ขอเกริ่นก่อนนะคะ มันเป็นเรื่องที่เจ้าของกระทู้เจอกับตัวเอง ละคิดว่าบางอย่างมันน่าจะมีการเชื่อมโยงเกี่ยวข้องกัน
เป็นเรื่องราวที่ผ่านมาซักพักแล้ว แต่อยากแวะมาแชร์กับเพื่อนๆดูบ้าง เป็นการตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่องหลอนครั้งแรก
ประสบการณ์ ที่เจอคือ ตอนอยู่ปี 1 ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง ดินแดน 9,000 ไร่ เด็กมอเดียวกันคงรู้กันเนาะ หุหุ
ประสบการณ์แรก ขอให้ชื่อเรื่องว่า "ใครในห้อง?" เรื่องแรกแบบเบาๆ
คือตอนเข้าไปเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ ละต้องเข้าไปอยู่หอในมหาวิทยาลัย ต้องอธิบายก่อนว่า เป็นหอพักหญิง
ซึ่งเราจะมีเมทร่วมห้องกันทั้งหมด 4 คน จะมีเพื่อนเมทคือที่เป็นรุ่นเดียวกัน 1 คน ละก็พี่เมทอีก 2 คน รวามเราก็เป็น 4 คน
ส่วนเตียงจะเป็นเตียง 2 ชั้น เรานอนเตียงชั้น 2 ติดประตู ซึ่งลักษณะของห้องจะเป็นลักษณะที่ ประตูทางเข้า
กับประตูหลังห้องจะอยู่ตรงกันเป๊ะ และเวลาที่ทุกคนกลับห้องจะไม่ค่อยตรงกัน ส่วนใหญ่เราจะกลับมาละอยู่คนเดียวบ่อยมากกกกก
ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเปล่า แต่เราจะแบบมีช่วงเวลาที่อยู่ห้องคนเดียวบ่อยๆ ละจะชอบรู้สึกว่าเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว
เหมือนมีใครเดินไปเดินมาอยู่ในห้องตลอด บางครั้งเห็นเงาที่ตู้เสื้อผ้า(ตู้ไม้) เหมือนเงาคนเดินผ่าน มีอยู่วันนึงเรามีเรียนถึงเที่ยง
ละระหว่างรอเรียนช่วงบ่าย เลยกลับมานอนพักที่หอ ซึ่งก็กลับมาก็ไม่มีใครอยู่ในห้อง อยู่คนเดียวอีกตามเคย
ละก็เลยขึ้นไปนอนที่เตียง(ชั้น 2) ละก็นอนเล่นโทรศัพท์ไป ซักแปป เริ่มง่วงเลยนอนกะจะหลับ เราล็อคประตูห้องไว้นะ
เพราะทุกคนในห้องจะมีกุญแจหมด อยู่คนเดียวไงเลยล็อค ซักพักได้ยินเสียงลูกบิดประตูเหมือนพยายามจะเข้าแต่เข้าไม่ได้
เราก็คิอว่าคงเป็นเมท แต่ก็ไม่ได้ลงไปเปิดนะ เพราะทุกคนมีกุญแจ แต่เสียงบิดลูกบิดประตูก็ยังดังอยู่แรงขึ้นๆ แก็กๆๆๆ
เหมือนอารมโมโห จะเข้าละเข้าไม่ได้ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนเปิดเข้ามาได้
ละปิดประตูใส่อย่างแรงเหมือนอารมณ์โมโหมาก คือเสียงดังมากจนเราสะดุ้ง แล้วหันไปดูที่ประตู ปรากฏว่า
ประตูยังล็อคอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครเข้ามาแม้แต่คนเดียว เราก็ไม่ได้คิดไร ปลอบใจตัวเองว่าคงเป็นห้องข้างๆมั้ง
ละก็นอนต่อ ซักพัก เหมือนมีคนเดินผ่านเตียง เพราะปกติคนเราถ้ามีใครเดินผ่าน
เราจะรับรู้ได้ถึงลมที่โดนตัว บวกกับเห็นเป็นเงาผ่านไป เราก็ลืมตาละหันไปมองก็ไม่มีใครนะ ปล.ไม่ได้เปิดประตูหลัง
