กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้อง
ข้าพเจ้ามีเรื่องขอความเห็นจากพ่อแม่พี่น้อง และสามารถตอบได้อย่างเต็มที่นะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า อะแฮ่ม ตอนนี้ข้าพเจ้าก้ออายุอานาม 36 ปีแล้วเป็นข้าราชการอยู่ กทม มีภรรยาอายุ 33 ปีเป็นครู เราสองคนอาศัยอยู่ที่เพชรบุรี ภรรยาอยู่กับพ่อตาแม่ยายรวม 3 คน พ่อตาแม่ยายอายุ70+ โดยเฉพาะแม่ยายเป็นพากินสันและกระดูกพรุน ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้นัก เนื่องจากภรรยาผมเป็นลูกที่อยู่กับพ่อแม่เพียงคนเดียว คนอื่นออกไปจังหวัดอื่นกันหมด เลยต้องรับภาระในการดูแลพ่อแม่คนเดียว แล้วเลี้ยงหมา 4 แมว 2
ตอนนี้จะมีแผนมีบุตรคนแรก แต่ผมเป็นห่วงภรรยา เพราะตอนนี้ภรรยาเครียดกับเรื่องๆนึงอยู่จนมีอาการเก็บอารมณ์อยู่บ้างไม่อยู่บ้าง เรื่องนั้นก็คือ “หลาน” วัยไม่ถึงขวบ เป็นลูกของพี่ชายและพี่สะใภ้ไม่อยากเลี้ยงเองจนกลายเป็นภาระภรรยาผม ภาระภรรยาผมนั้นในแต่ละวัน
1.ตื่นตั้งแต่ตี4 เอาผ้าเข้าเครื่องซัก แล้วมาหุงข้าวทำกับข้าวให้พ่อแม่ พาแม่อาบน้ำ
2.พอเสร็จ หลานก็จะตื่นก็รีบจัดการหลานไม่ว่าจะเช็ดอึเช็ดฉี่ ถอดเสื้อผ้าเด็ก เตรียมน้ำ ล้างก้น ใส่เสื้อผ้าเด็ก ให้นม อุ้มโอ๋กว่าจะนอนอีกรอบ
3.พอเสร็จรีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จก่อน 7 โมงแล้วจึงรีบบึ่งมอไซด์ไปทำงานโดยที่ตัวเองไม่ได้ทานข้าวทานน้ำมื้อเช้าเลย แข่งกับเวลาน่าดู
4.พอทำงานเสร็จ รีบไปซื้อกับข้าวสำเร็จ2-3อย่าง แล้วรีบบึ่งกลับบ้าน
5.พอถึงบ้านปุ๊ปรีบเข้าครัวหุงข้าว ล้างชามที่พ่อแม่ทานไว้ตอนกลางวันรอข้าวสุก แล้วรีบยกกับข้าวให้พ่อแม่ ไปป้อนข้าวเด็ก เสร็จก้อต้องไปเก็บผ้า รีดผ้า พับผ้า ทั้งขอพ่อแม่ตัวเอง พรางเลี้ยงหลานไปแล้วไปเก็บอึเก็บฉี่อาบน้ำหลาน โดยเฉพาะช่วงหัวค่ำหลานจะร้องไห้เสียงดังไม่หยุดง่ายมักเป็นเวลาเดียวกันและกว่าจะหลับไป แล้วไปทำอาหารมหาแมวต่อ
6.แฟนถึงได้มีเวลามากินข้าว อาบน้ำ งานที่เอากลับมาทำบ้าน แล้วกว่าจะได้นอน ก็ปาไปเกือบห้าทุ่ม มีเวลานานแค่ 4-6 ชม. แล้วแต่วันไหนจะได้นอนเร็วนอนช้า
7.ตกดึก ถ้าแม่ตื่น จะไปห้องน้ำ ต้องรีบออกจากห้องพาแม่ค่อย ๆ เดินกว่าจะได้นอนอีกก็ครั้งละ 10-15 นาที บางทีก็ครึ่ง ชม. คืนละ 2- 3 หน
