สวัสดีค่ะ จขกทรู้สึกไม่ดี เลยมาตั้งกระทู้ถาม เผื่อจะได้ความคิดดีๆกลับไปค่ะ
ตอนนี้เราอายุ26แล้ว ที่ผ่านมาระหองระแหงกับแม่มาตลอดเลยค่ะ
แต่ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งรู้สึกว่าแม่สามารถทำร้ายจิตใจเราได้มากขึ้น
จขกทเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน ไม่เกเร เรียนจบม.6 เอ็นติดแต่ก็เรียนไม่จบเพราะปัญหาที่บ้าน
เลยออกมาทำงานหาเลี้ยงตัวเองตั้งแต่อายุ18
ตอนนี้แต่งงานแล้ว ก็ดูแลตัวเองมานานไม่ได้เป็นภาระให้กับที่บ้านเลย
แต่แม่ไม่เคยพอใจทุกอย่างที่เราทำ ตอนเรียนก็พูดว่าถ้าตั้งใจกว่านี้ก็คงได้มากกว่านี้
เรามาทำงาน แม่ขอเงินเราก็คอยส่งให้ตลอด เราอยู่บ้านแฟนนะคะ ก็เอาข้าวเอาน้ำไปกินที่ทำงาน ประหยัดมากเพราะต้องให้แม่เยอะ แม่ก็พูดว่าตอนอายุเท่าเราหาเงินได้มากกว่านี้อีก
มีแฟนแม่ก็ไม่ชอบ บอกว่าแฟนจน ให้หาแฟนรวยๆ
ช่วงนึงทะเลาะกับแม่ แม่โมโหเลยไล่แฟนออกจากงานที่ทำกับเค้า เงินก้อนสุดท้ายเราก็ลงทุนขายของกับแม่ไปแล้ว แม่ทำให้เราไม่มีหนทางเลย
เราก็กัดฟันทำมาหากินกับแฟนต่อไป ไม่ได้คุยกับเค้าเกือบ2ปี
ระหว่างนี้ก็ยังติดต่อกับน้องสาวอยู่เรื่อยๆ ถามสารทุกข์ แม่ก็ด่าฝากกับน้องมาว่าไม่ให้มายุ่งกับครอบครัวอีก สาปแช่งเราไม่ให้เจริญ ทำมาหากินไม่ขึ้น
ช่วงหลังมาขายของของตัวเองแล้ว ตาเสียเลยได้กลับมาเจอกับแม่ แม่ก็เลยมาคุยกับเราเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม่ก็ไม่เห็นด้วยที่ขายของ บอกลำบากมาทำทำไม พอผ่านไปปีสองปีร้านเริ่มพออยู่ได้ก็มาขอเงินเราอีก แต่เราไม่ได้ให้เยอะแล้ว ช่วงนี้ก็คุยๆทะเลาะๆเลิกคุยกลับมาคุยใหม่อยู่เรื่อยๆ
จนทะเลาะกันครั้งใหญ่เราให้แม่เฝ้าร้านให้เราไปเที่ยวพัทยา ทะเลาะกันทางโทรศัพท์แม่โมโหกลับบ้าน ปากุญแจร้านเราไว้หน้าร้าน เราเลยต้องรีบกลับมากลางดึก
ครั้งนั้นเลยทำให้เราตัดสินใจเด็ดขาดว่า คุยกันไปก็มีแต่เรื่องไม่เข้าใจ แล้วก็ทะเลาะตลอด ไม่คุยกันจะดีกว่าจะได้ไม่ต้องทุกข์
ที่ผ่านมาเราทนเพราะคิดว่าทำยังไงก็ได้ ถ้าทำแล้วเค้ารักเรา เราก็ทำไป แต่ทำมานานแล้วยังไม่เคยเห็นว่าแม่จะรักเราเลย
กับน้องสาว(ต่างพ่อ)แม่รักแสนรัก น้องดื้อเกเรไม่ตั้งใจเรียน แม่ก็แทบจะไม่ว่าไม่ด่า ให้อภัยแล้วก็ชมน้องให้เราฟังตลอด
แต่กับเราทำอะไรแม่ก็ไม่ถูกใจ
