กระทู้ปัญหาความรัก มือที่สาม หรือครอบครัวแตกแยก ดูเหมือนจะเป็นปัญหาที่เราพบได้บ่อย และบางคนก็คงคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติเสียด้วยซ้ำ ซึ่งผมเองก็ยอมรับนะครับว่า มันเป็นปัญหาทั่วไป ที่ผมเองก็เคยเจอ

      แต่สิ่งที่ผมอยากจะแชร์ในวันนี้ มันเกี่ยวกับความรู้สึกของคนเป็นลูก ซึ่งผมต้องออกตัวก่อนเลยนะครับว่า ครอบครัวผม พ่อแม่ก็เคยทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ไม่ถึงกับบ้านแตก ครอบครัวผมค่อนข้างที่จะเป็นครอบครัวอบอุ่น ซึ่งผมถือว่าเป็นโชคดีของผมและน้องๆของผมมาก

      ผมเป็นครูสอนใน รร. แห่งหนึ่งใน กทม และเทอมนี้มีโอกาสได้สอนวิชาแนะแนว นักเรียนชั้น ม.ปลาย จำนวน 1 ห้อง (เพิ่งจะได้สอนวิชานี้เทอมเดียว ก่อนหน้านี้สอนวิชาอื่น)  

      เมื่อเร็วๆนี้ ผมได้ให้เด็กทำใบงานเกี่ยวกับหัวข้อ "....ที่สุดของชีวิต" ซึ่งเมื่อผมได้อ่านใบงานที่ นร ส่งมา มันทำให้ผมแปลกใจและตกใจมาก เมื่อหัวข้อย่อยเรื่อง "สิ่งที่เสียใจที่สุดในชีวิต" ของเด็กจำนวน 34 คน มีเด็กจำนวน 21 คนระบุคล้ายๆกันว่า สิ่งที่เสียใจที่สุดในชีวิตคือ ทำให้พ่อแม่เสียใจ (แต่ละคนมีเหตุผลต่างกัน)/ และพ่อแม่ทะเลาะกัน และอีก11 คนระบุว่า สิ่งที่เสียใจที่สุดในชีวิต คือ พ่อแม่แยกทางกัน
      
      จะเห็นว่า เด็กจำนวน 32 คนจาก 34 คน ให้ความสนใจต่อปัญหาครอบครัว ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าคิดมาก

     ***หลายคนอาจจะมองว่า มันเป็นเรื่องปกติที่เด็กต้องรู้สึก แต่ในทางกลับกัน เด็กทั้ง 34 คน ตอบในหัวข้อ "สิ่งที่อยากทำที่สุดในชีวิต" และ "สิ่งที่ต้องทำให้ได้" โดยตอบคล้ายๆกันว่า ...อยากทำให้พ่อแม่มีความสุข/อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ/อยากได้งานดีๆเงินเดือนเยอะๆเพื่อที่จะได้เลี้ยงดูพ่อแม่/และคำตอบอื่นๆที่ทำเพื่อครอบครัว) ....นี่คือคำตอบของเด็ก ม.ปลาย ที่น่าจะโตในระดับหนึ่งแล้ว

      นั่นหมายความว่า เด็กส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับครอบครัวค่อนข้างมาก มีความคาดหวัง และแนวโน้มที่ดีในการเป็นคนดี มีความกตัญญู ตามคุณลักษณะของเด็กไทย ที่เราคาดหวังให้เป็นเช่นนั้น

       แต่ในทางกลับกัน ปัญหาครอบครัว ก็เป็นเรื่องที่ทำให้พวกเขาต้องเสียใจอยู่ไม่น้อย

      เราจะเห็นว่า ปัญหาการหย่าร้าง เป็นปัญหาที่เพิ่มขึ้น และดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติสำหรับพ่อแม่สมัยใหม่ด้วยซ้ำ ที่เอาความสุขของตัวเองเป็นหลัก ซึ่งสาเหตุก็อาจจะมาจาก ปัญหาการนอกใจ มือที่สาม การทะเลาะกัน การเข้ากันไม่ได้ หรือปัญหาอื่นๆ แล้วแต่บุคคล

       คำถามโปรยทางก็คือ
       จากเปอร์เซ็นต์ของเด็กที่มีปัญหาครอบครัวที่ค่อนข้างสูง (ในความรู้สึกผม) มีความเป็นไปได้แค่ไหน ที่ปัญหาวัยรุ่น (ไม่ว่าจะเป็นปัญหาเด็กใจแตก ติดยา เด็กเสเพล ฯลฯ) จะเกิดจากปัญหาครอบครัวเป็นหลัก???

       และคำถามที่ตามมาคือ

       แล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่ ที่แยกทางหรือมีปัญหากัน มีความคาดหวังอย่างไรกับอนาคตของลูกๆ ทั้งที่ตัวเองทำให้เด็กๆเหล่านั้นกลายเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่น หรือกำพร้า?????
        
       สังคมเราค่อนข้างเปลี่ยนไปนะครับ

       บางทีกระทู้นี้ก็เหมือนเป็นกระทู้ เสือ.ก
       ผมแค่อยากแชร์ความรู้สึกของเด็กๆที่ผมได้รับรู้มา ที่เขาได้พูดถึงครอบครัวของเขาผ่านตัวหนังสือ

       ปล. ข้อมูลการตอบคำถามจากเด็กๆอาจไม่ตรง 100% ตามความรู้สึกของตัวเด็ก แต่ผมมั่นใจว่า เด็กไทยมีพื้นฐานจิตใจที่ดีต่อครอบครัว ซึ่งถ้าพื้นฐานครอบครัวที่ดี มีความอบอุ่น มันอาจสามารถพัฒนาสู่สังคมให้กลายเป็นสังคมที่ดีได้ค่อนข้างเยอะทีเดียว