เรามีเรื่องในที่ทำงานจะมาบ่นอีกแล้ว (คนอ่านอย่าเพิ่งเบื่อนะ)

เราโดนหัวหน้าเรียกไปคุย เรื่องปัญหาของเรา (แต่ก่อนที่หัวหน้าจะเรียกเราไปคุย เขาก็ไปถามคนอื่นๆก่อน ว่าเราเป็นยังไงบ้าง แล้วจึงเรียกเราไปคุย) หัวหน้าบอกว่าเราเป็นคนที่เอาแต่จดจ่อกับงาน ไม่มีปฏิกิริยากับสิ่งรอบข้าง เวลาคนอื่นเขาคุยกัน เราไม่มีส่วนร่วมกับเขา และไม่มีใครรู้เลยว่าเรารู้สึกยังไงบ้าง อยากให้เราเลิกเป็นคนเงียบๆ และก็มีมนุษยสัมพันธ์ เพราะเราอยู่กันเป็นทีม และถ้าเราสนิทกับคนอื่น เวลาทำงานเราก็จะได้ไม่เครียด เวลามีเรื่องสงสัยก็จะได้กล้าถามคนอื่น และคนอื่นก็จะได้เข้าใจความรู้สึกของเราด้วย อยากให้เราเปิดใจ

เราเป็นคนเงียบๆ มาตั้งแต่เด็กแล้ว เพื่อนก็มีไม่มาก ต้องสนิทกันจริงๆ และต้องเป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วไม่เกร็ง ไม่อึดอัด เราจึงจะคุยด้วยเยอะหน่อย ตอนทำงานเราก็เงียบจริงๆ เพราะเราต้องรีบทำงานให้เสร็จ(มีเวลาน้อย และเราเป็นคนทำงานช้า) และเราก็เครียดด้วย เพราะเราทำงานผิดบ่อย (ขนาดจดจ่ออยู่กับงาน ไม่วอกแวกกับสิ่งอื่นนะ) แต่พวกรุ่นพี่เราและคนอื่นๆบริเวณใกล้เคียงเรา จะเป็นคนพูดเก่งมาก คุยกันเยอะมากเรื่องสัพเพเหระ เป็นพวกช่างเมาท์ เฮฮา บางทีเราก็รำคาญเหมือนกัน เพราะมันทำให้เราเสียสมาธิ เรื่องที่พวกเขาคุยกันนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของเรา ลักษณะงานเราก็ไม่จำเป็นต้องคุยเก่ง ก็นั่งอยู่กับที่ อยู่หน้าจอคอม คนที่ต้องคุยด้วยเรื่องงานก็มีรุ่นพี่ที่คุมงานเรา และคุยโทรศัพท์กับลูกค้าเป็นบางครั้ง (แต่เราคิดว่าไม่มีปัญหา เพราะคุยเรื่องธุระการงาน ไม่ได้คุยเรื่องสัพเพเหระ)

และเราก็โดนรุ่นพี่(ที่คุมงานเรา)อารมณ์เสียใส่บ่อยๆ ทั้งเรื่องเราทำงานผิด ทำงานช้า และขี้ลืม(เขาหวังว่าสอนงานเราครั้งเดียว แล้วเราจะจำได้) เวลารุ่นพี่อารมณ์เสียใส่ เราก็ไม่เคยตอบโต้(เพราะเราก็ยอมรับว่าเราผิด และรุ่นพี่ที่ว่าเราเคยบอกว่า เขาก็อาจดุบ้าง แต่ก็ดุเฉพาะเรื่องงาน ดุเพราะอยากให้เราทำงานเป็น เราจึงพยายามไม่ถือสาเวลาโดนเขาว่า แต่จริงๆเราก็เครียดแหละ) และเราก็ไม่เคยคุยสัพเพเหระกับรุ่นพี่เพราะเหตุนี้(คุยแต่เรื่องงาน) และก็มีคนเอาเรื่องนี้ไปบอกหัวหน้า หัวหน้าก็เรียกรุ่นพี่ไปเตือนแล้ว และเขาก็เตือนเราอีกว่า เวลารุ่นพี่ว่าอะไรเรา เราควรตอบโต้กลับไปบ้าง เพราะถ้าเราไม่ตอบโต้ รุ่นพี่จะยิ่งโมโห (จริงเหรอ?) เขารู้ว่ารุ่นพี่เราเป็นคนพูดแรง บางคนทนฟังไม่ได้ ลาออกไปเลยก็มี และถ้าหัวหน้าเป็นเรา เขาก็คงพูดจาสวนกลับรุ่นพี่คนนั้นไปแล้ว เขาไม่อยากเห็นวันที่เรามายื่นใบลาออกด้วยสาเหตุว่าเรามีปัญหากับเพื่อนร่วมงานคนใดคนหนึ่ง

เรื่องก็เป็นแบบนี้ ตอนแรกเราคิดว่าหัวหน้าจะเรียกเราไปตำหนิเรื่องทำงานไม่ดีเสียอีก แต่กลายเป็นว่าเขาเรียกไปคุยเรื่องปัญหาบุคลิกของเรา(เรื่องงานก็คุยเหมือนกัน แต่ไม่ได้เน้นเท่าเรื่องนี้) เราเข้าใจความหวังดีของหัวหน้า เราเข้าใจมุมมองและเจตนาของเขา เราชอบที่เขาใส่ใจเรา ยังให้โอกาสเราอยู่ เวลาคุยกับเราก็คุยดีๆ แต่ปัญหาที่เขาบอกมา มันเป็นจุดอ่อนที่สุดของที่สุดสำหรับเราแล้วจริงๆ ไม่รู้จะแก้ไขยังไง พ่อแม่เราก็บ่นเรื่องนี้เหมือนกัน แต่เราก็แก้ไขให้ไม่ได้(หัวหน้าก็แนะนำเหมือนกันว่าควรทำยังไง แต่เราก็มองว่ามันยากอยู่ดี) การเปลี่ยนตัวเองก็ยากพอๆกับการเปลี่ยนคนอื่น ยิ่งถ้าจะให้เราทำตัวสนิทสนมกับคนที่ชอบทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ มันยิ่งยากไปกันใหญ่ เราก็บอกหัวหน้าไปว่าเราจะพยายามปรับปรุง แต่จริงๆ เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ไปพบจิตแพทย์เลยดีไหม