เพียงเดียวดายโผผกบนโลกกว้าง
ต้องอ้างว้างหนาวเหน็บเกินเก็บฝืน
ทุกห้วงกาลสุดช้ำทนกล้ำกลืน
นอนสะอื้นฝืนข่มระทมใจ

ดุจวิหคผกผินบินเหนื่อยล้า
ไร้หลักพิงพึ่งพาให้อาศัย
มองซ้ายขวาดังเช่นไม่เห็นใคร
ร้าวทรวงในทดท้อต่อชะตา

หรือพระพรหมชี้วางบนทางหม่น
บันดาลดลให้น้อยในวาสนา
อาภัพโชคโศกซับคอยรับมา
ไม่นำพาสิ่งสรรค์อันรื่นรมย์

อยู่กับความเดียวดายใต้เงาโศก
สุดวิโยคอาวรณ์ซ่อนขื่นขม
ปั้นหน้ายิ้มละไมเหมือนไร้ปม
ความระทมถมลึกตกผลึกใน....


"สุนันท์ยา"