บ ท ที่ 1


ค ว า ม ท ร ง จ ำ ส ่ ว น ล ึ ก



    " จุ น " ผมหันไปตามเสียงที่เด็กผู้หญิงคนนึงเรียกจากด้านหลัง
                  เป็นเสียงที่คุ้นเคย แม้มันจะผ่านมานานแล้ว แต่ผมก็ยังจำเสียงนั้นได้ไม่ลืม..
      

         ไม คือชื่อของเธอ เด็กผู้หญิงที่ผมเจอตอนอายุ8ขวบ บ้านเธออยู่ห่างจากผมไปประมานไม่กี่หลัง
เธออยู่โรงเรียนเดียวกันและเรามันจะกลับบ้านด้วยกันเสมอ จึงทำให้เราสองคนสนิทกัน และมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ แต่ไม่กี่ปีเธอก็ต้องย้ายบ้านไปที่อื่น เราจึงต้องจากกัน
        
        แต่ตอนนี้เธอกำลังเรียกผมด้วยเสียงที่สดใสและใบหน้าที่เหมือนตอนเด็กนั้นไม่มีผิด นี่มันเป็นวันที่เราสองคนต้องลาจากกัน ฝนที่ตกปรอยๆ เสื้อโค้ดสีเหลืองสดที่เธอใส่ และความเศร้าในวันนั้นกลับมาให้ผมรู้สึกถึงมันอีกครั้ง และเธอกำลังจะเอ่ยประโยคนั้น ประโยคที่เธอเคยบอกกับผมก่อนเธอไป "จุน..."

      "จุน จุนตื่น !" ผมสะดุ้งตื่นด้วยเสียงเรียกนั้น เสียงนั้นคือเพื่อนผมเอง ซูริ เธอปลุกผมเพื่อบอกว่าเธอจะไปก่อนแล้ว ผมเผลอหลับไปในระหว่างที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือในร้านผม "จุน ฉันไปก่อนนะ ฝนตกแล้วต้องรีบกลับ ปิดร้านดีๆนะ" เธอบอกลาผมก่อนที่จะคว้าร่มและออกไปข้างนอกขณะที่ฝนตก

            ตอนนี้ก็เวลา4ทุ่มแล้ว ข้างนอกหน้าต่างฝนกำลังตก คงตั้งแต่ตอนที่ผมหลับไป คงถึงเวลาที่ผมจะต้องปิดร้านแล้ว... 17ปีแล้วหรอ ผมคิดถึงฝันเมื่อกี้ ว่าเวลาจากตอนนั้นมันผ่านมานานขนาดนี้แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ ในฝันนั้นเหมือนจริงในเหมือนกับตอนนั้นมาก ผมรู้สึกคิดถึงอดีตที่ผ่านมาตอนนั้น ทำไมถึงพึ่งมาคิดถึงตอนนี้กันนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่จากฝันเมื่อกี้ ความเศร้าในนั้นเหมือนมันจะติดกลับออกมาด้วย ผมเริ่มคิดถึงเธอ คิดว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ เธอยังจำผมได้อยู่รึเปล่า หรือผมยังจะจำเธอได้อยู่มั๊ย เราอาจจะบังเอิญเคยเจอกันที่ไหนสักแห่งแต่เราทั้งคู่ต่างจำกันไม่ได้รึเปล่า


         ผมกำลังคิดเรื่องนี้ในขณะที่ผมกำลังจัดหนังสือในร้านไปด้วย เพราะต้องเตรียมพร้อมปิดร้านแล้ว วันนี้ฝนตกเกือบทั้งวัน จึงทำให้ไม่ค่อยมีลูกค้ามา จะมีก็มีแต่ซูริที่แวะมาทักทายเป็นครั้งเป็นครา แต่ผมกลับชอบบรรยากาศแบบนี้อย่างหน้าประหลาด ภายในร้านหนังสือเล็กๆที่เปิดเพลงแจ๊สจากแผ่นเสียง คู่กับฝนที่ตกโปรยปรายอยู่ข้างนอก มันช่างดีเหลือเกิน ผมคิด


