บอกตัวเองทีสิว่า...ยังต้องการอะไร จะหาอะไร...ในเมื่อรอยเท้าที่เราผ่าน สักวันก็ถูกกลบลบจากความทรงจำของใครๆ ไม่เว้นแม้แต่ตัวเราเอง

เราเห็นอะไรจากทำนองชีวิตที่อ่อนไหวโลดเล่น เห็นอารมณ์เกิดๆดับๆ... มั้ย...เห็นรึเปล่า?

เห็นความทุกข์ลิงโลด...เหมือนได้เปรียบกว่าอะไรทั้งหมด เย่อหยิ่งลำพองเพราะเรายอมจนได้ใจ

เห็นความวิตกกังวลมาตีสนิทตลอดเวลา ความวิตกกังวลมาตีหน้าเศร้าๆบอกเราว่า...สิ่งที่ยังไม่เกิดมันน่ากลัว อย่าไปยอมรับมัน แล้วเราก็กลัวไม่กล้าตัดสินใจ เรากลัวจนเราไม่ไปไหน

วันนี้...ถ้ามองความคิดเป็น...คงดี เพราะความคิดคือตัวการความบ้าบอติงต๊องสารพัด ตัวการของความสุข ทุกข์ ร้อน หนาว รานร้าว เอาแต่ใจ

เมื่อรู้ว่าทุกข์...ก็แค่ทุกข์ เมื่อรู้ว่าสุข...ก็สุขสนุกกับมันไป มองทุกข์สุขแค่อารมณ์ผ่านเลย ก็เห็นว่ามันเกิดๆดับๆอยู่ตลอดเวลา ไม่คงอยู่นาน
ไม่มีสาระอะไร...ที่จะเอามาใส่ใจเลย