ตั้งแต่เด็กจนโตมา เราลำบากมาก เพราะพ่อตายตั้งแต่ เล็ก จำความแทบไม่ได้ ก็มีแม่ที่เลี้ยงเรามา แต่แม่มีแฟนใหม่ก็พาเราไปอยู่ด้วย แม่ไม่เคยให้ความรักเอาใจใส่ให้ความอบอุ่นกับเราเลยเพราะทำงานหาแต่เงินให้เราเรียน รร วัด ไม่คิดถึงคุณภาพชีวิตพาเราไปขอทุนคนนู้นคนนี้ ใช้งานเราหนักตั้งแต่เด็ก ไม่เคยทำอะไรให้ต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง ปลุกตี4-5 ไปขายของ ตีเวลาทำผิดชอบด่าแรงๆ คำหยาบคาย พอมีแฟนใหม่ก็ต้องเปลี่ยนที่ย้าย รร ไปอยู่กับย่าให้ย่าเลี้ยงแม่หาเงิน เราไม่เคยมีความผูกพันกับแม่เลยไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบแม่ลูก แม่จะไปมีแฟนใหม่เขาก็จะไปอยู่กับแฟนใหม่ตลอดจนเราโตมากับตายาย แม่ก็ไม่ค่อยส่งเงินมาให้เรามากมาย ส่วนมากเราก็มีญาติให้เรา มีปู่คนเดียวที่เราขอเงินแล้วได้ตลอด ถ้าไม่มีปู่เราคงไม่มีเงินใช้เลย ปิดเทอมก็ต้องทำงาน มีแฟนเราก็พึงแฟนบ้างค่ากินเขาก็ช่วย แม่ไม่เคยถามว่ามีเงินใช้ไหม ขาดเหลืออะไรไหม ในหัวแม่เขาคิดหาแต่ตังเพื่อตัวเองคอยบอกเราไม่ให้ใช้ตังเยอะ แต่เขาไม่เคยให้เราพอกินเลยเอาตังไปเลี้ยงคนอื่นใจใหญ่กับคนอื่นกับลูกไม่เคยซัตพอต พอเวลาเราได้ดีก็เอาไปอวยคนอื่นให้ตัวเองดูดีว่าเลี้ยงลูกได้ทั้งที้ลำบาก ทั้งๆทีลูกลำบากไม่เคยเห็นใจ แต่กลับคิดว่าตัวเองเก่งที่เลี้ยงลูกมาแบบลำบากได้ คือมันไม่ใช่เลย ลูกตังหากที่ปากกัดตีนทีบตัวเองให้มันดีถึงทุกวันนี้ ทำให้ลูกต้องลำบากให้ไปกู้เงินคนอื่นให้เขามาด่ามาว่า ทำอะไรคิดถึงแต่ตัวเอง พอลูกไม่ไปช่วยงานก็ด่า คิดแต่จะใช้งานถ้าไม่ทำก็ไม่ให้เงิน ไม่เคยถามการเป็นอยู่เรียนมหาลัยไม่เคยได้เงินค่ากินจากแม่เดือนละ1000-2000 แค่นั้น ทั้งๆทีเวลาเขาไปกินอะไรกับคนอื่นเขากินหมดไปหลายพัน แต่กับลูกขี้งก ถ้าเราไม่มีแฟน ไม่มีปู่ชีวิตเราคนเหมือนหมาข้างถนน
ความรู้สึกตอนนี้ ไม่อยากไปยุ่งกับแม่อีกไม่อยากขออะไรจากเขาอยากหายไปมีชีวิตที่ดี ใครจะว่าเนรคุณเราไม่สนใจเพราะที่ผ่านมาเราไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลย มีแต่ปัญหา เราไม่อยากดูแลเขาตอนแก่เพราะเขาไม่เคยดูแลเอาใจใส่เราแล้วจะมาหวังอะไรกับเรา เราอยากมีครอบครัวที่สมบูรณลืมแม่ไปจากชีวิต ถ้าเรามีงานหาเงินได้เราจะดูแลแค่ตายายปู่