สวัสดีค่ะ เรื่องอยู่ว่า แนนเป็นเด็กบ้านนอกที่อาศัยอยู่กับตายายที่ต่างจังหวัดตั้งแต่เล็กๆแล้วค่ะ พ่อแม่ทำงานที่ กทม. พ่อแม่ก็จะส่งเงินค่าเลี้ยงดูทุกเดือนตามปกติอ่ะค่ะจนผ่านมาสิบกว่าปี ตอนเกิดเรื่องแนนอายุ17แล้วค่ะ โตเป็นสาวแล้ว แนนเป็นคนที่หุ่นที่ดูสมส่วนค่ะ แต่หน้าอกจะใหญ่และก้นใหญ่ค่ะจึงเป็นหุ่นที่ผู้ชายชอบค่ะ โดยความชอบส่วนตัวแล้วเราแต่งตัวเป็นพวกเสื้อครอปสั้นหรือสายเดี่ยว พวกโชว์หน้าอกค่ะ กางเกงก็ขาสั้น พูดภาษาบ้านๆคือแต่งตัวแรดค่ะ แต่ตอนนี้เราเรียนอยู่ตัวอำเภอเมืองห่างจากบ้านประมาณ25กิโลเมตร การเดินทางคือขับมอเตอร์ไซด์ไปเอง ด้วยความที่เราเรียนหนังสืออยู่ก็ต้องมีเพื่อนเยอะเป็นธรรมดา เราจึงไม่ค่อยกลับบ้านอาศัยนอนบ้านเพื่อนค่ะ(แนนไม่เคยมีแฟนเป็นผช.นะคะและไม่เคยนอนบ้านผู้ชาย บางคนอาจจะคิดว่าแต่งตัวแรดแล้วต้องร่าน) มาพูดถึงคนต้นเหตุเลย ตาที่เป็นผัวยายนี่ล่ะค่ะ คือ ตาเค้าเป็นคนขี้ฟ้องอยู่แล้วค่ะชอบโทรไปบอกพ่อกับแม่ว่าเราไม่กลับบ้าน ไปอยู่แต่บ้านเพื่อน แล้วแม่ก็จะโทรมาด่าๆๆๆๆแล้วก็วาง เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆค่ะ จนมาถึงวันที่เรามารู้สิ่งที่เค้าทำในสิ่งที่เราเกลียดที่สุด คือช่วงนั้นเราไม่กลับบ้านเลยเกือบสิบวัน ตาโทรมาตามด้วยอารมณ์โกรธจัด(คนหัวโบราณมักจะด่าเจ็บและเอาตัวเองเป็นใหญ่)เราก็เลยยอมกลับบ้านค่ะพอกลับไปถึงบ้าน ยายไม่อยู่แกไปเที่ยวบ้านญาติ เราก็เลยเก็บตัวอยู่แต่ในห้องค่ะจนถึงเวลาประมาณหกโมงเย็นกว่า เราก็เข้าห้องน้ำไปเพื่อที่อาบน้ำ ห้องน้ำบ้านเรามันจะเป็นแบบอิฐที่มีรูระบายไว้ให้ลมเข้ามั้งคะ อธิบายไม่ถูก ก็ไม่รู้ว่าทำตาถึงต้องสั่งให้ช่างก่อไว้ประมาณหน้าคน คือ ถ้าตัวสูงประมาณ165เซน คือเห็นคนในห้องน้ำเลยค่ะ เราก้อแก้ผ้าอาบน้ำใช่มั้ยคะอาบไปสักพักได้ยินเสียงเหมือนคนทำอะไรอยู่ข้างห้องน้ำค่ะ เราเลยมองรอบๆ ก็พลันไปเจากับสายตาคู่หนึ่งซึ่งคุ้นมากแต่ก็ขอให้ไม่ใช่คนที่เราคิด เมื่อสายตานั้นหลบไปเราเลยปืนห้องดูเลยค่ะว่าใครอยู่ข้างห้องน้ำ จนเราเห็นแล้วค่ะว่าเป็นใคร คนๆนั้น เป็นตาของเรายืนแอบอยู่มุมเสาห้องน้ำค่ะเราตกใจมาก ทำได้แต่ร้องไห้เงียบๆเพราะเราตกใจมากคิดว่าจะเป็นตาที่เราอยู่กับเค้ามาตั้งแต่เล็ก เรารู้สึกชาไปทั้งตัวและกลัวว่าสักวันนึงเค้าอาจจะทำมากกว่านี้ แต่เราก็ตัดสินใจโทรไปบอกแม่และแม่ก็ถามว่าโกหกหรือป่าว ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ แต่เรามั่นใจค่ะ แต่คำตอบที่ได้จากแม่คือ “อย่าเล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟังนะ แม่ขอร้องเพราะยังไงเค้าคือพ่อของแม่”  เราทำไรไม่ได้ก็ทนอยู่จนเรียนจบเราก็เข้ามาทำงานที่ กทม.มา4ปีแล้วค่ะ ไม่ได้กลับบ้านเลยเพราะเรายังทำใจยอมรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิด และยังคงเก็บเรื่องนี้มาตลอด มีแค่แม่ที่รู้ กับ ตาที่รู้อยู่แก่ใจ  เราเกลียดเค้าไปแล้ว...แต่ก็ไม่เคยลืมบุญคุณ มีส่งเงินให้ใช้บ้างเป็นบางที นี่ล่ะค่ะคือแผลในใจที่ให้อภัยไม่ลง