พอฟังเพลง แค่นั้น ของน้าปู พงษสิทธิ์ ผมก็เลยนึกอยากเขียนกลอนขึ้นมาสักบท ก็แค่นั้น...

เมื่อลมพัดผ่านผิวใจคนเหงา               
ลมบางเบาพัดผ่านกาลเวลา
สูดกลิ่นหอมดอมดมก่อนร่ำลา            
ถ้อยวาจาสัญญาแค่เพียงลม
.

ลิ้นลิ้มรสความหวานเสียจนฝาด          
แม้มิอาจคืนคำสัญญาขม
เศษใบไม้ปลิวหลุดร่วงจนทับถม          
ใจระบมลมหนาวไม่หวนคืน
.

ถ้าอีกครั้งลมพัดโบกมาอีกครา             
ถ่านโรยราสุมไฟในกองฟืน
ภวนาอย่าแค่ฝันเมื่อครั้งตื่น                
วอนแด่ผืนพสุธานภาไกล
.

ผิวสัมผัสความหนาวจนใจสั่น              
แต่เมื่อหันไปมองใบไม้ไหว
แสงรวีโชติช่วงในกองไฟ                      
แม้นเผาใจจนไหม้เกรียมยังหนาวเอย