วันนี้ผมขอมาเปิดใจสักหน่อยนะครับ จริงเหรอครับที่เขาว่า เกิดเป็นคนพิการ อะไรๆ ก็ดูแย่ไปหมด , กท. นี้ผมตั้งใจที่จะอยากเปิดใจและฟังทัศนคติจองทุกๆคนว่า คุณมองคนพิการว่ายังไง
...... เริ่มเลยนะครับ.....
ผมโชคร้ายครับผมเกิดมาเป็นคนพิการตั้งแต่กำเหนิด ผมพิการ มือขวา และขาสองข้างไม่มี แต่ผมก็ยังมีความโชคดีที่ ผมสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ใส่ขา และไม่ต้องนั้งรถเข็น
ผมคิดน้อยใจเสมอว่าทำไมผมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ไม่เคยโกรธ พ่อแม่ผม ที่ทำให้ผมเกิดมา เพราะโลกนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะ ได้ลองใช้ชีวิต ผิดถูก มากมาย
การที่ผมเป็นคนพิการแบบนี้แน่นอนครับ ผมพยายามที่จะทำให้ตัวเองมีค่าเสมอ , ผมต้องพยายามกว่าคนปกติมากกว่า 10 เท่า เพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาดูถูกผมได้ว่า พิการแต่ โง่
แต่การที่ผมพยายามมากกว่าคนอื่นมันทำให้ผมท้อและอ่อนล้ามากขึ้นทุกวันครับ ตอนผมเป็นเด็กผมก็มีชีวิตที่มีความสุข เหมือนเด็กๆทั่วไปเขามีกัน แต่พอโตขึ้นเริ่มรู้เรื่อง อายุเริ่มมาก ความสุขเหล่านั้นก็ค่อยๆเลือนไปครับ ผมโดรใครต่อใครล้อว่า ไม่มีขา มือขาด ขาขาด แต่ผมก็ยังสู้หน้าฝืนยิ้ม และก็เดินต่อ รู้ทั้งรู้ว่าอายขนาดไหน
และความโชคร้ายอีกเรื่องครับผมเกิดในครอบครัวที่ฐานะไม่ค่อยดี พ่อแม่ ไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจ ทำแต่งาน , ไม่มีเวลาพูดคุย , ปรึกษาอะไร พูดอะไรก็ไม่ได้ , ตอนเป็นเด็กผมสนิทกับแม่มาก แต่เหมือนโตขึ้น ความสนิทของผมกับครอบครัวก็เริ่มห่างกัน
ตลอดเวลาที่ผมลืมตาอ้าปากบนโลกนี้ ตั้งแต่เด็กจนโต ผมต้องเป็นคนสร้างกำลังใจให้ตัวเอง , ต้องไปอยู่ต่างจังหวัด เพื่อไปเรียน ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ถึง 18 ปี ที่บ้านยาย แถมคนที่นั้น ก็อัถยาศัยไม่ค่ิยดีสักเท่าไหร่ เท่าที่ผมจำความได้ ผมมักจะโดนดูถูก โดดด่า โดนว่า โดนด่าว่าตัวประหลาด โดนอะไรหลายๆอย่าง โดนสายตาที่มองด้วยความรังเกียจ ความสงสัย ความสนุกสนาน , จนตอนนี้ ผมอายุได้ 21 ปี ผมเรียนอยู่ระดับปริญญาตรี ในหมาวิทยาลัยใน กรุงเทพ
ผมเริ่มมีฐานะที่ดี ผมเริ่มโอเครกับชีวิต ที่ผมไม่ต้องพึ่งใคร ช่วยเหลือตัวเองได้ เหมือนคนปกติทุกอย่าง มีขาเทียมใส่ ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติคนนึง ที่ไม่สร้างความเดือดร้อนกับใคร แต่มันก็มีเว็บหนุ่งที่ผมคิดไป ทั้งประสบการณ์ที่ผมเจอมา และรอบตัว อยากอยากจะถามว่า
- ผิดเหรอคับที่ผมเกิดมาพิการ , ถ้าผมเลือกเกิดได้ผมก็ไม่อยากพิการหรอกครับ
- คนพิการต้องเป็นคนที่ถูกดูถูกตลอดเลยเหรอครับ ในทุกๆเรื่อง
- คนพิการถูกจำกัดอะไรมากมาย แถมยังถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด
- คนพิการ ไม่สาม่รถมีความระกได้เหรอครับ
- ผิดเหรอครับที่ คนพิการ ในความเป็นจริง มีสิทธิเท่าเทียมกับคนปกติ
- คนพอการต้องแย่เสมอเลยเหรอครับ
- คยพิการต้องเป็นอะไรที่สังคมรังเกลียดตลอดเลยหรอครับ
คนพิการอย่างผม ผมไม่อยากได้รับสิทธิอะไรพิเศษต่างจากคนอื่นเลยครับ ผมไม่ต้องการ ให้มองว่าผมเป็นคนพิเศษ ผมอยากได้ชีวิตที่ปกติ ที่ผมควรจะมี....
การที่เป็นคนพิการ ผมควรจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเลยเหรอครับ ความรัก ก็มีไม่ได้ ข้อจำกัดก็เข้ามากีดขวางทุกอย่าง
บางทีผมก็อิจฉาคนปกติ ที่มีครบทุกอย่าง
ผมอยากมีครบแบบนั้นมั้ง...
ก็สำหรับ กทน. ผมตั้งมจที่จะมาเปิดใจระบายนิดน่ิยนะครับไม่ได้มีเจตนาดราม่า เอาจริงๆ ชีวิตผมมันก็ Alone จริงๆแกละครับ อยู่แต่กับ Computer , มือถือ , หมาแมว 555
#ละคุณละครับมองคนพิการว่ายังไง ตัวประหลาดหรือปล่าว ตัวน่ารังเกลียดหรือป่าว...
