มีสามีภรรยาคู่หนึ่งมีอาชีพทำไร่ ต่อมาวันหนึ่งทั้งสองก็ไปช่วยกันทำไร่เหมือนเช่นเคย ในวันนั้นทั้งคู่ไม่ได้ห่อข้าวไปกินด้วยเลยคิดว่าจะเดินทางไปยังบ้านเพื่อที่จะกลับไปเอากับข้าวที่ตนลืมเอาไว้พอถึงช่วงบ่าย สองสามีภรรยาก็ได้ชวนกันกลับไปยังบ้านเมื่อเดินกลับไปถึงบ้านสาทีได้พุดกับภรรยา ว่า "นี่น้อง รีบๆไปหากับข้าวปลาอาหารมากินด้วยกันเถอะ วันนี้พี่นำผักที่พี่ปลูกมาด้วยหิวมากๆรีบๆด้วยนะครับคนสวยของพี่" ฝ่ายภรรยานั้นเป็นคนขี้เกียจและไม่ชอบทำงานไม่ชอบทำกับข้าว เมื่อได้ยินที่สามีของตนพูดขึ้นมาจึงเดินไปที่ห้องครัว แล้วเปิดหม้อข้าวดูแล้วเห็นว่ามีข้าวเหลืออยู่น่าจะพอแบ่งกันกินได้อยู่ จึงบอกสามีว่า "ข้าวมีอยู่แล้วพี่ กับข้าวตอนเช้าก็ยังมีเหลืออยู่ ถ้าหิวก็มากินได้นะพี่" สามีพูดต่อว่า "เอางั้นก็ได้น้องก็มากินกับพี่เลยสิเอาผักที่เก็บมากินด้วย" ทั้งคู่ก็แบ่งข้าวที่มีเหลืออยู่กันกินคนละจาน ข้าวในหม้อเหลือเพียงเล็กน้อย ในขณะนั้นเองก็ได้มีเพื่อนคนหนึ่งมาที่บ้าน "เอ้า กำลังทำอะไรกันอยู่ล่ะ" เพื่อนเอ่ยถาม "กำลังจะกินข้าวกลางวันกันอยู่ มาๆเพื่อนนั่งกินด้วยกันกับข้าวอร่อย" สามีได้กล่าวชวนเพื่อนที่มาเยี่ยม ให้มาร่วมรับประทานอาหารตามธรรมเนียมไทยแท้ของคนไทย "กินกันสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน กำลังหิวพอดีเลยเดินทางมาจากทุ่งเหนื่อยๆหิวๆ" เพื่อนพูด เพื่อนคนนั้นก็เข้ามาร่วมวงกินข้าวด้วย ภรรยาจึงตักข้าวที่คงเหลืออยู่ในหม้อให้กับแขกข้าวที่เหลืออยู่ก็หมด ทั้งสามคนต่างก็กินกันไปคุยกันไป ในจานของแต่ละคนก็ต่างน้อยลงไปทีละนิด เผอิญข้าวในจานของเพื่อนหมดก่อนเพื่อนก็ยังทานไม่อิ่มจึงคอยจังหวะที่เจ้าของบ้านตักข้าวให้ตนเพิ่ม แต่เจ้าของบ้านไม่ตักให้เสียทีฝ่ายเพื่อนจึงคิดหาอุบายที่จะบอกเจ้าของบ้านตักข้าวให้เป็นนัยๆ จึงพูดขึ้นมาว่า "นี่เมื่อวันนี้เราเข้าไปในป่ามาโอ้โหเพื่อนเอ๋ยเราได้ไปเจอเสือตัวหนึ่งตีนของมันขนาดจานข้าวนี่เลย" เพื่อนพูดพร้อมกับเอียงจานข้าวให้เจ้าบ้านดู เจ้าของบ้านเมื่อได้เห็นดังนั้นก็ถือโอกาสเล่าต่อว่า "เมื่อวานนี้เราไปเที่ยวป่ามาเหมือนกันโอ้โหเพื่อนเอ๋ยเราไปเจอช้างตัวหนึ่งรอยตีนมันโตขนาดเท่าหม้อเนี้ยแหละ" พูดไปพร้อมกับเอียงหม้อดู ข้าวในหม้อนั้นก็หมดเหมือนกัน

       การจะพูดอะไรใครนั้นในบางครั้งเราไม่สามารถที่จะพูดจะบอกออกไปตรงๆเพราะอาจจะเป็นการเสียมารยาท ผู้ฉลาดมักจะหาวิธีการบอกให้อีกฝ่าย