ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ ก็คือเราปกติ  จะเป็นคนร่าเริงค่ะ เฮฮา ด้วย ตั้งแต่เด็กเลยค่ะ พอป.5 เราก็โดนเพื่อนหักหลังค่ะ และเราก็เลยไม่รู้จะไปอยู่กะใคร ตอนนั้น ที่โดน หั
กหลังก็เข้าไปน้องไห้ในห้องน้ำทุกวันเลยค่ะ
ร้องโฮจนเก็บเสียงไม่ไหวแต่ก็ต้องไว้อะค่ะ ตอนนั้นโคตรทรมาณเลยค่ะ เจ็บใจ มาก
พอ หลังจากนั้น ป.6 เราก็โดนเพื่อนในห้องเกลียดค่ะ คือเรา ขอโทษ แบบ เป็นเพื่อนกับเรา เหมือนเดิม ได้ไหม แต่พวกนั้นก็ไม่ เราได้แต่คิดว่า เราทำอะไรผิด และก็ ร้องไห้ ร้องไห้ และก็ ร้องไห้ค่ะ
ม.1 โดนเพื่อนแบนในห้องค่ะ555 คือ ตอนนั้น กลัวมากค่ะแบบ อยากย้ายรรเลย ร้องไห้ อีกแล้ว ตอนอยู่ ที่รร. เราก็ไม่ได้รู้สึกว่าเราผิดปกติอะไร แต่เรารู้สึกว่า เฮฮา เกินไป ร่าเริงเกินไปอะค่ะ และเราก็เทลาะกับครูประจำชั้นอีก อันนี้แหละค่ะ ทำให้เรากลัวมากกว่า เดิม ร้องไห้ทุกวันและก้อลองบอกแม่ แมาก็เอาเรื่องอะค่ะ เราก็ เลยคิดง่าทีหลังไม่ต้องบอกหรอก และเวลาเราร้องไห้ เราจะ ปลอบใจตัวเอง ตลอด พยายามคืดบวก บอก ตัวเองว่า ไม่เป็นไร นะ เดะมันก้อผ่าน คนเก่งอย่างเราต้องผ่านไปได้แน่นอนทุกครั้งเลยค่ะที่เราปลอบใจตัวเอง และ ก้อ บอก ตัวเองว่า ยิ้มเข้าไว้ เวลา ร้องไห้ จะพยายามยิ้มตลอดเลยค่ะ
ม.2 เราก็มีเพื่อนที่สนิทอยู่นะแต่มันมีเรื่องเข้ามาเยอะมาก ทั้ง เพื่อน ครอบครัว การเรียน พอเรามีเรื่องพวกนี้มา เราก็คิดๆๆๆ และเราก็ร้องไห้ค่ะ ที่บอกว่าช่วงนี้แปลกๆเพราะว่า เดี๋ยวนี้ตอนไปรร. เรารู้สึกร่าเริงผิดปกติค่ะ แต่พอกลับบ้านมาร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ คิดอยากจะฆ่าตัวตายด้วย กรีดข้อมือด้วย
และก็อยากหนีออกจากบ้านนี้ไปให้เรวท่สุกเลยค่ะ คือเราอยากถามทุกคนว่า เราเป็นโรคอะไรรึป่าวคะ ? หรือว่าทำยังไงให้เลิกคิดเยอะอะค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