บุปผาลาโรยโปรยโศก
วิโยคลาไกลใจร้าวแสน
หักกิ่งหลิวพรากจากดินแดน
สะอื้นแสน ปวดร้าว คราวต้องไกล

คืนจันทร์ผันหลบ มิพบแสง
เงาแปลงเปลี่ยนวนปนสงสัย
ร่ำรินสุรา คราอาลัย
เมรัย ย้อมใจ ให้ปล่อยปลง

เมฆหม่น เบื้องบน ทนหนาวเหน็บ
กลืนเก็บอาวรณ์ซ่อนลุ่มหลง
เหลียวหาคนเคียงเพียงคู่คง
เหมือนหลงทางผิดทิศนำทาง

เคว้งคว้างคืนอ้างช่างแสนร้าว
ใครเล่าเข้าใจไม่เมินหมาง
รอยยิ้มซ่อนดาบ คราบอำพราง
น้ำตาหล่นล่าง ท่วมทางเดิน

ใต้คืนเงาจันทร์ฝันมัวหม่น
หยาดฝนไอเย็นเช่นห่างเหิน
ยกจอกจิบสุรา ล้าเหลือเกิน
เผชิญคืนหนาว..ช่างร้าวใจ..

          เพ็ญพิชญา