หากตัดภาระหลานไป ก็ถือว่าลำบากลำบนพอดูอยู่แล้ว เจอเข้าไปอีกแต่แฟนก็บ่ยั่นนะ
แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนี้ ปัญหาอยู่ที่แฟนผมอยากจะมีลูกเป็นของตัวเอง แฟนผมกังวลว่า หากเหนื่อยขนาดนี้ระหว่างตั้งครรภ์จะส่งผลกระทบอะไรบ้าง หากตั้งครรภ์ขณะที่ร่างกายเหนื่อยล้า นอนน้อย เครียด อาจมีผลต่อเด็กในท้อง ตั้งครรภ์ไปดูแลพ่อแม่ไปก็ไหวอยู่เพราะพ่อแม่ก็พยายามไม่สร้างภาระอะไรมาก เป็นพ่อแม่ที่ดีเข้าใจลูก แต่ภาระหลานนี่น่ะสิ ไม่ไหวนะ เพราะพี่ชายพี่สะใภ้ให้เลี้ยงหลานคนนึงจนอายุ 5-6 ขวบแล้วค่อยมาเอาไปเรียน กทม พอมาคนที่ 2 ก็เอามาทิ้งอีก ทำยังไงก็ไม่ยอมเลี้ยงเอง ท้ายที่สุดพ่อตาแม่ยายก็ต้องรับเลี้ยง ในขณะที่ตัวเองก็ไม่ไหว มันทำให้แฟนผมรับภาระไปโดยปริยาย จะใจร้ายให้พ่อแม่เลี้ยงเองเพราะรับปากเองก็ทำไม่ลง
อาจจะต้องกลายเป็น ต้องเลี้ยงดูลูกเขาให้โต ไม่งั้นลูกเราไม่ได้เกิด ถ้าจะเกิดอายุแฟนก็ปาไป 38-39 เพราะรู้ๆกันว่าอายุเยอะแต่ตั้งครรภ์มันมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นทุกปี
ปัญหานี้แฟนก็ปรึกษาพ่อแม่แล้วก็พี่ๆของเขาแล้ว (ผมคนนอกมันยุ่งไม่ได้ เดี๋ยวเขาหาว่าเป็นแค่เขย มีสิทธิ์มากมายอะไรมาวิจารณ์) ผลที่เกิดขึ้นคือ ยังไงหลานคนนี้ พ่อแม่ไม่เลี้ยงทั้งคู่
ทำไมไม่เลี้ยงตั้งแต่เกิด
พ่อเป็นถึงหัวหน้าคณะมหาวิทยาลัย แม่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย
แต่ทำไมต้องรอให้คนอื่นเลี้ยงลูกแทนให้โตก่อนค่อนจะมาเอาไป มีอะไรรึป่าวสำหรับลูกตอนยังเป็นทารกหรือเด็กอ่อน
ค่าใช้จ่ายอะไรก็ไม่ออกสักอย่าง
ทิ้งหลานให้เลี้ยง ให้พ่อผ่อนรถสองคันกับคอนโด ผ่อนคอนโดให้เก็บเป็นความลับไม่ให้พี่น้องคนอื่นรู้ (แต่เพิ่งมารู้จากเอกสาร) ใช้ของดีไอโฟน ไอแพ๊ด แม๊คบุ๊ค หลานคนโตตอนนี้อายุ 7 ขวบ มาโม้ให้ฟังว่าพ่อแม่พาไปกินนู่นี่นั่นโน่นที่ห้างทุกเย็น
ผมฟังแล้ว โหย โคตรสบายอ่ะ
แต่แฟนผมสิ ถึงแฟนผมไม่พูดอะไรมาก แค่มีบ่นๆว่า “ทำไมไม่เลี้ยงลูกเองวะ” แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ผมนี่เห็นแล้วปวดใจเครียดตามไปด้วย
แฟนเป็นคนเรียบร้อย มองโลกในแง่ดี อารมณ์เสียยาก รักเด็ก รักพ่อ รักแม่ แต่มาเจอแบบนี้เข้ารอบ 2 ผมสงสารแฟนมาก
แต่เป็นเขย ออกความเห็นไม่ได้
