เมื่อชีวิตต้องเดินไม่ได้ กลายเป็นคนพิการตลอดชีวิต

แก้ไขข้อความเมื่อ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 4
ถ้าช่วงไหนเหงาๆ เพื่อนไม่ว่าง  ก็หลังไมค์คุยกับพี่ได้นะ  พี่ยินดีเป็นเพื่อนคุย   ตลก เฮฮา ซีเรียส เป็นการเป็นงานก็ได้หมด  หรืออยากระบายอะไร  พี่ก็จะรับฟัง  น้องอายุเท่าน้องสาวของพี่เลย...

พี่เป็นกำลังใจให้น้องนะ  
พ่อแม่เค้าเป็นกำลังใจให้น้องแล้ว  
ฉะนั้น...น้องเองก็ต้องอยู่เป็นกำลังใจให้พ่อแม่เช่นกัน
จะได้มีกำลังใจสู้ด้วยกันต่อไป...
เพราะหากน้องท้อ พ่อแม่เห็นก็จะยิ่งท้อกว่า ค่ะ

สู้ๆนะ  เราไม่ได้เป็นคนแย่ที่สุดในโลกนี้หรอก  ยังมีคนหนักกว่าเราอีกเยอะ  ย่าพี่สอนว่า...หากเราท้อแท้ในชีวิต ไม่ว่าจะเรื่องอะไร  เราอย่ามองคนที่อยู่สูงกว่าเรา ไม่เช่นนั้นมันจะยิ่งตอกย้ำให้เราสิ้นหวัง  แต่ให้เรามองคนที่อยู่ต่ำกว่าเรา  แล้วเราจะรู้ว่าชีวิตเราไม่ได้แย่ที่สุด...


***เข้ามาแก้ไขคำผิดค่ะ
ความคิดเห็นที่ 71
อย่ามัวแต่มองหาสิ่งที่ขาด จนพลาดสิ่งที่มี

ถ้าคุณเป็นคนนึงที่กำลังท้อถอย น้อยใจในโชคชะตาวาสนา ทำไมเราไม่มีแบบเค้า ทำไมเราไม่ได้แบบคนอื่น ทำไมๆๆ

แพรว เจ้าของนามปากกา ภาพิมล สาวผู้เกิดมาป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงแต่เกิด แม้แต่หายใจบางครั้งยังไม่มีแรงต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ พูดได้นิดหน่อย ร่างกายขยับได้แค่ข้อนิ้วแค่ข้อเดียวที่มือข้างขวา ถ้าเป็นเราๆนี่ก็คิดว่าไปเริ่มใหม่ชาติหน้าดีกว่ามั้ง แต่แพรวไม่คิดเช่นนั้น ทุกวันเธอนอนบนเตียง มีเครื่องช่วยหายใจ และสมาทร์โฟนหนึ่งเครื่อง พร้อมด้วยหัวใจอันยิ่งใหญ่ ใช้ข้อนิ้วที่ขยับได้แค่ข้อเดียว เคาะพิมพ์สมาทร์โฟน “แต่งนิยาย” (คนธรรมดาร่างกายปกติ พิมพ์บนสมาร์ทโฟนยังไม่ถนัดยังไม่ได้นานเลย) ซึ่งมีความยาว 200-300 หน้า ไปเสนอสำนักพิมพ์  จนที่สุดด้วยข้อนิ้วข้อเดียว แพรว เขียนนิยายออกมาไม่ใช่เล่มเดียว แต่ได้รับการตีพิมพ์ไปแล้วถึง12เล่ม ( อย่างเราๆพิมพ์ได้สักสามหน้าก็เก่งละ)

แพรวบอกว่าในเมื่อเกิดมาป่วยแล้ว ทำไมยังต้องทำให้เป็นภาระคนอื่นอีก ทำไมต้องให้พ่อแม่มาทุกข์เพราะเราอีก

ทุกวันนี้แพรวสามารถซื้อบ้านซื้อรถ เป็นเสาหลักให้ครอบครัวที่เธอมีน้องสาวซึ่งเป็นปกติอีกคนนึงได้  เพราะเธอไม่มัวแต่มองหาสิ่งที่ขาด จนเธอพลาดสิ่งที่มี “ข้อนิ้วหนึ่งข้อ และหัวใจอันยิ่งใหญ่”
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่