           ในขณะที่กำลังจัดหนังสืออยู่นั้น ก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมเสียงกระดิ่งที่ติดบนประตูเพื่อเป็นสัญญานว่ามีลูกค้าเข้ามา ใครนะมาเวลาแบบนี้ ผมคิด และไม่ได้ทันหันไปมอง เพราะมัวยุ่งอยู่กับกองหนังสือตรงหน้า เลยตอบกลับไปทั้งอย่างนั้นว่า "ขอโทษครับ ร้านจะปิดแล้วนะครับ" ใครคนนั้นเงียบไปไม่กี่วินาที แล้วตอบกลับมาว่า " จุน " เป็นเสียงผู้หญิง ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าเสียงนี้เป็นของใคร ผมจึงวางหนังสือที่กำลังจัดอยู่ลง และหันกลับไปตามเสียงเธอคนนั้น

       เธอเป็นหญิงสาวที่สูงประมาน165หรือมากกว่านั้น ผิวขาวเนียน ผมยาวดำ ใส่โค้ดสีเหลืองสดที่ผมคุ้นตาเหลือเกิน หน้าตาเธอสวยจนผมผงะไปเสี่ยววินึง สายตาสีน้ำตาลของเธอมองหน้าผมไม่หยุด เธอไม่ใช่คนที่ผมรู้จักใกล้ๆตัวแน่ๆ แต่ผมกลับรู้สึกคุ้นหน้าเธอซะเหลือเกิน ผมมองเธอประมาน3วินาที ก่อนผมจะตอบเธอ "ครับ ? คุณ...รู้จักผมหรอ ??" ผมถามด้วยความสงสัย เธอมองรอบๆร้านผม ก่อนตอบว่า
"นี่ร้านจุนหรอ จริงด้วยนะ จุนชอบอ่านหนังสือตั้งแต่ตอนนั้นแล้วหนินะ ร้านน่ารักจัง" คำตอบที่ไม่ได้ตอบคำถามผมของเธอทำให้ผมยิ่งงงและสงสัยมากกว่าเดิม  ผมจึงรีบถามกลับไปอย่างสงสัย "เอ่อ เรา..รู้จักกันด้วยหรอครับ ?" เธอหันมามองหน้าผมอีกครั้ง ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกเขินนิดๆและเผลอหลับสายตาไปชั่ววินาทีนึง ก่อนเธอจะตอบว่า " ลืมที่เราสัญญาไว้ไม่ได้แล้วหรอ " ผมงงหนัก และเธอก็พูดประโยคหนึ่งที่ผมเคยได้ยินไม่มีวันลืมออกมา " เราจะกลับมาเจอกัน ในวันฝนตก " ผมยืนนิ่งและอึ้งไปสักพักในขณะที่สมองส่วนความจำของผมกำลังย้อนกลับไปหาความทรงจำของประโยคนี้ ใช่แล้ว มันคือประโยคที่เด็กหญิงคนนั้นพูดกับผมก่อนจะไป " เราจะกลับมาเจอกัน ในวันฝนตกนะจุน "



                     " ไม !? " ผมพูดเสียงดังและมองหน้าเธอปนความสงสัย เธอมองหน้าผม แล้วยิ้ม ก่อนจะตอบผมว่า
                                                  

                                                                        "กลับมาแล้วนะ"                



                           ..................................................................................................................


นี่เป็นเรื่องที่เราลองแต่งเล่นๆดู เป็นครั้งแรกเลยที่ลองเขียน ไอเดียหรือการเขียนอาจจะดูติดๆขัดๆบ้างต้องขอโทษด้วยนะ ติชมได้ตามสบายเลยนะ : )
คือตอนนี้พึ่งแต่งแค่บทแรกนะ บทต่อไปเรายังไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาได้เมื่อไหร่ ถ้าชอบก็ของฝากบล็อกเราด้วยครับ ติดตามได้จากในนี้เลย  http://writeabout0.blogspot.com/