ขอความเห็นหน่อยนะครับ
พ่อแม่ไม่อยากเลี้ยงลูก
ข้าพเจ้ามีเรื่องขอความเห็นจากพ่อแม่พี่น้อง และสามารถตอบได้อย่างเต็มที่นะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า อะแฮ่ม ตอนนี้ข้าพเจ้าก้ออายุอานาม 36 ปีแล้วเป็นข้าราชการอยู่ กทม มีภรรยาอายุ 33 ปีเป็นครู เราสองคนอาศัยอยู่ที่เพชรบุรี ภรรยาอยู่กับพ่อตาแม่ยายรวม 3 คน พ่อตาแม่ยายอายุ70+ โดยเฉพาะแม่ยายเป็นพากินสันและกระดูกพรุน ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้นัก เนื่องจากภรรยาผมเป็นลูกที่อยู่กับพ่อแม่เพียงคนเดียว คนอื่นออกไปจังหวัดอื่นกันหมด เลยต้องรับภาระในการดูแลพ่อแม่คนเดียว แล้วเลี้ยงหมา 4 แมว 2
ตอนนี้จะมีแผนมีบุตรคนแรก แต่ผมเป็นห่วงภรรยา เพราะตอนนี้ภรรยาเครียดกับเรื่องๆนึงอยู่จนมีอาการเก็บอารมณ์อยู่บ้างไม่อยู่บ้าง เรื่องนั้นก็คือ “หลาน” วัยไม่ถึงขวบ เป็นลูกของพี่ชายและพี่สะใภ้ไม่อยากเลี้ยงเองจนกลายเป็นภาระภรรยาผม ภาระภรรยาผมนั้นในแต่ละวัน
1.ตื่นตั้งแต่ตี4 เอาผ้าเข้าเครื่องซัก แล้วมาหุงข้าวทำกับข้าวให้พ่อแม่ พาแม่อาบน้ำ
2.พอเสร็จ หลานก็จะตื่นก็รีบจัดการหลานไม่ว่าจะเช็ดอึเช็ดฉี่ ถอดเสื้อผ้าเด็ก เตรียมน้ำ ล้างก้น ใส่เสื้อผ้าเด็ก ให้นม อุ้มโอ๋กว่าจะนอนอีกรอบ
3.พอเสร็จรีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จก่อน 7 โมงแล้วจึงรีบบึ่งมอไซด์ไปทำงานโดยที่ตัวเองไม่ได้ทานข้าวทานน้ำมื้อเช้าเลย แข่งกับเวลาน่าดู
4.พอทำงานเสร็จ รีบไปซื้อกับข้าวสำเร็จ2-3อย่าง แล้วรีบบึ่งกลับบ้าน
5.พอถึงบ้านปุ๊ปรีบเข้าครัวหุงข้าว ล้างชามที่พ่อแม่ทานไว้ตอนกลางวันรอข้าวสุก แล้วรีบยกกับข้าวให้พ่อแม่ ไปป้อนข้าวเด็ก เสร็จก้อต้องไปเก็บผ้า รีดผ้า พับผ้า ทั้งขอพ่อแม่ตัวเอง พรางเลี้ยงหลานไปแล้วไปเก็บอึเก็บฉี่อาบน้ำหลาน โดยเฉพาะช่วงหัวค่ำหลานจะร้องไห้เสียงดังไม่หยุดง่ายมักเป็นเวลาเดียวกันและกว่าจะหลับไป แล้วไปทำอาหารมหาแมวต่อ
6.แฟนถึงได้มีเวลามากินข้าว อาบน้ำ งานที่เอากลับมาทำบ้าน แล้วกว่าจะได้นอน ก็ปาไปเกือบห้าทุ่ม มีเวลานานแค่ 4-6 ชม. แล้วแต่วันไหนจะได้นอนเร็วนอนช้า
7.ตกดึก ถ้าแม่ตื่น จะไปห้องน้ำ ต้องรีบออกจากห้องพาแม่ค่อย ๆ เดินกว่าจะได้นอนอีกก็ครั้งละ 10-15 นาที บางทีก็ครึ่ง ชม. คืนละ 2- 3 หน