ไม้ได้เปิดหน้าต่างบานเกร็ด ลมมาจากไหน พัดลมก็ส่วนพัดลม แต่นี้มันคนละความรู้สึกเลย ประมาณว่าอยู่ดีๆก็ขนลุก
เริ่มรู้สึกว่า มันต้องใช่ละ ใช่แน่ๆ แถมมันมีความรู้สึกบอกว่า ต้องเป็นผู้ชายด้วย และตัวสูงมาก เพราะเรานอนอยู่เตียงชั้น 2
และค่อนข้างสูง เราก็เริ่มใจไม่ดีละ เลยนอนหลับตา ตอนนั้นคือใจเต้น กลัว ทำไรไม่ถูก ผ่านไปแปปนึง ได้ยินเสียงผู้ชาย ข้างหูเลย
รับรู้ได้ถึงลมตอนเค้าพูด ได้ยินคำนี้ "ศพ" แสงแหบๆแผ่วๆ เท่านั้นแหละค่ะ สติกระเจิง สวดทุกบทที่รู้
จนผ่านไปซักพักเลยกล้าลงจากเตียง แต่เราก็ไม่ได้เล่าให้พี่เมทหรือเพื่อนเมทฟังเลยนะ เพราะเรากลัว ได้แต่พิมๆๆๆไปเล่าแม่
เพราะถ้าให้เล่าออกเสียงไม่กล้าไง หลังจากเล่าแม่ แม่ก็บอกว่า ให้ไปทำบุญให้เค้า ละให้บอกเค้าว่า
ถ้าเค้าอยู่จริงๆให้ช่วยปกป้องคุ้มครองเราด้วย หลังจากทำบุญให้ก็ไม่เจอแบบนี้อีกเลย แต่จะยังคงความรู้สึก ว่าเวลาอยู่คนเดียว
จะเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว แต่แปลกมากคือความรู้สึกกลัวหายไป กลายเป็นความรู้สึกปลอดภัยมากกว่า หลังจากนั้น เราเลยติดนิสัยว่า
ถ้าจะกลับบ้านหรือไปค้างคืนที่ไหน เราจะบอกก่อนออกจากห้องทุกครั้ง ว่าไปนี่นะ กลับวันนี้นะ แล้วก็ยกมือไหว้สวัสดีค่ะตลอดทั้งไปและกลับ ทุกอย่างก็โอเคนะ
ประสบการณืเรื่องที่ 2 "นางรำ"
เรื่องนี่เราเจอตอนปี 1 เช่นกัน แต่จะห่างจากประสบการแรกไปซักพักใหญ่ๆได้
เกริ่นก่อนนะ มีอยู่ช่วงหนึ่ง ที่เราจะกลับหอดึกๆทุกวัน 5 ทุ่ม เที่ยงคืนบ้าง ตี 1 ตี 2 บ้าง
เพราะว่า เป็นช่วงที่เราต้องไปซ้อมละครเวทีของคณะ เลยเป็นช่วงที่ค่อนข้างจะกลับดึก
พอใกล้ๆจะถึงวันแสดงจริง ก็มีเพื่อนคนนึงพูดทักขึ้นมาว่า ไหว้ขอให้เรียบร้อยนะ อย่าตกหล่น
ก่อนทำการแสดงก็จะมีวันที่ทำพิธีบวงสรวง ในวันแสดงก็มีการไหว้ขอสถานที่ ทำพิธีต่างๆ
และในวันนั้นการแสดงก็ผ่านไปได้ด้วยดี แต่เรื่องแปลกๆ มันมาเกิดหลังจากที่ผ่านวันแสดงมาแล้ว 3 วัน
ในคืนนั้น ก็เข้านอนปกติ เวลาประมาณ 4 ทุ่ม แต่นอนเท่าไหรก็นอนไม่หลับ มันรู้สึกแปลกๆ ไม่สบายตัวเลย
ก็เลยนอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ จนเกือบๆ ตี 1 เริ่มง่วงๆ ละก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที
เหมือนได้ยินเสียงเหมือนคนพูดแต่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่เราเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นนะ คล้ายๆแบบเสียงทีวี
ตอนจูนหาช่องแล้วไม่เจอ ละมันก็ดัง แซ่ๆๆ เออนั่นแหละ อธิบายไม่ถูก
ซักพักเริ่มรู้สึก ชาตั้งแต่ปลายเท่าขึ้นมา จนขยับไม่ได้เลย ละหางตาก็เห็นเหมือนเป็นผู้หญิงชุดไทย
