สวัสดีเราชื่อจีนะอายุ25เราแค่อยากขอพื้นที่ระบายความในใจเรื่องราวชีวิตเราแบบมันอึดอัดไม่รู้จะพูดกับใครบ้างคนที่อ่านอาจจะบอกว่าเรื่องส่วนตัวของตัวเองมาโพสต์มาพูดทำไมแตเราแค่อยากระบายออกเฉยๆ(ขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะถ้าใครไม่ชอบ)
เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นคนโชคร้ายตั้งแต่เด็กเกิดมาก็ไม่
เคยเจอหน้าพ่อรู้แค่ว่าพ่อชื่ออะไรนับตั้งแต่ที่เราจำ
ความได้นะเรามีพ่อเลี้ยง1คนเขาก้อเลี้ยงดูเรามา
ตั้งแต่เด็กจนเราอายุได้ประมาณ8-9ขวบก็โดนพ่อ
เลี้ยงข่มขืนแต่เราก้อไม่กล้าบอกใครด้วยความที่เป็น
เด็กเราก็โดนแบบนั้นมาเลื้อยๆจนเวลาผ่านไปเรา
ได้11จะเข้า12เขาก็เสียชีวิต1ปีผ่านไปแม่เราก็มีแฟน
ใหม่เขาก้อมาอยู่ด้วยกันตอนนั้นเรากำลังเรียน
ม.1อยู่นะเขาอยู่ด้วยกันมาเกือบ2ปีเราก้อจบ ม.3แต่
ยังอายุ14นะคะเพราะเข้าเรียนก่อนหน้าจากนี้ล่ะค่ะ
เป็นเรื่องราวที่แย่ที่สุดในชีวิตเราวันนั้นเราจะได้ดี
ในปี57หลังจากเรากับมาจาก ร.ร. เราก็กำลังทำการ
บ้านอยู่แม่เลยใช่ให้ไปเตรียมทำกับเราก็เลยร้องบอก
แม่ไปว่าอีก1ข้อจะเสร็จแล้วแม่พ่อเลี้ยงเราก้อทำ
เสียงไม่พอใจแล้วพอเราทำการบ้านเสร็จเราเลยเอา
ข้าวไปล้างพ่อเลี้ยงเราเลยเดินมาว่าเราว่าทำไมไม่ได้
เรื่องนิสัยเหมือนพ่อจิงๆเลือดพ่อมันแรงด้วยความ
ที่เรามีความน้อยใจเรื่องพ่อแท้ๆอยู่แล้ว)ก็เลยพูด
ออกไปเลยว่าคุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าพ่อหนู คุณไม่ใช่
พ่อหนูนะหลังจากนั้นล่ะคะก็โดนตบโดนถีบไปโดน
ขอบเตียง(เตียงตจว.มันจะเป็นเหลี่ยมๆนะคะ)เลือด
ออกหัวแต่แม่เลยเข้ามาห้ามเราเลยวิ่งไปบ้านตายาย
ไปพูดให้ท่านฟังและให้ท่านทำแผลให้พอตายาย
ญาติๆรู้เรื่องเขาก็ไม่ยอม มาถามแม่เราว่าจะเอาไง
ยายจะพาเราไปแจ้งความแต่แม่เราไม่ยอมแก่เลือกที่
จะทิ้งเราแล้วเก็บผู้ชายคนนั้นไว้ยายเลยให้เราขึ้นไป
อยู่ กทม.กับน้ายายให้ตังไป2000หักค่ารถไป600พอ
ไปถึงบ้านน้าเขาก็พาเราไปสมัครที่ศูนย์อาหาร
รพ.แห่งหนึ่งแล้วก้อให้เรามาอยู่ห้องที่แกปล่อยเช่า
พอเราไปทำงานวันแรกเราร้องไห้แทบตาบทำงาน
ตั้งแต่6.00-20 .00 น.แบบไม่ได้นั่งเลยตอนนั้นเรา
เป็นเด็กมาเพื่อนๆพี่ๆคิดภาพเด็กตวจ.ไม่เคยเข้า
กทม.ออกไหมพอทำไร2อาทิตย์เงินก็ออกเราได้
ประมาณ3,500นี้ล่ะเราดีใจมากเราเลยมาจ่ายค่าห้อง
ให้น้าเรา1,500 แล้วพอ2วันผ่านไปเราทำงานเดิน