จริงหรอครับที่เค้าว่า "เกิดเป็นคนพิการ" อะไรก็แย่ไปตลอดชีวิต.
...... เริ่มเลยนะครับ.....
ผมโชคร้ายครับผมเกิดมาเป็นคนพิการตั้งแต่กำเหนิด ผมพิการ มือขวา และขาสองข้างไม่มี แต่ผมก็ยังมีความโชคดีที่ ผมสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ใส่ขา และไม่ต้องนั้งรถเข็น
ผมคิดน้อยใจเสมอว่าทำไมผมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ไม่เคยโกรธ พ่อแม่ผม ที่ทำให้ผมเกิดมา เพราะโลกนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะ ได้ลองใช้ชีวิต ผิดถูก มากมาย
การที่ผมเป็นคนพิการแบบนี้แน่นอนครับ ผมพยายามที่จะทำให้ตัวเองมีค่าเสมอ , ผมต้องพยายามกว่าคนปกติมากกว่า 10 เท่า เพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาดูถูกผมได้ว่า พิการแต่ โง่
แต่การที่ผมพยายามมากกว่าคนอื่นมันทำให้ผมท้อและอ่อนล้ามากขึ้นทุกวันครับ ตอนผมเป็นเด็กผมก็มีชีวิตที่มีความสุข เหมือนเด็กๆทั่วไปเขามีกัน แต่พอโตขึ้นเริ่มรู้เรื่อง อายุเริ่มมาก ความสุขเหล่านั้นก็ค่อยๆเลือนไปครับ ผมโดรใครต่อใครล้อว่า ไม่มีขา มือขาด ขาขาด แต่ผมก็ยังสู้หน้าฝืนยิ้ม และก็เดินต่อ รู้ทั้งรู้ว่าอายขนาดไหน
และความโชคร้ายอีกเรื่องครับผมเกิดในครอบครัวที่ฐานะไม่ค่อยดี พ่อแม่ ไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจ ทำแต่งาน , ไม่มีเวลาพูดคุย , ปรึกษาอะไร พูดอะไรก็ไม่ได้ , ตอนเป็นเด็กผมสนิทกับแม่มาก แต่เหมือนโตขึ้น ความสนิทของผมกับครอบครัวก็เริ่มห่างกัน
ตลอดเวลาที่ผมลืมตาอ้าปากบนโลกนี้ ตั้งแต่เด็กจนโต ผมต้องเป็นคนสร้างกำลังใจให้ตัวเอง , ต้องไปอยู่ต่างจังหวัด เพื่อไปเรียน ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ถึง 18 ปี ที่บ้านยาย แถมคนที่นั้น ก็อัถยาศัยไม่ค่ิยดีสักเท่าไหร่ เท่าที่ผมจำความได้ ผมมักจะโดนดูถูก โดดด่า โดนว่า โดนด่าว่าตัวประหลาด โดนอะไรหลายๆอย่าง โดนสายตาที่มองด้วยความรังเกียจ ความสงสัย ความสนุกสนาน , จนตอนนี้ ผมอายุได้ 21 ปี ผมเรียนอยู่ระดับปริญญาตรี ในหมาวิทยาลัยใน กรุงเทพ
ผมเริ่มมีฐานะที่ดี ผมเริ่มโอเครกับชีวิต ที่ผมไม่ต้องพึ่งใคร ช่วยเหลือตัวเองได้ เหมือนคนปกติทุกอย่าง มีขาเทียมใส่ ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติคนนึง ที่ไม่สร้างความเดือดร้อนกับใคร แต่มันก็มีเว็บหนุ่งที่ผมคิดไป ทั้งประสบการณ์ที่ผมเจอมา และรอบตัว อยากอยากจะถามว่า
- ผิดเหรอคับที่ผมเกิดมาพิการ , ถ้าผมเลือกเกิดได้ผมก็ไม่อยากพิการหรอกครับ
- คนพิการต้องเป็นคนที่ถูกดูถูกตลอดเลยเหรอครับ ในทุกๆเรื่อง
- คนพิการถูกจำกัดอะไรมากมาย แถมยังถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด
- คนพิการ ไม่สาม่รถมีความระกได้เหรอครับ
- ผิดเหรอครับที่ คนพิการ ในความเป็นจริง มีสิทธิเท่าเทียมกับคนปกติ
- คนพอการต้องแย่เสมอเลยเหรอครับ
- คยพิการต้องเป็นอะไรที่สังคมรังเกลียดตลอดเลยหรอครับ
คนพิการอย่างผม ผมไม่อยากได้รับสิทธิอะไรพิเศษต่างจากคนอื่นเลยครับ ผมไม่ต้องการ ให้มองว่าผมเป็นคนพิเศษ ผมอยากได้ชีวิตที่ปกติ ที่ผมควรจะมี....
การที่เป็นคนพิการ ผมควรจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเลยเหรอครับ ความรัก ก็มีไม่ได้ ข้อจำกัดก็เข้ามากีดขวางทุกอย่าง
บางทีผมก็อิจฉาคนปกติ ที่มีครบทุกอย่าง
ผมอยากมีครบแบบนั้นมั้ง...
ก็สำหรับ กทน. ผมตั้งมจที่จะมาเปิดใจระบายนิดน่ิยนะครับไม่ได้มีเจตนาดราม่า เอาจริงๆ ชีวิตผมมันก็ Alone จริงๆแกละครับ อยู่แต่กับ Computer , มือถือ , หมาแมว 555
#ละคุณละครับมองคนพิการว่ายังไง ตัวประหลาดหรือปล่าว ตัวน่ารังเกลียดหรือป่าว...