จนล่าสุดนี้แม่โทมาให้เราส่งเงินให้รายเดือน แต่เราไม่ให้เพราะเรารู้ดีว่าไม่จบแค่นี้แน่ๆ แม่ก็ต้องมาคอยขอเราเรื่อยๆเหมือนอย่างเมื่อก่อน
และยิ่งคุยก็จะยิ่งมีแต่เรื่องทุกข์ใจ สู้ไม่ติดต่อกันไม่ยุ่งเกี่ยวกันจะสบายใจกว่า
แม่ก็ขู่เราว่าจะไปประกาศทางเฟสว่าเราอกตัญญู เนรคุณ ไม่สำนึกในบุญคุณ เป็นลูกสาวคนโตแต่ไม่ส่งเสียที่บ้าน
ทำงานก็ใช้คนเดียว จะให้ญาติๆ(ทางพ่อ)แบนเราให้หมด
แต่เราไม่แคร์ใครทั้งนั้น เราเลยบอกให้เค้าทำเลยถ้าเค้าอยากทำ
ตอนเราลำบากเราก็สู้มากับแฟนเราทั้งนั้น แม่ไม่เคยมาสนใจมาให้กำลังใจด้วยซ้ำ พ่อเราซะอีกให้ทุนมาทำร้านแต่กลับเป็นยิ่งกว่ากำลังใจให้เรา ไม่เคยทำร้ายจิตใจเราเลย
แล้วแม่ก็ลงเฟสด่าเราจริงๆ สาปแช่งเราอีกไม่ให้เรามีมากไปกว่านี้ ให้ทำอะไรก็พบเจอกับความยากลำบาก
แล้วก็อีกสเตตัสนึงพูดประมานว่า คนไม่เคยโดนไม่รู้สึก แบบนี้ต้องส่งผู้หญิงขาวๆสวยๆอวบๆไปยั่วผัวมัน ระวังนะเห้มาเห้กลับ พร้อมแปะรูปเราลงไป
เราอยากรู้ว่าทำไมเค้าชอบทำร้ายจิตใจเรา เหมือนกับเราไม่ใช่ลูกเค้า เราควรคิดยังไงดี ควรทำตัวแบบไหนดี
เราอยากให้เค้าไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรา ถ้าเกลียดเราก็อยากให้ต่างคนต่างอยู่
ขอบคุณนะคะที่รับฟัง
ทำไมแม่ถึงทำกับเราเหมือนไม่ใช่ลูก
ตอนนี้เราอายุ26แล้ว ที่ผ่านมาระหองระแหงกับแม่มาตลอดเลยค่ะ
แต่ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งรู้สึกว่าแม่สามารถทำร้ายจิตใจเราได้มากขึ้น
จขกทเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน ไม่เกเร เรียนจบม.6 เอ็นติดแต่ก็เรียนไม่จบเพราะปัญหาที่บ้าน
เลยออกมาทำงานหาเลี้ยงตัวเองตั้งแต่อายุ18
ตอนนี้แต่งงานแล้ว ก็ดูแลตัวเองมานานไม่ได้เป็นภาระให้กับที่บ้านเลย
แต่แม่ไม่เคยพอใจทุกอย่างที่เราทำ ตอนเรียนก็พูดว่าถ้าตั้งใจกว่านี้ก็คงได้มากกว่านี้
เรามาทำงาน แม่ขอเงินเราก็คอยส่งให้ตลอด เราอยู่บ้านแฟนนะคะ ก็เอาข้าวเอาน้ำไปกินที่ทำงาน ประหยัดมากเพราะต้องให้แม่เยอะ แม่ก็พูดว่าตอนอายุเท่าเราหาเงินได้มากกว่านี้อีก
มีแฟนแม่ก็ไม่ชอบ บอกว่าแฟนจน ให้หาแฟนรวยๆ
ช่วงนึงทะเลาะกับแม่ แม่โมโหเลยไล่แฟนออกจากงานที่ทำกับเค้า เงินก้อนสุดท้ายเราก็ลงทุนขายของกับแม่ไปแล้ว แม่ทำให้เราไม่มีหนทางเลย
เราก็กัดฟันทำมาหากินกับแฟนต่อไป ไม่ได้คุยกับเค้าเกือบ2ปี
