ต้องบอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเลยค่ะ จริงๆเราควรชินกับคำพูดเเละนิสัยนางได้เเล้วนะ เเต่หลายๆครั้งมันก็ออกจะเกินไปหน่อยค่ะ เเทนที่จะชิน มันกลับกลายเป็นการที่เราจำเป็นต้องอดทนเเทนมากกว่าค่ะ เอาล่ะเข้าเรื่องเลยล่ะกันเนอะ.............

เรื่องมันเริ่มต้นจากในสาขาวิชาที่เราเรียนอยู่จำเป็นต้องสร้างเเผนธุรกิจเเละเปิดธุรกิจจำลองค่ะ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีทุนทรัพย์ในการลงทุนร่วมกับเพื่อนค่ะ ซึ่งจำนวนเงินที่ต้องหุ้นกันลงทุนของเเต่ละคนอยู่ประมาณหลักพันนะคะ ตอนนั้นเราก็เเอบเครียด(ในใจ) มากกกก ย้ำว่ามากกก เพราะเราก็ฐานะทางบ้านกำลังอยู่ในช่วงย่ำเเย่ กยศ.ยังไม่เข้าค่ะเเละไม่เเน่ใจว่าจะเข้าเมื่อไหร่ ทุนการศึกษาที่ขอไปก็ไม่ได้ ค่าส่วนต่าง(ค่าเทอม) จากกยศ.ก็ยังไม่มีจ่าย ค่ากิจกรรม ค่ากินรายเดือนก็เเทบไม่มี เนื่องจากทางบ้านเราพ่อเเม่เเยกทางกัน เราอยู่กับย่าเเละน้อง เเม่ส่งค่ากินรายเดือนให้เราอย่างเดียว เเต่มันเป็นจำนวนเงินน้อยมากกกก(ไม่อยากบอก...งือ.....เดี๋ยวตกใจกัน เจอคนถามบ่อย ได้เเค่นั้นพอหรอ555+ ชินล่ะ) เงินเก็บก็ไม่เหลือเนื่องจากต้องเอามาเป็นค่ากินอยู่ที่มอเพราะกยศ.ไม่ออก

นั่นล่ะค่ะ จากสาเหตุที่กล่าวมา ทุกคนคิดว่าเราจะมีเงินลงทุนร่วมหุ้นมั้ย ฮื้อ เศร้าเนอะ อะไรๆก็เครียดไปหมด ล่าสุดค่าชุดครุยลอยมาล่ะจ้า ชีวิตช้านนนนน โอ้ย!! เเต่เเล้วสวรรค์ก็เหมือนสงสาร (มั้งนะ) น่าจะดลใจให้อยู่ดีๆน้องสาวตัวเเสบตัวดีก็มาบอกเราว่า''เดี๋ยวให้ยืมเงิน'' โหเรานี่คิดเลยฝนจะตกมั้ยวันนี้ เราก็โอเค ขอบอกขอบใจนาง เเต่ๆๆๆๆๆๆๆๆนางคิดดอกเบี้ยนะคะ ครึ่งนึงของที่ให้ยืมไปค่ะ (เกือบนางฟ้า......ที่เเท้นางมาร) เเต่ต้องบอกก่อนเลยนะว่าเงินที่นางให้เรายืมก็เงินกยศ.ของนางค่ะ นางเก็บไว้ไม่ยอมใช้ค่ะ เอิ่ม มองบนเเพร้บ เเต่เราขี้เกียจจู้จี้จุกจิกนางค่ะ นางให้เรายืมเราก็ดีใจ ซึ้งค่ะตอนนั้น ซึ้งใจ คือถ้าใครมาเป็นเราก็ตกใจ เเต่เเล้วสิ่งที่เห็นก็ไม่เป็นอย่างที่คิด......................

