ตอนนี้กำลังมีปัญหา คิดไม่ตกมาหลายเดือนค่ะ อยากแยกกันอยู่กับสามีมาก

ติดที่มีลูก 1.5 ขวบ และแม่เราก็บอกให้อดทน แต่ใจคืออยากแยกกันอยู่ 90% ไม่อยากทนจริงๆ

ครอบครัวเราไม่เคยมีการหย่าร้าง ทุกคนเลยบอกว่าให้อดทน แต่เราอยากย้ายไปอยู่ที่อื่น

คือให้พ่อเด็กเดินมาเล่นด้วยได้ แต่แม่เราว่า โตมาเด็กต้องรู้ว่าพ่อแม่แยกกันอยู่ กลัวเค้าจะมีปัญหา (เหรอ?)

สาเหตุ : ทัศนคติในการเลี้ยงลูกไม่ตรงกัน สะสมมาเรื่อยๆ จนกลายเป็นความบาดหมาง เคลียร์เมื่อไหร่ ทะเลาะหนักทุกครั้ง

(ไม่เคยทะเลาะต่อหน้าลูกนะคะ)

-------------------------------------------------------
เพิ่มเติมข้อมูลนะคะ ที่มีหลายท่านถามค่ะ

เราก็เคยคุยกับสามีค่ะ ตอนที่เรารู้สึกว่าอยากให้พูดดีๆ กัน แต่ไม่สำเร็จค่ะ ผ่านไปไม่กี่วันก็ทะเลาะกันเรื่องลูกอีก
จนครั้งสุดท้าย คือ เค้าพูดมาคำนึงว่า "เธอก็ไม่ได้เลี้ยงลูกได้ดีเท่าไหร่นักหรอก อย่าสำคัญตัวผิด"

จุดนี้ คือ เราสติหลุดค่ะ เพราะที่ผ่านมาตั้งแต่คลอดลูก เราทุ่มเทให้เค้าและลูกมาก ทั้งเงิน ใจ กาย อารมณ์ คือให้แบบสุดๆ
เราก็ไม่อยากให้เค้าต้องมาเหนื่อยตื่นกลางดีก เราก็อาสาเลี้ยงเอง เค้าจะได้นอนเพียงพอ
แต่เราทั้งทำงานประจำ งานเสริม และเลี้ยงลูกตอนกลางคืน และเสาร์ อาทิตย์ เท่านี้มันยังไม่ดีพออีกเหรอ (กรี๊ดแพร๊พ)

ส่วนเรื่องการแยกกันอยู่ ตอนนี้ก็เริ่มจะต่างคนต่างอยู่แล้วค่ะ แต่ปัญหาก็เกิดเวลาแบบโดนเหวี่ยง โดนว่า หน้าบูดใส่
ซึ่งเราก็อดถามไม่ได้ว่า เป็นอะไร (ยังจะถาม) แน่นอนว่าคำตอบ คือ การพูดข้อเสียของเราซักอย่าง 😩
จนตอนนี้จะบอกว่า เรามีความสุขมากเวลาที่เค้าไม่อยู่บ้าน ได้เล่นกับลูก พาลูกไปเที่ยวโน่นนี่ หรือเช้าวันจันทร์จะแฮปปี้มาก ที่ได้มาทำงานซะที

มันเหมือนเป็นปัญหาของเราสองคนอ่ะค่ะ ซึ่งเราก็เตรียมใจและทำใจไว้แล้วค่ะว่ามันคงไปกันไม่ไหวจริงๆ
แต่เราไม่เกลียดเค้านะคะ ยังรักมาก แค่แบบถ้าอยู่แล้วดีกันไม่ได้ ก็ไม่ต้องเจอกันดีกว่า เสียสุขภาพจิต

ถ้าแยกกันจริงๆ หรือต้องหย่า ก็คงให้เค้าเจอลูกทุกวันเหมือนปกติค่ะ แต่เรากับเค้าจะไม่ได้เจอกัน ที่คิดไว้เป็นประมาณนี้ค่ะ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพเดทข้อมูลค่ะ (มีนาคม 2563)
ตอนนี้เรากับพ่อของน้องแยกกันอยู่ ตกลงหย่าเป็นเรื่องเป็นราวเมื่อลูกโตและมีวุฒิภาวะโตพอที่จะเข้าใจ

เราพาลูกย้ายมาเข้าโรงเรียนที่ต่างจังหวัดบ้านเกิดเรา ส่วนพ่อของน้องก็มาหาน้อง 2 อาทิตย์ครั้ง แต่ให้ลูกคุยผ่าน facetime ทุกวัน 

ดีใจมากที่ตัดสินใจเลือกเส้นทางนี้ ตลอด 1 ปีที่ย้ายมา ตื่นเช้ามาทุกวันรู้สึกได้ถึงความสุขที่ขาดหายไปนานได้กลับมาอีกครั้ง เพราะเรามีเวลาให้ตัวเอง ดูแลแค่ตัวเองกับลูก สุขภาพจิตดีขึ้นมากเวลาอยู่กับลูก

ส่วนน้องตอนนี้เท่าที่ดูก็ happy เรียนรู้ที่จะอยู่ในสังคมที่หลากหลาย มีลูกๆ เพื่อนเก่าเราเป็นกลุ่มเพื่อนเรียนพิเศษเปียโน ศิลปะ อะไรกันไป 
อาจจะมีถามบ้างว่าทำไมพ่อไม่อยู่ด้วย แต่ก็เข้าใจว่า แม่ต้องมาทำงานต่างจังหวัด แล้วก็ไม่พูดถึงอีก 

สำหรับความสัมพันธ์ของเรากับพ่อของน้อง คือ ไม่สามารถกลับไปเป็นคนรักกันได้แล้ว เราเข้าใจว่าเมื่อถึงเวลาหนึ่งที่คนเราที่เคยรักกันมาก แต่พอถึงเวลาที่ไม่ได้เติบโตไปพร้อมกัน ความคิดไม่เป็นไปในทางเดียวกัน ไม่อยากรับฟังความคิดเห็นของอีกฝ่าย ใช้คำพูดทำร้ายกัน สุดท้ายก็ต้องแยกย้ายกันไปตามแนวทางของตัวเอง ดีกว่าจะทนฝืนธรรมชาติ ยอมรับความจริงแล้วเดินต่อค่ะ 

ทุกวันนี้ไม่มีความกังวลหรือเศร้าเรื่องความสัมพันธ์หลงเหลือแล้วค่ะ 

ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมแชร์ประสบการณ์ค่ะ ยังเข้ามาอ่านเรื่อยๆ ค่ะ 
เชื่อว่าจะเป็นประโยชน์อย่างมากให้กับคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเราในการเลือกเส้นทางชีวิตที่เหมาะกับตัวเอง