เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นนักเรียนที่จะเข้าม.1ปีนี้แล้วที่นี้ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนจบป.6ผมอาศัยอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดมานาน(ตั้งแต่เกิด)แล้วทีนี้ผมได้กลับไปอยู่บ้านพ่อแม่ของผมจริงๆที่กทม. ผมก็ได้รับรู้รสชาติของความทรมานอันโดดเดี่ยว ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่กทม. ผมไม่มีความสุขเลย มันช่างต่างกับจังหวัดที่ผมอยู่ตั้งแต่เกิดราวฟ้ากับดิน จากที่ได้มาอยู่ที่นี้รู้ได้เลยว่า จากจังหวัดบ้านนอกที่เดินไปเจอผู้คนแล้วทักกันอย่างอบอุ่น การเลี้ยงดูในครอบครัวที่อบอุ่นมีคนคอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่ตลอดเวลา พูดคุยกันได้อย่างเปิดอกด้วยคำพุดที่ไม่เคร่งครัดเรื่องมารยาท พอถึงกลางคืนก็นอนพร้อมหน้าพร้อมตากัน พูดคุยกันเฮฮา และรับฟังกันได้ทุกเรื่อง  >>>>>ผมมันก็แค่เด็กบ้านนอกเข้าเมืองนั่นแหละ)  แต่พอมาอยู่ในกทม.วันแรก ทุกคนในครอบครัวไม่มีการทักทายอะไรกันเลย พอไปถึงแล้วก็ให้จัดการ ข้าวของสัมภาระไม่มีการแนะนำอะไรภายในบ้านที่ผมย้ายมาอาศัยอยู่ใหม่ๆ พอผมมาอยู่ได้2-3อาทิตย์ทำให้ผมรู้ว่า ทุกคนอยู่แบบต่างคนต่างอยู่ พ่อ แม่ก็มีหน้าที่แค่ซื้อกับข้าวมาตั้งให้ ที่หลือก็หากินหันเอง แม้จะเข้ามาทักหรือพูดคุยกับผมก็ไม่มีเลย มีแต่ผมได้เข้าไปคุยกับพ่อแม่ตอนว่างอยู่ฝ่ายเดียว เพราะพ่อกับแม่ผมทำงานเป็นเจ้าของธุรกิจขนส่งน้ำดื่ม มีโรงงานในบ้าน พ่อ แม่เลยต้องทำงานทั้งวันไม่มีเวลาให้ และแน่นอนว่าผมเข้าใจจุดนั้นดี แต่ผมแปลกใจที่ว่า"เขาไม่เคยคิดที่จะพูดคุยกับลูกตัวเองแบบคนในครอบครัวอย่างเปิดอกเลย" และถ้าผมผิดใจพ่อแม่หน่อย เขาก็จะขึ้นเสียง หรือดูผมในทันทีเมื่องพูดไม่ตรงกับความคิดของเขา ในบางทีผมก็ไม่รุว่าไปผิดใจอะไรท่าน เพราะผมมาจากบ้านนอกที่อยู่กันแบบเรียบง่าย พอมาอยู่แบบนี้ก็เลยไม่ค่อยจะรู้เรื่องระเบียบ แต่เขากลับบ่นใส่ผม หรือเวลาผมพุดอธิบายเหตุผลอะไรเขาจะไม่ค่อยฟังแล้วหาว่าผมเถียง ผมจึงรู้สึกหดหู่อย่างบอไม่ถูก เพราะจาก ครอบครัวที่มีความอบอุ่นอยู่เต็มเปี่ยม แล้วย้ายมาอยู่กับครอบครัวที่มีความอบอุ่นแทบเป็น0  แต่โชตยังดีที่ถึงแม่ท่านหงุดหงิดง่าย แต่เขาก็เข้าใจผม แล้ววันนึงที่ผมได้คุยกับแม่อย่างเปิดอกว่าผมรูสึกยังไงเมื่อมาอยู่ที่นี่ ผมเลยพูดกับแม่ว่า"แม่ถ้าผมเรียนครบ1ปีผมขอย้ายกลับไปอยู่กับยายได้มั้ย" แม่ก็ตอบผมว่า"ได้"  และ พ่อก็โอเค ว่าถ้าอยู่ไม่ได้ก็ตามใจจะกลับก็กลับ ที่ผมอยากจะกลับไปอยู่ต่างจังหวัดเหมือนเดิมมีอยู่3ข้อ คือ
1.ผมไม่รูว่ายายจะอยู่กับผมได้อีกนานแค่ไหนท่านจะเสียเมื่อไรไม่รุเพราะท่านก็แก่มากแล้ว ผมจึงอยากดูแลท่านก่อนที่จะไม่มีโอกาส
2.ด้วยสภาพแวดล้อมที่ตรงกันข้ามจากที่อยู่เดิมทำให้ผมอึดอัดที่จะอยู่และปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมไม่ได้เลยหลังจากที่อยู่มา1เดือนเต็ม
3.พ่อแม่ ไม่เข้าใจผม ทั้งที่ผมพยายามเข้าหาพ่อแม่เต็มที่ แต่พวกท่านกลับไม่ค่อยจะสนใจสิ่งที่ผมพูดหรือทำความเข้าใจด้วยเลย

มีคนเคยบอกผมว่าต้องพยายามปรับตัว มันจะปรับตัวได้ไงในเมื่อคนรอบข้างไม่ให้ความสำคัญกับผมเลย  

ผมควรจะวางตัวยังไงดีครับถึงจะสามารถอยู่กับสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้อย่างไม่อึดอัดและทนทุกข์อยู่กับมัน