เพราะเป็นถึงรู้
จากที่ได้บอกเล่าประสบการณ์ของการเป็นภาวะซึมเศร้ามานั้น จากวันที่เข้าพบจิตแพทย์และทานยามาก็ร่วม 17 วันแล้ว

อาการทั่วๆไปก่อนไปพบนั้นมีความเครียดสะสม พูดง่ายๆคือเครียดจนไม่รู้ว่าเครียดอะไรและหวาดระแวงเป็นหลัก รู้สึกจิตใจไม่สงบ ชีวิตไม่เป็นสุขเหมือนถูกคุกคามก่อกวน ความจริงมันอาจไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น แต่นั่นคือสิ่งที่จิตคิดและเรารู้สึก

สิ่งรบกวนจิตใจต่างๆที่มันพุ่งเข้ามาในความคิดทำให้ร่างกายแปรปรวน บางครั้งท้องเสีย มือเท้าอ่อนแรง ในอกร้อนรุ่มเหมือนจะลุกเป็นไฟ ตัวสั่น ต่างๆนาๆที่จะแสดงออกมาที่เราเองไม่สามารถควบคุมมันได้

ครั้งแรกหมอไม่ได้บอกอะไรมากนัดดูอาการอีก 2 สัปดาห์ ครั้งที่ 2 หมอนัดอีก 1 เดือนและขอพบญาติ คราวนี้หมอบอกแล้วว่าสาเหตุหลักคืออะไร

ตอนนี้อาการดีขึ้นค่ะ การทานยาเป็นสิ่งสำคัญ ยาทุกตัวที่ได้มามีฤทธิ์ทำให้ง่วง  ออกฤทธิ์เร็วและนาน กลางวันต้องทนต่อความง่วงให้ได้ ถ้าไม่ทานก็ต้องรับความหงุดหงิดงุ่นง่านให้ได้เช่นกัน

แต่การทานยาเริ่มแรกนั้นทรมานค่ะกระวนกระวาย ว้าวุ่นเหมือนจะอยู่ไม่ได้ เหมือนคนเหนื่อยจัดๆแต่มีเรื่องเครียด ร่างกายมันง่วงและเพลียมากแต่จิตใจกระวนกระวายร้อนรุ่มนอนไม่ได้ อยากหาเพื่อน หาใครสักคนที่ไว้ใจ พอยาออกฤทธิ์ก็น๊อคไปเลย เป็นอยู่3-4วัน นอนแล้วนอน นอนแล้วนอนไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่มีสมาธิ



เพราะสัมผัสจึงเข้าใจ
ก่อนที่จะไปพบแพทย์ได้มีโอกาสได้คุยกับคุณแม่เพื่อนท่านหนึ่ง ท่านกำลังเป็นโรคนี้และกำลังรักษาอยู่ เราคุยกันมากมายทั้งที่ไม่เคยเจอหน้า ไม่รู้จักกันมาก่อน เรื่องราวมากมายที่ท่านเล่ามารู้เลยว่าถ้าไม่ใช่คนใกล้ชิดจริงๆ จะไม่เข้าใจในตัวท่าน แม้ว่าใครจะเคยเจอเหตุการณ์เดียวกับท่านก็อาจจะไม่เข้าใจและไม่เป็นแบบท่าน ช่วงแรกๆท่านพูดคุยเรื่องทั่วไปตามประสาคนขี้เหงาที่ต้องอยู่ตามลำพัง แล้วก็เข้าสู่เรื่องต่างๆที่ท่านอยากระบาย จนไปสู่เรื่องที่ท่านอยากบ่น ไม่น่าเชื่อว่าฉันเข้าใจทุกๆความรู้สึกของท่าน เข้าใจในอาการป่วย บางครั้งท่านพูดย้ำคิดย้ำทำอยู่บ้าง ฉันไม่รู้สึกเบื่อหน่ายที่จะฟัง คงเป็นเพราะฉันเองก็อยู่ในช่วงภาวะเดียวกับท่าน

ท่านเล่าถึงตอนที่ป่วย ตอนที่ทานยาครั้งแรก ความทรมานที่ท่านเจอมันเหมือนที่ฉันเจอ ท่านรับรู้ทุกอย่างแต่ไม่สามารถเรียกตัวเองให้มาทำทุกอย่างให้เป็นปกติได้ ท่านรู้ว่าลูกลำบากเมื่อท่านร้องหาเพราะลูกอยู่ไกล ท่านรู้ว่าทำให้ลูกเป็นห่วง ลูกเป็นกังวล ความทรมานใจเพราะสงสารลูก น้ำตาท่านไหลออกมาทุกครั้งตอนที่ท่านเอ่ยถึงลูก ท่านรู้และเข้าใจว่าตัวเองต้องอยู่ให้ได้แต่ท่านทำไม่ได้
ฉันเองก็เป็นในลักษณะเดียวกับท่าน ฉันก็อยากร้องหาใครสักคนที่เข้าใจฉัน อยากให้มาอยู่ข้างฉัน ฉันจึงเข้าใจท่านในทุกสถานการณ์

ทั้งหมดนี้คือวิทยาทานนะคะ ไม่อยากให้ใครหรือคนที่คุณรักต้องมาเจอ แต่ถ้าเจอแล้วก็ขอให้เปิดใจยอมรับและรับมือกับมันนะคะ


https://ppantip.com/topic/35933592  (ในวันที่ฉันเป็นภาวะซึมเศร้า พาส 1)

https://ppantip.com/topic/35952300 (อาการซึมเศร้าที่ฉันต้องอยู่กับมัน พาส 2)