สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ   เราเป็นคนอธิบายเป็นตัวหนังสือไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ตกหล่นตรงไหน สอบถามได้นะคะ เข้าเรื่องเลยเนอะ  เราเป็นผู้หญิงธรรมดาทั่วไป  ที่เกิดมาครบ 32  หน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ แต่นิสัยเราอ่ะ เป็นคนลุยๆเนอะ ห้าวๆ ค่อนข้างดื้อด้วยแหละ เพื่อนก็เลยเยอะ คนเข้ามาจีบก็พอประมาณ จุดอ่อนเราคือ คบใครแล้วเราให้ใจเต็มร้อยตลอด แต่ก็เป็นความผิดของเราเองแหละ เรามีแฟนอยู่แล้ว แต่อะไรหลายๆอย่างมันทำให้เราเปลี่ยนไป อันนี้เราผิดเลย เรารู้ตัว เราได้เจอคนๆนึง เค้าเป็นผู้ใหญ่มีความคิด พูดจนเราหลงเค้าอ่ะ เราเลยขอเลิกกับแฟน เพื่อมาคบคนนี้ แต่ทุกอย่างก็ดูจะจบด้วยดีแล้วใช่ไหม ? ป่าวเลย ... มันเพิ่งเริ่มต้นสำหรับชีวิตเรา  
      วันนั้น  เรากับแฟนใหม่ไปตลาดกันด้วยมอไซค์เนอะ ตอนกำลังซื้อของ แฟนเก่าเรา ก็มากับเพื่อน มารุมตีแฟนใหม่เรา แต่ก็ไม่ได้ตีเยอะหลอก โดนหน้านิดนึง แล้วมันก็ไป เราก็พาแฟนใหม่กลับบ้าน เราบอกไปโรงพยาบาลไหม มันก็ว่าไม่ไป ไม่เป็นไรมาก พอไปถึงบ้าน มันบอกเราว่า ไปส่งพี่ที่บ้านญาติหน่อย (จังหวัดใกล้ๆ) มันอายคนไม่อยากให้คนอื่นเห็น เราก็ด้วยความรัก ความหลง ทุกอย่างในเวลานั้นอ่ะน่ะ ก็จะไปส่งมันด้วยรถยนต์เนอะ แต่......
      ...... มันมาถึงทางเปลี่ยวมันบอกไม่ต้องไปส่งพี่แล้ว เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนไปส่ง แล้วเราก็ลงจอดให้มันลง แล้วก็ยืนรออยู่ข้างๆรถ เพื่อนมันมาถึง เปิดประตูลงมา  ในมือมีแก้วเหล้า !!! มันเขวี้ยงเข้าตาเราเต็มๆ  แล้วตั้งแต่นั่นมา.... ชีวิตเรามันก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง เรากลายเป็นคนพิการ ตาบอด ทำให้ต้องคอยก้มหน้าตลอด ตอนแรกก็ไปทำงานได้น่ะ แต่ต่อมามันเริ่มเป็นเยอะขึ้นจนเห็นได้ชัดเลย แล้วคนก็ชอบมาถามตลอด แต่เราไม่เล่านะ พอมีคนถามเรารู้สึกหน้าชาทุกครั้ง เราก็ออกจากงาน เปลี่ยนงานตลอด จนผ่านไปหลายปี ที่จริงเราควรชินเนอะ แต่.... ทำไม เราทำใจไม่ได้สักที เจ็บทุกครั้งที่นึกถึง พอมีคนถามเราทุกครั้ง เราจะจิตตกเลย เก็บตัว ไม่อยากเจอใคร เราไม่มีเงินไปรักษา เพราะภาระหน้าที่หลายอย่างที่เราต้องรับผิดชอบเนอะ พอหน้าหนาวมันก็จะทรมาณมาก ปวดสุดๆ แต่เราไม่เคยเล่าหรือบอกใครนะ ใครถามเราก็เลี่ยงออกมาทุกครั้ง เราทนที่จะพูดออกไปไม่ได้ เราอยากไปใส่ตาปลอม อยากดูเหมือนคนอื่นมั้ง เราไปไหน ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม พอเราเงยหน้าปุ๊บ เรารู้เลยทุกสายตาจะจ้องเข้ามา เราจะทุกข์ทุกครั้ง เดินกลับบ้านมาหมกตัวตลอด เราอยากจะใช้ชีวิตปกติได้  