แต่แล้ว สิ่งที่ทำให้ฉันเริ่มหวั่นใจก็เกิดขึ้น...


เหตุการณ์ในวันนั้นเริ่มต้นจากเอกชวนฉันไปทานข้าวเย็นด้วยกันหลังเลิกงาน บรรยากาศเป็นไปด้วยดี กระทั่งสายตาของเอกเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่กำลังเดินควงคู่มากับผู้ชายอีกคน เดาจากความสนิทสนมคงไม่ได้เป็นแค่เพื่อนหรือพี่น้อง เอกมองตามผู้หญิงคนนั้นไปไม่ละสายตา คิ้วของเขาขมวดเป็นปม เมื่อฉันตัดสินใจถามเอกตรงๆ เขาก็เลี่ยงตอบไปว่า คุ้นหน้าเหมือนคนเคยรู้จักกัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขี้ระแวง แต่จากท่าทางของเอก บ่งบอกว่าเขามีบางสิ่งที่ปิดบังฉันอยู่ และฉันได้แต่หวังว่าเอกจะเป็นฝ่ายเปิดปากเล่าให้ฟังเอง


เอกยังคงปฏิบัติตัวกับฉันตามปกติ ทะนุถนอม เอาใจใส่ แต่ในหลายครั้งเขากลับเหม่อลอยและดูครุ่นคิด ซึ่งฉันก็มองในแง่บวกว่าเอกเครียดเรื่องงาน เราไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรงเพราะเรื่องหึงหวงหรือหวาดระแวง แม้จะมีความขัดแย้ง ต่างมุมมองกัน แต่ก็พยายามประคับประคองความสัมพันธ์จนมันสามารถไปต่อได้ วันเวลาผ่านไป เรื่องเอกและผู้หญิงปริศนาก็ถูกเก็บเข้ากล่อง เราต้องอยู่กับปัจจุบัน...ฉันบอกตัวเองเช่นนั้น


โดยปกติเมื่อเอกกลับจากการเล่นดนตรีช่วงกลางคืนในร้าน ฉันมักจะเข้านอนแล้ว แต่เอกก็จะคอยมากระซิบบอกเพื่อไม่ให้ฉันต้องเป็นห่วง ทว่าค่ำคืนนี้แตกต่างออกไป เอกกลับมาแล้ว แต่ไม่ได้มาบอกฉัน เสียงคุยโทรศัพท์ดังแว่วมาจากนอกห้อง ฉันตัดสินใจเดินออกไปหา ความตั้งใจแต่แรกคือทักทายถามไถ่ตามปกติ เพราะถ้าเอกกลับมาถึงบ้านแต่ไม่ได้มาบอกฉันก่อนแสดงว่าน่าจะมีเรื่องกังวลอยู่


“ทำไมต้องหลบหน้า ยิ่งตามก็ยิ่งหนี หนีทั้งที่รู้ว่าหนีไม่พ้น เราต้องเจอกันทุกวันนะ”


เสียงของเอกดังขึ้น และจากประโยคดังกล่าวทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออกนอกจากเอกกำลังนอกใจ วินาทีนั้นบอกไม่ถูกจริงๆ ว่าโกรธ เสียใจ หรือผิดหวัง เมื่อเอกหันกลับมาเห็นหน้าฉัน เขาก็รีบกดตัดสายโทรศัพท์ สีหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด นี่สินะ...ปฏิกิริยาของคนนอกใจ


“เอกมีผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม เอกแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม ตอบมาตรงๆ”


ฉันตัดสินใจถามออกไป พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นเครือ ความเงียบเข้าครอบงำบริเวณบ้านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เอกจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ และบอกกับฉันว่า บุคคลที่อยู่ปลายสาย แท้จริงเป็นใครกันแน่?

ติดตามตอบจบได้ที่นี่เร็วๆนี้