นางดีกับเราเเค่เเป๊ปเดียวเท่านั้นเเหละ เเละเเล้วก็เผยโฉมที่เเท้จริงออกมาคะ เห้อ

วันนี้เเละเมื่อซักพักมานี้ เราคุยกับนางเรื่องเพจธุรกิจที่เราทำ ก็บอกให้นางชวนเพื่อนมาถูกใจเพจได้ป่าว คือเราเเค่พูดเล่นนะ เพราะเรารู้ว่าอย่างน้องเราไม่ชวนให้หรอก คือเรื่องโซเชี่ยลอย่ายุ่งกับนางมาก ขนาดญาติพี่น้องนางก็ไม่รับเเอดค่ะ เเม่นางยังไม่รับเลย เเล้วจู่ๆนางก็พูดคำนี้กับเราค่ะ
นาง:  กูว่าไม่มีคนมาซื้อของหรอก ใครจะมาซื้อวะ (พูดด้วยน้ำเสียงใส่อารมณ์เเบบดูถูกเลยค่ะ เเละนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกนะคะ)
เรา: (สะอึกในใจ) เอ้ามันก็ต้องลองป่ะวะ ไม่รู้อะไร เเล้วทำไมต้องพูดงี้ (ตอนนั้นในใจคือพยายามคิดอยากถนอมน้ำใจนาง เพราะนางก็ให้เรายืมเงิน....) รู้มั้ยว่ามีคนมาซื้อมาติดต่อเยอะเเล้ว
....................จากนั้นนางก็หาเรื่องเราค่ะ..................
ตอนนั้นในใจคือ เสียใจมาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงด่านางเเหลกไปเเล้ว เเต่ปัจจุบันเราคิดว่าเราโตจะเป็นผู้ใหญ่เเล้วค่ะ เราเลยพยายามตอบโต้น้อยที่สุด เเต่นางก็พยายามพูดดูถูกเราสารพัด นี่ไม่ใช่เรื่องเเรกที่ดูถูกนะคะ นางดูถูกตั้งเเต่สถาบันการศึกษา ซึ่งสถาบันเราก็มีชื่อเสียงค่ะ เเต่ถ้าไม่ใช่วิทยาเขตดังๆนางก็ดูถูกดักไว้ก่อน บางทีก็ดูถูกเรื่องสมองว่าฉลาดน้อยกว่า (อืม อันนี้ยอมรับ นางเรียนเก่งกว่าเราเเหละค่ะ นางเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง อีโก้พุ่งทะยานเว่อ) บางทีก็ดูถูกว่าเราหน้าตาสวยน้อยกว่านางนะ ทำไงก็ไม่ได้ดีกว่านางหรอก บลาๆๆๆๆสารพัดสารเพ เเต่เราก็ยังรักนางค่ะ คิดว่า เอ้อคงเรียนหนัก หาที่ปลดทุกข์มั้ง ก็ยอมๆๆไป เเต่คราวนี้เรารู้สึกเหมือนของเสียจากปากนางเริ่มโชยกลิ่นมาหาเราเยอะเเล้วค่ะ เราทนไม่ไหวล่ะ เเต่ก็นิ่งอยู่นะคะ เเต่หัวเรานี่เริ่มคิดจะคืนเงินที่นางให้ยืมมาอ่ะค่ะ เเบบไม่อยากได้เเล้ว พูดงี้!!! เเต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าคืนจะเอาเงินไหนไปลงทุน เพราะจะขอพ่อเเม่หรือญาติคนไหนก็ไม่ได้ ไม่มีใครเข้าใจเราหรอกค่ะ เเม่ยังไม่เข้าใจเราเลย มันยากนะคะที่จะเล่าทุกอย่างให้ทุกคนเข้าใจเรา บางเรื่องพูดไปมันก็ไม่ดีกับครอบครัวหรอกค่ะ บางทีก็เหนื่อยอึดอัดค่ะ

เราคิดว่าไม่มีใครหาทางออกให้เราได้นอกจากตัวเราเองค่ะ เรามาตั้งกระทู้เพราะอยากรู้ว่าใครมีปัญหาคล้ายๆเรามั้ย เป็นยังไงบ้าง เเล้วปรับจูนกับพี่หรือน้องกันยังไงคะ
ปล.นางรู้เเหละว่าเรานอยด์เพราะเราเงียบใส่เลยค่ะ นางเลยหนีไปนอนเลยทันที ดี๊ดี