กลับมาห้องประตูห้องล็อค2ชั้นเรานั่ง งง เลยเราเลย
เดินไปถามคนแถวๆนั้นเขาบอกว่าน้าเราเป็นคนล็อค
ไว้เขาหาว่าเราพาผู้ชายมานอนด้วยเรานี้ งง กว่าเดิม
อีกมาอยู่กทม.2อาทิตย์ไม่รู้จักใครเลยนอกจากน้า
แต่แถวห้องพักมันจะมีทหารเข้าเวรหน้าซอยทุกวันไง
น้าเราเลยว่าเราพาทหารมานอนด้วย เราทำไรไม่ถูก
นั่งร้องไห้ไม่รู้จะไปไหนทำยังไงห้องก็เข้าไม่ได้
เสื้อผ้าอยู่ในห้องหมด จนเวลาตี2 น้าผู้ชายแฟนหน้า
เราเลยสงสารมาเปิดห้องให้เราของเราก้อเก็บของ
เสร็จเลยเดินร้องไห้ไปนั่งที่หน้าปากซอยพี่ๆทหาร
เลยพากันมาถามว่าเป็นไรด้วยความที่เราเดินเข้า
ออกซอยทุกวันเขาเลยจำได้เราเลยตอบพี่เขาไปว่า
โดนน้าไล่ออกจากห้องเขาเลยถามว่าจะไปอยู่ไหน
เราเลยขงตอบไปว่าหนูไม่รู้สักพักเราเลยตัดสินใจว่า
ตายเป็นตายให้พี่ทหารเรียกรถแท็กซี่ให้แล้วพอขึ้น
รถลุงแกถามว่าไอ้หนูจะไปไหนเราเลยตอบไปทั้ง
ร้องไห้ว่าไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุดค่ะลุงก็งงว่าเราจะไป
ทำไมเราเลยบอกว่าเราโดนไล่ออกจากห้องโชคดีที่
ลุงแกเป็นคนดีพาเราไปส่งทำเรื่องเปิดห้องให้ด้วย
โดยไม่คิดจะทำไรเราพอทุกอย่างเสร็จแล้วก่อนแก
จะไปทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ด้วยบอกมาไรให้โทรหา
หลังจากนั้นเราอยู่โรงแรม1วีน1คืนพี่ที่ทำงานโทรมา
ว่าไม่เห็นมาทำงานเป็นไรไหมเราเลยตัดสินใจเล่าให้
เขาฟังทุกอย่างเขาเลยให้เรานั่งรถมาหาที่ รพ.แล้วก็
พาเราไปฝากงานกับหัวหน้าแม่บ้านที่มหาลัยแห่ง
หนึ่งที่ติกับรพ.ที่เคยทำงานตอนแรกเขาจะไม่รับ
เพราะอายุแค่15เองผิดกฎบริษัทแต่พอแกได้ฟังเรื่อง
ราวเลยรับโชคดีเป็นคนอีสานเหมือนกันพอแกรับเข้า
ทำงานแล้วอย่างที่รู้ๆสังคมแม่บ้านแปบทุกคนก็รู้เรื่องราวของเราเลยมีคนช่วยหาห้องเช่าให้แต่ดันเป็นซอย
เดียวกันกับที่น้าเราอยู่แต่บ้างซอบกับท้ายซอบ
เจ้าของห้องเขาก็สงสารให้ผ่อนค่ามันจำห้องได้เลยก็
คิดว่าเรื่องร้ายๆมันจะจบแล้วแต่มันก็ไม่จบอีกในขนาดที่เราเดินไปกลับจากที่ทำงานระยะทางประมาณ2กิโลเมตรก็โดนคนวัยรุ่นดึงเข้าป่าโชคดีมีทหารมาช่วยไว้ทันผ่านไปไม่ถึง2อาทิตย์ข้างห้องก็แอบเข้าห้องเราอีกจะข่มขืนเราพอดีเจ้าของหอมาช่วยทันตอนนั้นยอมรบมาเหนื่อยมากท้อมาจนพยายามฆ่าตัวตายแต่มีคนมาเห็นก่อนแต่ในเรื่องร้ายๆก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนร่วมงานดีแล้วก็หลังจากนั้น.1กว่าๆปีเราก้อได้ย้านที