ตอนอยู่บ้านจะไม่เครียดเเค่พอออกนอกบ้านจะเครียดเพราะไม่อยากสบตาผู้คน ผมมีปมฝังลึกในใจครับ เมื้อวานไปคุยกะครูเรื่องโรงเรียนก้มหน้าเเละกังวลเครียดตลอดทั้งวันทุกวันครูถามก้มหน้าทำไมมีปัญหาอะไรในใจหรอ เเล้วทำให้ผมเครียดมากจนผมร้องไห้ต่อหน้าครู เงยหน้าขึ้นมาคุยกะครูผมก้ไม่เงยเพราะตอนเด็กมีปัญหาเรื่องผิวหน้า เลยโดนอะไรเเย่ๆมาเยอะ ผมเป็นโรคเกี่ยวกับผิวผมจึงดูเเลจนหน่าดีเเล้วมีเเต่คนชมว่าหล่อขึ้นเเต่จิตใจผมไม่เชื่อคิดว่าเขาเเค่ให้กำลังใจผมเลยคิดว่าผมขี้เหร่ อยู่ตลอด ใจผมคิดเเบบนี้มาตั้งเเต่เปิดเทอมปีก่อน