ตั้งแตเกิดมา เราเป็นคนที่ไม่มีใครรัก นอกจากยายที่เลี้ยงมา ซึ่งยายก็จากเราไปเมื่อปีที่แล้ว พ่อแม่ก็รักน้องมากกว่า เพราะพ่อแม่เลี้ยงเอง น้องสวยและเก่ง คุยเก่ง

เราเป็นคนมีปมด้อยมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เป็นคนไม่มั่นใจ ขี้อาย พูดน้อย คนเลยมองว่าน่าเบื่อ

ทำให้ไม่มีเพื่อนสนิท มีกลุ่มที่ไปไหนมาไหนด้วย แต่ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของใคร

พอย้ายมาที่ทำงานไกลบ้าน มาอยู่ตัวคนเดียว ด้วยความน่าเกลียด+จน+โง่+เงียบ ทำให้ไม่มีใครคบ คนที่ต้องทำงานด้วยกัน เขาก็ทำเพียงเพราะหน้าที่ เวลาปกติก็ไม่เคยมาคุย มองด้วยสายตาดูถูก เราทำดีกับใครแค่ไหน ไม่เคยได้น้ำใจไมตรีกลับคืนมา คนที่เคยทำงานกับเรา พอมีเด็กใหม่น่ารักมาก็ไม่สนใจเราอีก

เรื่องแฟนไม่ต้องพูดถึง เกิดมาไม่เคยมี ไม่หวังว่าจะได้มีด้วย เพราะแค่เพื่อนยังไม่มีเลย

ไม่มีใครชวนไปไหน ไม่มีใครให้ระบาย เหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้

ใครที่ผิดหวังในความรัก อยากให้คิดว่าอย่างน้อยคุณยังมีเพื่อน มีพ่อแม่ มีเพื่อนที่ทำงานที่ไปกินข้าวด้วยได้ ในขณะที่เราไม่มีใครเลย
เพราะฉะนั้น จงพอใจในสิ่งที่คุณมีเถิด