หากตัดภาระหลานไป ก็ถือว่าลำบากลำบนพอดูอยู่แล้ว เจอเข้าไปอีกแต่แฟนก็บ่ยั่นนะ
แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนี้ ปัญหาอยู่ที่แฟนผมอยากจะมีลูกเป็นของตัวเอง แฟนผมกังวลว่า หากเหนื่อยขนาดนี้ระหว่างตั้งครรภ์จะส่งผลกระทบอะไรบ้าง หากตั้งครรภ์ขณะที่ร่างกายเหนื่อยล้า นอนน้อย เครียด อาจมีผลต่อเด็กในท้อง ตั้งครรภ์ไปดูแลพ่อแม่ไปก็ไหวอยู่เพราะพ่อแม่ก็พยายามไม่สร้างภาระอะไรมาก เป็นพ่อแม่ที่ดีเข้าใจลูก แต่ภาระหลานนี่น่ะสิ ไม่ไหวนะ เพราะพี่ชายพี่สะใภ้ให้เลี้ยงหลานคนนึงจนอายุ 5-6 ขวบแล้วค่อยมาเอาไปเรียน กทม พอมาคนที่ 2 ก็เอามาทิ้งอีก ทำยังไงก็ไม่ยอมเลี้ยงเอง ท้ายที่สุดพ่อตาแม่ยายก็ต้องรับเลี้ยง ในขณะที่ตัวเองก็ไม่ไหว มันทำให้แฟนผมรับภาระไปโดยปริยาย จะใจร้ายให้พ่อแม่เลี้ยงเองเพราะรับปากเองก็ทำไม่ลง
อาจจะต้องกลายเป็น ต้องเลี้ยงดูลูกเขาให้โต ไม่งั้นลูกเราไม่ได้เกิด ถ้าจะเกิดอายุแฟนก็ปาไป 38-39 เพราะรู้ๆกันว่าอายุเยอะแต่ตั้งครรภ์มันมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นทุกปี
ปัญหานี้แฟนก็ปรึกษาพ่อแม่แล้วก็พี่ๆของเขาแล้ว (ผมคนนอกมันยุ่งไม่ได้ เดี๋ยวเขาหาว่าเป็นแค่เขย มีสิทธิ์มากมายอะไรมาวิจารณ์) ผลที่เกิดขึ้นคือ ยังไงหลานคนนี้ พ่อแม่ไม่เลี้ยงทั้งคู่
ทำไมไม่เลี้ยงตั้งแต่เกิด
พ่อเป็นถึงหัวหน้าคณะมหาวิทยาลัย แม่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย
แต่ทำไมต้องรอให้คนอื่นเลี้ยงลูกแทนให้โตก่อนค่อนจะมาเอาไป มีอะไรรึป่าวสำหรับลูกตอนยังเป็นทารกหรือเด็กอ่อน
ค่าใช้จ่ายอะไรก็ไม่ออกสักอย่าง
ทิ้งหลานให้เลี้ยง ให้พ่อผ่อนรถสองคันกับคอนโด ผ่อนคอนโดให้เก็บเป็นความลับไม่ให้พี่น้องคนอื่นรู้ (แต่เพิ่งมารู้จากเอกสาร) ใช้ของดีไอโฟน ไอแพ๊ด แม๊คบุ๊ค หลานคนโตตอนนี้อายุ 7 ขวบ มาโม้ให้ฟังว่าพ่อแม่พาไปกินนู่นี่นั่นโน่นที่ห้างทุกเย็น
ผมฟังแล้ว โหย โคตรสบายอ่ะ
แต่แฟนผมสิ ถึงแฟนผมไม่พูดอะไรมาก แค่มีบ่นๆว่า “ทำไมไม่เลี้ยงลูกเองวะ” แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ผมนี่เห็นแล้วปวดใจเครียดตามไปด้วย
แฟนเป็นคนเรียบร้อย มองโลกในแง่ดี อารมณ์เสียยาก รักเด็ก รักพ่อ รักแม่ แต่มาเจอแบบนี้เข้ารอบ 2 ผมสงสารแฟนมาก
แต่เป็นเขย ออกความเห็นไม่ได้
ขอความเห็นหน่อยนะครับ