สวัสดีครับผมเป็นผู้ชายอ้วนคนหนึ่งอยู่ม.ปลายครับ
เรื่องของผมมีอยู่ว่าผมเป็นคนอารมณ์ดีร่าเริงจนมีอยู่วันหนึ่งผู้หญิงในห้องสองกันเป็นเพื่อนกันมาคุยและเล่นกับกลุ่มของผมและเราก็เริ่มสนิทกันช่วยเหลือกันตลอดจนวันหนึ่งเข้าทักมาหาผมและคุยกับผมก็ไม่ได้คิดอะไรพอนานๆเข้าเค้าก็เริ่มโทรคุยกับผมและพยายามชวนผมไปโน้นไปนี่เค้าอยากให้ผมออกไปเที่ยวเราคุยกันมาได้สักพักผมก็เริ่มมีความรู้สึกดีกับเค้าจนเราได้ไปเที่ยวกันกับกลุ่มเพื่อนเค้าก็ไปผมก็ไปเราสองคนก็ไม่ได้คุยกันเพราะว่าเพื่อนอยู่เยอะและแซวกับบ้างและเค้าก็เริ่มชวนเพื่อนสนิทผมไปกับเค้าด้วยผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะว่าเราก็คิดว่ามีเพื่อนเราไปด้วยก็คงดีและช่วงปีใหม่ผมก็ไม่ได้คุยกับเค้าอีกจนมา รร. ผมก็เริ่มรู้อะไรบางอย่างว่าทำไมเค้าเริ่มตีตัวออกห่างหรือไม่โทรคุยกับเราเหมือนเดิมตอนแรกเราคิดว่าที่บ้านเค้าอาจยุ่งๆแต่ไม่จริงเลยผมรู้มาว่าเค้าได้ไปคุยกับเพื่อนสนิทผมตั้งแต่ช่วงปีใหม่หลังจากนั้นผมนั่งเงียบไม่คุยกับเค้าเลยจนกระทั่งเค้าโทรมาหาผมและบอกว่าขอโทษนะที่ทำกับเราแบบนั้น ตอนนั้นผมอยากจะด่าหรือต่อว่าแต่ว่าผมก็ทำไม่ได้เพราะผมเป็นคนใจอ่อนและเค้าขอโทษต่างๆนาๆผมก็บอกว่าผมโอเคไม่เป็นไรหรอกแต่ในใจผมยังเจ็บใจอยู่แต่ก็มีเพื่อนสนิทเค้าที่ยังถามหาเราอยู่ว่าไปไหนทำไมไม่มานั่งที่เดิมบางทีเพื่อนของเค้ามาถามเราว่าเป็นไงบ้างดูเงียบๆผิดปกติเราก็ไม่ได้ตอบเพื่อนเค้าเพราะยังเจ็บใจอยู่และเพื่อนสนิทของเค้าก็ทำให้เรายิ้มได้และมีกำลังใจสู้ต่อเพราะตอนที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับผมเหมือนโลกดูมืดและเหงามากแต่เพื่อนสนิทของผู้หญิงคนนั้นกับทำให้เรามีกำลังใจและเราก็กับมาร่าเร่งแต่ไม่เต็มที่เพราะว่าภาพบาดใจคือเพื่อนสนิทเรานั่งกุ๊กกิ๊กกันกับผู้หญิงคนนั้นเราก็เริ่มเฉยๆเพราะเราโฟกัสไปที่เพื่อนเค้าบางที่เราก็ชวนเค้าคุยเค้าเป็นคนเงียบๆจะพูดกับคนที่สนิทหรือเพื่อนที่มาถามคำถามต่างๆและผมแอบชอบเธอแต่ผมไม่รู้ว่าเธอชอบผมรึป่าวเพราะผมเคยแอบมองหาเธอและเผลอไปสบตากันด้วยส่วนมากผมชอบทำให้เธอหัวเราะและดึงธาตุแท้เธอออกมาเธอเป็นคนร่าเริงบางทีก็แอบแกล้งคนอื่นบ้างสนุกดี
.
.
และผมขอความคิดเห็นของคนที่อ่านหน่อยครับว่าคิดเห็นอย่างไรบ้าง ขอบคุณครับเรื่องผมยังมีอีกเยอะครับและหดหู่มาก