่ทำงานไปทำที่สวนสัตว์ทำได้2เดือนเราก็ตรวจเจอว่าเป็นไทรอยด์เป็นพิษรักษามา2ปีกว่าจะหายพอเราหายทางบ้านติดต่อไปว่าแม่เราเกิดอุบัติเหตุตอนปี61เรานี้ร้องไห้เลยที่ร้องไม่ใช่เสียใจนะแต่กลัวการกลับบ้านแต่ตอนนี้เราก็จิตใจเข้มแข็งแล้วนะก็อยู่กทมคนเดียวมาตั้ง4ปีนินะเจออะไรที่เจ็บปวดมาเยอะเราเลยยอมมาดูแม่ที่ร้อยเอ็ดพอมาถึงสิ่งแรกที่เจอแม่นอนอยู่ไอซียูต้องใช้ค่ารักษา120,000เพราะต้องผ่าตัดที่แรกก้อไม่อยากรักษาเพราะเสียดายเงินที่เราลำบากเก็บมาแต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะคำยายพูดว่าถึงเขาไม่ดีแต่ไม่มีเขาเราก็ไม่ได้เกิดหลังจากแม่ออก รพ.เราก็อยู่ดูแล้วแกแล้วก้อมีคนแถวบ้านมาจีบเราก้อเลยลองคบดูคบกับกันได้ประมาณ5เดือนเราท้องแล้วก็แท้งแต่ตอนที่เราท้องเราจับได้ว่าแม่กับแฟนเราแอบมีอะไรกันนี้ล่ะเป็นจุดแตกหักรอบ2ของเรากับแม่ แม่เลือกไล่เราออกจากบ้านเงินเก็บของเรา เราก้อเอามารักษาแกกับซื้อมอไซค์จนหมดแบบไม่เหลืออะไรอีกครั้งเราก็เลยหนีไปบวชอยู่2ปีจนตอนนี้เวลาผ่านไปก้อหลายปีแล้วถึงเราจะให้อภัยแม่เพราะแม่เลิกยุ่งกับไอ้นั้นแต่เราก็ไม่สนิทใจเวลาเรามีแฟนเราไม่กล้าปล่อยแม่เรากลับแฟนเราไว้2ต่อ2อีกเลย
(อาจจะดูเหมือนนิยายในละครไปหน่อยนะคะแต่มันคือเรื่องจิงที่เกิดขึ้นกับเด็กคนหนึ่ง)
อยากขอพื้นที่ระบายความใจกับเรื่องร้ายๆที่เกิดในชีวิต
เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นคนโชคร้ายตั้งแต่เด็กเกิดมาก็ไม่
เคยเจอหน้าพ่อรู้แค่ว่าพ่อชื่ออะไรนับตั้งแต่ที่เราจำ
ความได้นะเรามีพ่อเลี้ยง1คนเขาก้อเลี้ยงดูเรามา
ตั้งแต่เด็กจนเราอายุได้ประมาณ8-9ขวบก็โดนพ่อ
เลี้ยงข่มขืนแต่เราก้อไม่กล้าบอกใครด้วยความที่เป็น
เด็กเราก็โดนแบบนั้นมาเลื้อยๆจนเวลาผ่านไปเรา
ได้11จะเข้า12เขาก็เสียชีวิต1ปีผ่านไปแม่เราก็มีแฟน
ใหม่เขาก้อมาอยู่ด้วยกันตอนนั้นเรากำลังเรียน
ม.1อยู่นะเขาอยู่ด้วยกันมาเกือบ2ปีเราก้อจบ ม.3แต่
ยังอายุ14นะคะเพราะเข้าเรียนก่อนหน้าจากนี้ล่ะค่ะ
เป็นเรื่องราวที่แย่ที่สุดในชีวิตเราวันนั้นเราจะได้ดี
ในปี57หลังจากเรากับมาจาก ร.ร. เราก็กำลังทำการ
บ้านอยู่แม่เลยใช่ให้ไปเตรียมทำกับเราก็เลยร้องบอก
แม่ไปว่าอีก1ข้อจะเสร็จแล้วแม่พ่อเลี้ยงเราก้อทำ
เสียงไม่พอใจแล้วพอเราทำการบ้านเสร็จเราเลยเอา
ข้าวไปล้างพ่อเลี้ยงเราเลยเดินมาว่าเราว่าทำไมไม่ได้
เรื่องนิสัยเหมือนพ่อจิงๆเลือดพ่อมันแรงด้วยความ