เหมือนกำลังค่อยๆยืดตัวขึ้นมา (เพราะเรานอนชั้น ค่อนข้างสูง ถ้าคนธรรมดา จะสูงไม่ถึงขอบเตียงชั้น 2 ด้วยซ้ำ)
เป็นผู้หญิงที่อยู่ในชุดไทย หน้าและตัวขาวโพลน คิ้วเป็นเส้นเล็กๆ ละใส่ชุดไทยชุดนางรำ
ละเหมือนเค้าค่อยจะเข้ามาใกล้ๆ ตอนนี้คือแบบกลัวมาก แต่ขยับไม่ได้ ซักพักเหมือน ผญ.คนนั้นเหวี่ยงมือมาฟาดลงบนท้องเรา
มันรู้สึกจุกๆ ละเราก็สะดุ้งสติมา ตอนรู้สึกตัวคือ มันยังรู้สึกจุกๆที่ท้องอยู่เลย กลัวมาก เหงื่อแตก พอตั้งสติได้ ก็หยิบโทรศัพท์มาดู
ปรากฏว่าเป็นเวลาประมาณตี 3 กว่า เกือบๆจะ ตี4 เรื่องนี้ดันมีความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับละครเวทีที่เราเล่น และได้เกริ่นไปตอนต้น
เป็นละครเวทีเกี่ยวกับเรื่องผี ซึ่งเรารับบทเป็นนางรำตัวหลักๆ และเมื่อมองย้อนกลับไปคือ ในวันที่จะทำการแสดง ที่มีการไหว้
ทำพิธีก่อนการแสดงนั้น ก็เป็นพิธีขอสถานที่ทั่วไป ละก็ขอพรกับสิ่งศักสิทธิ์ แต่กลับไม่ได้ไหว้ขอในส่วนที่เกี่ยวข้องกับนางรำ หรือที่เค้าเรียกว่าพ่อแก่มั๊ย ไม่แน่ใจ พอมองย้อนกลับไปเท่านั้นแหละก็ อ๋อออออ ขึ้นมาเลย หลังจากเหตุการณ์การเราก็ไหว้เอา ไหว้ธรรมดานี่แหละ ประมาณว่าขอโทษ
ขอขมาที่ไม่ได้ขออณุญาตหรือบอกกล่าวก่อนหน้านี้
เรื่องที่เจอมาก็ประมาณนี้ค่ะ อาจจะไม่น่ากลัวซักเท่าไหร่ แต่สำหรับเราเป็นประสบการณ์ที่จำไม่มีวันลืมเลย
ประสบการหลอน ตอนอยู่หอใน
เป็นเรื่องราวที่ผ่านมาซักพักแล้ว แต่อยากแวะมาแชร์กับเพื่อนๆดูบ้าง เป็นการตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่องหลอนครั้งแรก
ประสบการณ์ ที่เจอคือ ตอนอยู่ปี 1 ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง ดินแดน 9,000 ไร่ เด็กมอเดียวกันคงรู้กันเนาะ หุหุ
ประสบการณ์แรก ขอให้ชื่อเรื่องว่า "ใครในห้อง?" เรื่องแรกแบบเบาๆ
คือตอนเข้าไปเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ ละต้องเข้าไปอยู่หอในมหาวิทยาลัย ต้องอธิบายก่อนว่า เป็นหอพักหญิง
ซึ่งเราจะมีเมทร่วมห้องกันทั้งหมด 4 คน จะมีเพื่อนเมทคือที่เป็นรุ่นเดียวกัน 1 คน ละก็พี่เมทอีก 2 คน รวามเราก็เป็น 4 คน
ส่วนเตียงจะเป็นเตียง 2 ชั้น เรานอนเตียงชั้น 2 ติดประตู ซึ่งลักษณะของห้องจะเป็นลักษณะที่ ประตูทางเข้า
กับประตูหลังห้องจะอยู่ตรงกันเป๊ะ และเวลาที่ทุกคนกลับห้องจะไม่ค่อยตรงกัน ส่วนใหญ่เราจะกลับมาละอยู่คนเดียวบ่อยมากกกกก
ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเปล่า แต่เราจะแบบมีช่วงเวลาที่อยู่ห้องคนเดียวบ่อยๆ ละจะชอบรู้สึกว่าเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว
เหมือนมีใครเดินไปเดินมาอยู่ในห้องตลอด บางครั้งเห็นเงาที่ตู้เสื้อผ้า(ตู้ไม้) เหมือนเงาคนเดินผ่าน มีอยู่วันนึงเรามีเรียนถึงเที่ยง
ละระหว่างรอเรียนช่วงบ่าย เลยกลับมานอนพักที่หอ ซึ่งก็กลับมาก็ไม่มีใครอยู่ในห้อง อยู่คนเดียวอีกตามเคย
ละก็เลยขึ้นไปนอนที่เตียง(ชั้น 2) ละก็นอนเล่นโทรศัพท์ไป ซักแปป เริ่มง่วงเลยนอนกะจะหลับ เราล็อคประตูห้องไว้นะ
เพราะทุกคนในห้องจะมีกุญแจหมด อยู่คนเดียวไงเลยล็อค ซักพักได้ยินเสียงลูกบิดประตูเหมือนพยายามจะเข้าแต่เข้าไม่ได้
เราก็คิอว่าคงเป็นเมท แต่ก็ไม่ได้ลงไปเปิดนะ เพราะทุกคนมีกุญแจ แต่เสียงบิดลูกบิดประตูก็ยังดังอยู่แรงขึ้นๆ แก็กๆๆๆ
เหมือนอารมโมโห จะเข้าละเข้าไม่ได้ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนเปิดเข้ามาได้
ละปิดประตูใส่อย่างแรงเหมือนอารมณ์โมโหมาก คือเสียงดังมากจนเราสะดุ้ง แล้วหันไปดูที่ประตู ปรากฏว่า
ประตูยังล็อคอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครเข้ามาแม้แต่คนเดียว เราก็ไม่ได้คิดไร ปลอบใจตัวเองว่าคงเป็นห้องข้างๆมั้ง
ละก็นอนต่อ ซักพัก เหมือนมีคนเดินผ่านเตียง เพราะปกติคนเราถ้ามีใครเดินผ่าน
เราจะรับรู้ได้ถึงลมที่โดนตัว บวกกับเห็นเป็นเงาผ่านไป เราก็ลืมตาละหันไปมองก็ไม่มีใครนะ ปล.ไม่ได้เปิดประตูหลัง
ไม้ได้เปิดหน้าต่างบานเกร็ด ลมมาจากไหน พัดลมก็ส่วนพัดลม แต่นี้มันคนละความรู้สึกเลย ประมาณว่าอยู่ดีๆก็ขนลุก
เริ่มรู้สึกว่า มันต้องใช่ละ ใช่แน่ๆ แถมมันมีความรู้สึกบอกว่า ต้องเป็นผู้ชายด้วย และตัวสูงมาก เพราะเรานอนอยู่เตียงชั้น 2
และค่อนข้างสูง เราก็เริ่มใจไม่ดีละ เลยนอนหลับตา ตอนนั้นคือใจเต้น กลัว ทำไรไม่ถูก ผ่านไปแปปนึง ได้ยินเสียงผู้ชาย ข้างหูเลย
รับรู้ได้ถึงลมตอนเค้าพูด ได้ยินคำนี้ "ศพ" แสงแหบๆแผ่วๆ เท่านั้นแหละค่ะ สติกระเจิง สวดทุกบทที่รู้
จนผ่านไปซักพักเลยกล้าลงจากเตียง แต่เราก็ไม่ได้เล่าให้พี่เมทหรือเพื่อนเมทฟังเลยนะ เพราะเรากลัว ได้แต่พิมๆๆๆไปเล่าแม่
เพราะถ้าให้เล่าออกเสียงไม่กล้าไง หลังจากเล่าแม่ แม่ก็บอกว่า ให้ไปทำบุญให้เค้า ละให้บอกเค้าว่า
ถ้าเค้าอยู่จริงๆให้ช่วยปกป้องคุ้มครองเราด้วย หลังจากทำบุญให้ก็ไม่เจอแบบนี้อีกเลย แต่จะยังคงความรู้สึก ว่าเวลาอยู่คนเดียว
จะเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว แต่แปลกมากคือความรู้สึกกลัวหายไป กลายเป็นความรู้สึกปลอดภัยมากกว่า หลังจากนั้น เราเลยติดนิสัยว่า
ถ้าจะกลับบ้านหรือไปค้างคืนที่ไหน เราจะบอกก่อนออกจากห้องทุกครั้ง ว่าไปนี่นะ กลับวันนี้นะ แล้วก็ยกมือไหว้สวัสดีค่ะตลอดทั้งไปและกลับ ทุกอย่างก็โอเคนะ
ประสบการณืเรื่องที่ 2 "นางรำ"