ระหว่างนี้ก็ยังติดต่อกับน้องสาวอยู่เรื่อยๆ ถามสารทุกข์ แม่ก็ด่าฝากกับน้องมาว่าไม่ให้มายุ่งกับครอบครัวอีก สาปแช่งเราไม่ให้เจริญ ทำมาหากินไม่ขึ้น
ช่วงหลังมาขายของของตัวเองแล้ว ตาเสียเลยได้กลับมาเจอกับแม่ แม่ก็เลยมาคุยกับเราเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม่ก็ไม่เห็นด้วยที่ขายของ บอกลำบากมาทำทำไม พอผ่านไปปีสองปีร้านเริ่มพออยู่ได้ก็มาขอเงินเราอีก แต่เราไม่ได้ให้เยอะแล้ว ช่วงนี้ก็คุยๆทะเลาะๆเลิกคุยกลับมาคุยใหม่อยู่เรื่อยๆ
จนทะเลาะกันครั้งใหญ่เราให้แม่เฝ้าร้านให้เราไปเที่ยวพัทยา ทะเลาะกันทางโทรศัพท์แม่โมโหกลับบ้าน ปากุญแจร้านเราไว้หน้าร้าน เราเลยต้องรีบกลับมากลางดึก
ครั้งนั้นเลยทำให้เราตัดสินใจเด็ดขาดว่า คุยกันไปก็มีแต่เรื่องไม่เข้าใจ แล้วก็ทะเลาะตลอด ไม่คุยกันจะดีกว่าจะได้ไม่ต้องทุกข์
ที่ผ่านมาเราทนเพราะคิดว่าทำยังไงก็ได้ ถ้าทำแล้วเค้ารักเรา เราก็ทำไป แต่ทำมานานแล้วยังไม่เคยเห็นว่าแม่จะรักเราเลย
กับน้องสาว(ต่างพ่อ)แม่รักแสนรัก น้องดื้อเกเรไม่ตั้งใจเรียน แม่ก็แทบจะไม่ว่าไม่ด่า ให้อภัยแล้วก็ชมน้องให้เราฟังตลอด
แต่กับเราทำอะไรแม่ก็ไม่ถูกใจ
จนล่าสุดนี้แม่โทมาให้เราส่งเงินให้รายเดือน แต่เราไม่ให้เพราะเรารู้ดีว่าไม่จบแค่นี้แน่ๆ แม่ก็ต้องมาคอยขอเราเรื่อยๆเหมือนอย่างเมื่อก่อน
และยิ่งคุยก็จะยิ่งมีแต่เรื่องทุกข์ใจ สู้ไม่ติดต่อกันไม่ยุ่งเกี่ยวกันจะสบายใจกว่า
แม่ก็ขู่เราว่าจะไปประกาศทางเฟสว่าเราอกตัญญู เนรคุณ ไม่สำนึกในบุญคุณ เป็นลูกสาวคนโตแต่ไม่ส่งเสียที่บ้าน
ทำงานก็ใช้คนเดียว จะให้ญาติๆ(ทางพ่อ)แบนเราให้หมด
แต่เราไม่แคร์ใครทั้งนั้น เราเลยบอกให้เค้าทำเลยถ้าเค้าอยากทำ
ตอนเราลำบากเราก็สู้มากับแฟนเราทั้งนั้น แม่ไม่เคยมาสนใจมาให้กำลังใจด้วยซ้ำ พ่อเราซะอีกให้ทุนมาทำร้านแต่กลับเป็นยิ่งกว่ากำลังใจให้เรา ไม่เคยทำร้ายจิตใจเราเลย
แล้วแม่ก็ลงเฟสด่าเราจริงๆ สาปแช่งเราอีกไม่ให้เรามีมากไปกว่านี้ ให้ทำอะไรก็พบเจอกับความยากลำบาก
แล้วก็อีกสเตตัสนึงพูดประมานว่า คนไม่เคยโดนไม่รู้สึก แบบนี้ต้องส่งผู้หญิงขาวๆสวยๆอวบๆไปยั่วผัวมัน ระวังนะเห้มาเห้กลับ พร้อมแปะรูปเราลงไป
เราอยากรู้ว่าทำไมเค้าชอบทำร้ายจิตใจเรา เหมือนกับเราไม่ใช่ลูกเค้า เราควรคิดยังไงดี ควรทำตัวแบบไหนดี
เราอยากให้เค้าไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรา ถ้าเกลียดเราก็อยากให้ต่างคนต่างอยู่
ขอบคุณนะคะที่รับฟัง