ที่เรามีความน้อยใจเรื่องพ่อแท้ๆอยู่แล้ว)ก็เลยพูด
ออกไปเลยว่าคุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าพ่อหนู คุณไม่ใช่
พ่อหนูนะหลังจากนั้นล่ะคะก็โดนตบโดนถีบไปโดน
ขอบเตียง(เตียงตจว.มันจะเป็นเหลี่ยมๆนะคะ)เลือด
ออกหัวแต่แม่เลยเข้ามาห้ามเราเลยวิ่งไปบ้านตายาย
ไปพูดให้ท่านฟังและให้ท่านทำแผลให้พอตายาย
ญาติๆรู้เรื่องเขาก็ไม่ยอม มาถามแม่เราว่าจะเอาไง
ยายจะพาเราไปแจ้งความแต่แม่เราไม่ยอมแก่เลือกที่
จะทิ้งเราแล้วเก็บผู้ชายคนนั้นไว้ยายเลยให้เราขึ้นไป
อยู่ กทม.กับน้ายายให้ตังไป2000หักค่ารถไป600พอ
ไปถึงบ้านน้าเขาก็พาเราไปสมัครที่ศูนย์อาหาร
รพ.แห่งหนึ่งแล้วก้อให้เรามาอยู่ห้องที่แกปล่อยเช่า
พอเราไปทำงานวันแรกเราร้องไห้แทบตาบทำงาน
ตั้งแต่6.00-20 .00 น.แบบไม่ได้นั่งเลยตอนนั้นเรา
เป็นเด็กมาเพื่อนๆพี่ๆคิดภาพเด็กตวจ.ไม่เคยเข้า
กทม.ออกไหมพอทำไร2อาทิตย์เงินก็ออกเราได้
ประมาณ3,500นี้ล่ะเราดีใจมากเราเลยมาจ่ายค่าห้อง
ให้น้าเรา1,500 แล้วพอ2วันผ่านไปเราทำงานเดิน
กลับมาห้องประตูห้องล็อค2ชั้นเรานั่ง งง เลยเราเลย
เดินไปถามคนแถวๆนั้นเขาบอกว่าน้าเราเป็นคนล็อค
ไว้เขาหาว่าเราพาผู้ชายมานอนด้วยเรานี้ งง กว่าเดิม
อีกมาอยู่กทม.2อาทิตย์ไม่รู้จักใครเลยนอกจากน้า
แต่แถวห้องพักมันจะมีทหารเข้าเวรหน้าซอยทุกวันไง
น้าเราเลยว่าเราพาทหารมานอนด้วย เราทำไรไม่ถูก
นั่งร้องไห้ไม่รู้จะไปไหนทำยังไงห้องก็เข้าไม่ได้
เสื้อผ้าอยู่ในห้องหมด จนเวลาตี2 น้าผู้ชายแฟนหน้า
เราเลยสงสารมาเปิดห้องให้เราของเราก้อเก็บของ
เสร็จเลยเดินร้องไห้ไปนั่งที่หน้าปากซอยพี่ๆทหาร
เลยพากันมาถามว่าเป็นไรด้วยความที่เราเดินเข้า
ออกซอยทุกวันเขาเลยจำได้เราเลยตอบพี่เขาไปว่า
โดนน้าไล่ออกจากห้องเขาเลยถามว่าจะไปอยู่ไหน
เราเลยขงตอบไปว่าหนูไม่รู้สักพักเราเลยตัดสินใจว่า
ตายเป็นตายให้พี่ทหารเรียกรถแท็กซี่ให้แล้วพอขึ้น
รถลุงแกถามว่าไอ้หนูจะไปไหนเราเลยตอบไปทั้ง
ร้องไห้ว่าไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุดค่ะลุงก็งงว่าเราจะไป
ทำไมเราเลยบอกว่าเราโดนไล่ออกจากห้องโชคดีที่
ลุงแกเป็นคนดีพาเราไปส่งทำเรื่องเปิดห้องให้ด้วย
โดยไม่คิดจะทำไรเราพอทุกอย่างเสร็จแล้วก่อนแก
จะไปทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ด้วยบอกมาไรให้โทรหา
หลังจากนั้นเราอยู่โรงแรม1วีน1คืนพี่ที่ทำงานโทรมา
