ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราเป็นลูกคนเดียว ตอนเด็กๆเราเป็นเด็กร่าเริงนะ ผู้ใหญ่เอ็นดูเรามาก ตอนเด็กเราอยู่กับยายที่ลพบุรี แต่ยายเราเสีย พอขึ้น ป.1 พ่อแม่ให้เราไปอยู่กับย่าที่อุบลฯ นานๆจะกลับมา ตอนเข้าเรียนเราโดนเพื่อนแกล้งตลอดเพราะอะไรไม่รู้ เราเลยเป็นเหมือนเด็กเก็บกดมาตั้งแต่ตอนนั้น เราไม่กล้าพูดกับใคร พอ ป.6 พ่อเราเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง แม่เรามีแฟนใหม่ แฟนใหม่แม่มีลูกติด 2 คน แม่ไม่สนใจเราเลย เรายิ่งรู้สึกอ้างว้างเหมือนไม่เหลือใครแล้ว ย่าก็แก่แล้วแกก็เลี้ยงมาแบบตามยถากรรม โตมาได้ไงก็ไม่รู้ ยิ่งโตเราก็ยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยว เราทำอะไรด้วยตัวเองมาตลอด ตั้งแต่ ป.1 - ม.3 แม่ไม่เคยไปโรงเรียนเราเลย จะวันแม่วันพ่ออะไรก็แล้วแต่ เราไหว้ครูมาตลอด มันเลยทำให้เราไม่ผูกพันกับแม่เลย ส่วนตัวเราจะเหมือนพ่อทั้งหน้าตาและนิสัย(พ่อเราหล่อมาก) พอ ม.4 เราขอแม่มาอยู่กรุงเทพด้วยแม่ไม่ให้เรามา แต่เราก็มา แม่ให้เราไปอยู่หอคนเดียว ซึ่งเราไม่เข้าใจว่าทำไม การที่เรามาอยู่ด้วยมันทำให้เขาอึดอัดอะไรนักหนา เราเรียนยังไม่จบแม่บอกว่าจะไม่ส่งเราแล้ว ถ้าอยากเรียนก็หาเงินเรียนเอง จนเราต้องออกมา มีแค่วุฒิ ม.3 อายุก็ยังไม่ถึงที่จะทำงานได้ ทุกอย่างมันมืดไปหมด เราเลยกลับไปหาย่า เราไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว เราคิดถึงพ่อมาก ถ้าพ่ออยู่ชีวิตเราคงดีกว่านี้ เราคงไม่มาเจอเรื่องแบบนี้ พอเรียนไม่จบ ไม่มีงานทำ แม่ก็ยิ่งด่าเราสารพัด ด่าว่าไม่มีสมอง หาว่าเราเป็นมารชีวิตเขา หลังๆมานี่เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก ทั้งๆที่เราพยายามไม่พูดอะไร แต่แม่ก็ด่าเรา เราผิดอะไรหรอ? ผิดที่เกิดมาเป็นลูกเขางั้นหรอ? เรารู้สึกว่าแม่ไม่อยากให้เราอยู่ในชีวิตเขาแล้ว เพื่อที่เขาจะได้อยู่กับแฟนใหม่เขาโดยที่ไม่มีเรา ทุกวันนี้เราเครียดจนเป็นโรคซึมเศร้า เราไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร เราได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ บางครั้งเราคิดอยากฆ่าตัวตายเรารู้ว่ามันเป็นอะไรที่โง่มาก มันคงเป็นเวรกรรมของเรา เราได้แต่คิดว่าถ้าเรายืนได้ด้วยตัวเองเราจะออกไปจากชีวิตเขา เราอยู่กับแม่แล้วเราจะเป็นบ้า เสียสุขภาพจิตมาก แม่เราไม่เคยเรียกเรากินข้าว ไม่พูดกับเราทั้งวันเลยก็มี ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นว่าเราไม่ดีเหมือนเขา เราอึดอัดมาก เราไม่รู้สึกว่าเขาคือแม่เราด้วยซ้ำ เขาก็คงไม่เห็นเราเป็นลูกด้วยเช่นกัน เพราะคนที่เราคุยได้ทุกเรื่อง อยู่ด้วยแล้วอบอุ่นสบายใจคือย่า ย่าที่เป็นคนเลี้ยงดูเรา บางทีเราเห็นแม่เพื่อนหรือแม่ลูกคนอื่นเขารักกัน เราก็น้ำตาคลอ บวกกับอิจฉา เราไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนั้นเลย ตอนนี้เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เรานอนร้องไห้ทุกคืน เราได้แต่คิดว่าขอให้เจอกันแค่ชาตินี้พอ ถ้ามีครอบครัวเราบอกตัวเองเสมอว่าจะไม่ให้เป็นแบบนี้ เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นบ้าง เรื่องแบบนี้เล่าไปคนที่ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้สึกอะไร แต่อยากจะบอกว่าเรื่องครอบครัวมันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ต้องเจอกับตัวถึงจะรู้สึก มีอีกหลายเรื่องที่เราเล่าไม่ได้(กลัวบาป) ต่อจากนี้เราจะกลับไปอยู่กับย่า ส่วนแม่ก็ต่างคนต่างอยู่ เราคิดว่าการที่เรามาอยู่กับแม่จะช่วยให้เรามีความใกล้ชิดผูกพันกันมากขึ้น แต่ไม่เลย ทุกอย่างมีแต่แย่ลง และสุดท้ายเราอยากขอความคิดเห็นกับเพื่อนๆ ในพันทิปด้วย ว่าเราควรเอาไงต่อกับชีวิต ชีวิตที่เหลือแค่ตัวเอง.