๏ เมื่อลมล่องต้องผิวหวีดหวิวเสียง
เหล่าพฤกษารายเรียงร่วมไสว
เกลื่อนทับถมกรอบแดงแห้งเหี่ยวใบ
ราววิ่งไล่ล้อเล่นระเริงลม

๏ สัมผัสลมพรมจูบลูบไล้ผิว
รู้สึกนั่นกาลลิ่วสู่ร่วงถม
ขณะหนึ่งพระพายผ่านกาลระงม
บอกว่าเพื่อจ่อมจมสู่ชรา

๏ ให้มิ่งมิตรคิดถึงถ้อยวิสุทธิ์
แห่งองค์พระสัมพุทธผู้เลิศหล้า
ถ้อยที่สอนสรรพสิ่งอนัตตา
ให้รู้ละตัณหาอุปาทาน

๏ ด้วยเลิศรักหวังสุขทุกชีวิต
จึงประสิทธิ์พระธรรมย้ำสืบสาน
เพื่อความรักบริสุทธิ์วิเศษมาน
สถิตแน่นนิรวาณเป็นหนึ่งเดียว ๚