ว่าไม่เห็นมาทำงานเป็นไรไหมเราเลยตัดสินใจเล่าให้
เขาฟังทุกอย่างเขาเลยให้เรานั่งรถมาหาที่ รพ.แล้วก็
พาเราไปฝากงานกับหัวหน้าแม่บ้านที่มหาลัยแห่ง
หนึ่งที่ติกับรพ.ที่เคยทำงานตอนแรกเขาจะไม่รับ
เพราะอายุแค่15เองผิดกฎบริษัทแต่พอแกได้ฟังเรื่อง
ราวเลยรับโชคดีเป็นคนอีสานเหมือนกันพอแกรับเข้า
ทำงานแล้วอย่างที่รู้ๆสังคมแม่บ้านแปบทุกคนก็รู้เรื่องราวของเราเลยมีคนช่วยหาห้องเช่าให้แต่ดันเป็นซอย
เดียวกันกับที่น้าเราอยู่แต่บ้างซอบกับท้ายซอบ
เจ้าของห้องเขาก็สงสารให้ผ่อนค่ามันจำห้องได้เลยก็
คิดว่าเรื่องร้ายๆมันจะจบแล้วแต่มันก็ไม่จบอีกในขนาดที่เราเดินไปกลับจากที่ทำงานระยะทางประมาณ2กิโลเมตรก็โดนคนวัยรุ่นดึงเข้าป่าโชคดีมีทหารมาช่วยไว้ทันผ่านไปไม่ถึง2อาทิตย์ข้างห้องก็แอบเข้าห้องเราอีกจะข่มขืนเราพอดีเจ้าของหอมาช่วยทันตอนนั้นยอมรบมาเหนื่อยมากท้อมาจนพยายามฆ่าตัวตายแต่มีคนมาเห็นก่อนแต่ในเรื่องร้ายๆก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนร่วมงานดีแล้วก็หลังจากนั้น.1กว่าๆปีเราก้อได้ย้านที่ทำงานไปทำที่สวนสัตว์ทำได้2เดือนเราก็ตรวจเจอว่าเป็นไทรอยด์เป็นพิษรักษามา2ปีกว่าจะหายพอเราหายทางบ้านติดต่อไปว่าแม่เราเกิดอุบัติเหตุตอนปี61เรานี้ร้องไห้เลยที่ร้องไม่ใช่เสียใจนะแต่กลัวการกลับบ้านแต่ตอนนี้เราก็จิตใจเข้มแข็งแล้วนะก็อยู่กทมคนเดียวมาตั้ง4ปีนินะเจออะไรที่เจ็บปวดมาเยอะเราเลยยอมมาดูแม่ที่ร้อยเอ็ดพอมาถึงสิ่งแรกที่เจอแม่นอนอยู่ไอซียูต้องใช้ค่ารักษา120,000เพราะต้องผ่าตัดที่แรกก้อไม่อยากรักษาเพราะเสียดายเงินที่เราลำบากเก็บมาแต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะคำยายพูดว่าถึงเขาไม่ดีแต่ไม่มีเขาเราก็ไม่ได้เกิดหลังจากแม่ออก รพ.เราก็อยู่ดูแล้วแกแล้วก้อมีคนแถวบ้านมาจีบเราก้อเลยลองคบดูคบกับกันได้ประมาณ5เดือนเราท้องแล้วก็แท้งแต่ตอนที่เราท้องเราจับได้ว่าแม่กับแฟนเราแอบมีอะไรกันนี้ล่ะเป็นจุดแตกหักรอบ2ของเรากับแม่ แม่เลือกไล่เราออกจากบ้านเงินเก็บของเรา เราก้อเอามารักษาแกกับซื้อมอไซค์จนหมดแบบไม่เหลืออะไรอีกครั้งเราก็เลยหนีไปบวชอยู่2ปีจนตอนนี้เวลาผ่านไปก้อหลายปีแล้วถึงเราจะให้อภัยแม่เพราะแม่เลิกยุ่งกับไอ้นั้นแต่เราก็ไม่สนิทใจเวลาเรามีแฟนเราไม่กล้าปล่อยแม่เรากลับแฟนเราไว้2ต่อ2อีกเลย
(อาจจะดูเหมือนนิยายในละครไปหน่อยนะคะแต่มันคือเรื่องจิงที่เกิดขึ้นกับเด็กคนหนึ่ง)