เราไม่สามารถใช้ชีวิตตามที่เราคิดได้เลย ทุกอย่างก็ลำบากอ่ะเนอะ การขับรถ หรือหยิบจับอะไรทุกอย่าง มันลำบากหมด แต่เรารับได้แล้วในส่วนนี้  แต่เราอยากใช้ชีวิตแบบผู้หญิงทั่วไป ออกไปช้อปปิ้ง ไปเจอเพื่อนตอนกลับบ้านเทศกาล แต่เราไม่เคยเจอใครเลย พอเจอเค้าจะถามเรื่องตาไง เราไม่อยากพูดไม่อยากตอบ ว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไง ทำไมเป็นแบบนี้ ภาพในวันนั้นมันไม่มีวันออกไปจากใจเราได้
      เราอยากได้ความคิดเห็นที่ทำให้จิตใจเราเข้มแข็งได้สักที เราอยากเล่าเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟัง อยากบอกใครสักคน แต่เราไม่มีพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย พี่น้องก็ไม่มี เพราะเราลูกคนเดียว ทุกวันนี้เราเลยอยู่คนเดียว มีเฟสนะ แต่ไม่ค่อยโพสต์รูปหน้าตรงๆ เพื่อนก็เริ่มห่างหายกันไปเรื่อยๆตามหน้าที่เนอะ เราก็ไม่อยากตอบคำถามนี้ เราเลยต้องถอยออกมา  ไม่อยากไปรบกวนเพื่อน ........
      เราอยากมาแบ่งปันประสบการณ์ชีวิตของเราให้เพื่อนๆ ในพันทิปได้อ่าน ได้เป็นอุทาหรณ์สอนหญิง ว่าคนพูดจาดี วางตัวดี มีความคิดรับผิดชอบ บางทีมันอาจเป็นภาพที่เค้าสร้างให้เราเห็นเท่านั้น จิตใจข้างในอาจไม่เป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนเนอะ แต่เราดันได้เจอคนแบบนั้น  เราโง่เอง ผิดเอง ไม่โทษใคร  คิดว่าคงเป็นกรรมของเรา คนผิดย่อมได้รับโทษ แต่มันจะมาตอนไหน หรือวิธีไหนเท่านั้นเอง ในชีวิตจริงเราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เราใจไม่เข้มแข็งพอ เราอยากยืนหยัด อยากเดินอย่างมั่นใจ อยากยิ้มอย่างมั่นใจ แต่มันคงไม่มีวันนั้นแล้วละ ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้วสำหรับเรา
      ขอบคุณสำหรับพื้นที่ พันทิป มากๆนะคะ เราอยากระบายออกมาสักครั้ง คงทำได้ที่นี่แหละ (จริงๆ เราไม่อยากมารบกวนพื้นที่พันทิป แต่วันนี้ เราเจอคนที่นั่งพูดถึงคนพิการ จนเราไม่ไหวแล้ว อยากระบาย ) ขอโทษนะคะที่มันยืดยาว ดูเนื้อหาหลวมๆเนอะ แต่ใครสงสัยตรงไหนมาถามเราได้นะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะสำหรับพื้นที่ แต่ถ้าใครมีวิธีคิดบวกแนะนำเราได้นะคะ ขอบคุณล่วงหน้า เราอยากข้ามผ่านไปได้สักที ......

แก้ไขตรงนี้เพิ่มเติม
เราก็ไม่ได้อมทุกข์ตลอดเวลา เราก็ใช้ชีวิตของเราปกติ ทำหน้าที่ของเรา แต่บางครั้งมีคนถามถึง หรือคนมอง เราก็หน้าชาทุกที มันก็ผ่านมา 7-8 ปีแล้วน่ะ เราก็คิดว่า ทำไมเราไม่ชินกับคำถามสักที เพราะคนถามเยอะ คำถามก็เดิมๆ เราเลยอยากได้คำแนะนำจากใครสักคน เพื่อเราจะชินตรงนี้สักที ถ้าไม่มีใครพูดถึง หรือทำหน้าแปลกๆใส่เรา เราก็ปกติน่ะ แต่พอพูดก็กลับไปเริ่มใหม่ทุกที