เข้าใจความรู้สึกค่ะ เราป่วยตอนเรียนมหาลัย ตอนจบเราป่วยหนักมาก ต้องกินยาเยอะจนไปทำงานไม่ได้ พอเริ่มไปทำงานก็ทำได้2เดือน เพราะเป็นหนักขึ้นอีก พักยาวไปเกือบ2ปี. เรารักษาต่อเนื่อง ทานยาต่อเนื่อง พอกลับไปทำงานก็ทำได้เดือนนึงก็ออกอีก (ทุกครั้งที่ลาออกเราจะเหมือนคนผิดหวังกับตัวเองค่ะ มันแย่จนถึงขั้นพยายามฆ่าตัวตายทุกครั้ง) พักงาน2เดือน ย้ายอีกไปที่ใหม่ทำได้4เดือน ยาก็กินไม่เคยขาด/เราไม่ได้ทำสายที่จบมาค่ะ ไม่สามารทำงานด้านครีเอทีบได้เพราะตื่อคิดไม่ออก นอนไม่หลับ เวลากินยาต้องนอนเลย ถ้าติดงานจะไม่หลับไปอีก1วัน มันเป็นงานที่นอนไม่เป็นเวลา ซึ่งสภาพเราไม่พร้อม เครียดด้วย

เราต้องเลือกงานที่หมดวันก็ไม่ต้องเก็บงานไปคิด ไม่ต้องเอาวานกลับบ้าน เลิกงานก็หมดหน้าที่


เราย้ายที่ทำงานบ่อยค่ะ หลักๆคือน๊อคจากอาการป่วยของตัวเอง ภายนอก ทนไม่ไหวก็ต้องหยุด เพราะควบคุมไม่ได้ ไม่ใช่แค่นอนไม่หลับ เครียด คิดเยอะ แต่โรคซึมเศร้าและยาที่ต้องกินผลข้างเคียงเยอะค่ะ

ใจสั่นคลื่นใส้ อาเจียน มือสั่น (สั่นแบบควบคุมไม่ได้) กล้ามเนื้ออ่อนแรงเวลาที่เหนื่อยจัดๆ เดินเบลอๆคิดไรไม่ออก


เข้าใจความรู้สึกค่ะ 2ปี เราเปลี่ยนงาน4ที่ 10ที่ผ่านมาอย่านับเลยค่ะว่าเปลี่ยนที่ทำงานมาเท่าไหร่แล้ว