เรื่องนี่เราเจอตอนปี 1 เช่นกัน แต่จะห่างจากประสบการแรกไปซักพักใหญ่ๆได้
เกริ่นก่อนนะ มีอยู่ช่วงหนึ่ง ที่เราจะกลับหอดึกๆทุกวัน 5 ทุ่ม เที่ยงคืนบ้าง ตี 1 ตี 2 บ้าง
เพราะว่า เป็นช่วงที่เราต้องไปซ้อมละครเวทีของคณะ เลยเป็นช่วงที่ค่อนข้างจะกลับดึก
พอใกล้ๆจะถึงวันแสดงจริง ก็มีเพื่อนคนนึงพูดทักขึ้นมาว่า ไหว้ขอให้เรียบร้อยนะ อย่าตกหล่น
ก่อนทำการแสดงก็จะมีวันที่ทำพิธีบวงสรวง ในวันแสดงก็มีการไหว้ขอสถานที่ ทำพิธีต่างๆ
และในวันนั้นการแสดงก็ผ่านไปได้ด้วยดี แต่เรื่องแปลกๆ มันมาเกิดหลังจากที่ผ่านวันแสดงมาแล้ว 3 วัน
ในคืนนั้น ก็เข้านอนปกติ เวลาประมาณ 4 ทุ่ม แต่นอนเท่าไหรก็นอนไม่หลับ มันรู้สึกแปลกๆ ไม่สบายตัวเลย
ก็เลยนอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ จนเกือบๆ ตี 1 เริ่มง่วงๆ ละก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที
เหมือนได้ยินเสียงเหมือนคนพูดแต่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่เราเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นนะ คล้ายๆแบบเสียงทีวี
ตอนจูนหาช่องแล้วไม่เจอ ละมันก็ดัง แซ่ๆๆ เออนั่นแหละ อธิบายไม่ถูก
ซักพักเริ่มรู้สึก ชาตั้งแต่ปลายเท่าขึ้นมา จนขยับไม่ได้เลย ละหางตาก็เห็นเหมือนเป็นผู้หญิงชุดไทย
เหมือนกำลังค่อยๆยืดตัวขึ้นมา (เพราะเรานอนชั้น ค่อนข้างสูง ถ้าคนธรรมดา จะสูงไม่ถึงขอบเตียงชั้น 2 ด้วยซ้ำ)
เป็นผู้หญิงที่อยู่ในชุดไทย หน้าและตัวขาวโพลน คิ้วเป็นเส้นเล็กๆ ละใส่ชุดไทยชุดนางรำ
ละเหมือนเค้าค่อยจะเข้ามาใกล้ๆ ตอนนี้คือแบบกลัวมาก แต่ขยับไม่ได้ ซักพักเหมือน ผญ.คนนั้นเหวี่ยงมือมาฟาดลงบนท้องเรา
มันรู้สึกจุกๆ ละเราก็สะดุ้งสติมา ตอนรู้สึกตัวคือ มันยังรู้สึกจุกๆที่ท้องอยู่เลย กลัวมาก เหงื่อแตก พอตั้งสติได้ ก็หยิบโทรศัพท์มาดู
ปรากฏว่าเป็นเวลาประมาณตี 3 กว่า เกือบๆจะ ตี4 เรื่องนี้ดันมีความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับละครเวทีที่เราเล่น และได้เกริ่นไปตอนต้น
เป็นละครเวทีเกี่ยวกับเรื่องผี ซึ่งเรารับบทเป็นนางรำตัวหลักๆ และเมื่อมองย้อนกลับไปคือ ในวันที่จะทำการแสดง ที่มีการไหว้
ทำพิธีก่อนการแสดงนั้น ก็เป็นพิธีขอสถานที่ทั่วไป ละก็ขอพรกับสิ่งศักสิทธิ์ แต่กลับไม่ได้ไหว้ขอในส่วนที่เกี่ยวข้องกับนางรำ หรือที่เค้าเรียกว่าพ่อแก่มั๊ย ไม่แน่ใจ พอมองย้อนกลับไปเท่านั้นแหละก็ อ๋อออออ ขึ้นมาเลย หลังจากเหตุการณ์การเราก็ไหว้เอา ไหว้ธรรมดานี่แหละ ประมาณว่าขอโทษ
ขอขมาที่ไม่ได้ขออณุญาตหรือบอกกล่าวก่อนหน้านี้
เรื่องที่เจอมาก็ประมาณนี้ค่ะ อาจจะไม่น่ากลัวซักเท่าไหร่ แต่สำหรับเราเป็นประสบการณ์ที่จำไม่มีวันลืมเลย