กระทู้เดิม  http://ppantip.com/topic/35752724

ผมเคยเป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งครับ ที่ต้องออกจากงานเพราะการลดขนาดองค์กร
ทำให้ต้องหางานประจำ + งานเสริมมาช่วยค่าใช้จ่ายของครอบครัว
หลายหน มันท้อ งานมันหนัก  มันไม่ราบเรียบเหมือนงานออฟฟิศ

เพราะการทำงานเสริม แปลว่าเราจะเสียเวลาของชีวิตไปหลายส่วน
เหลือเวลานอนและเวลาส่วนตัวน้อยมาก

จึงอยากมาแลกเปลี่ยนกำลังใจให้กันและกันครับ  จะได้มีพลังก้าวเดินต่อไป

ผมมีลูกทั้งๆ ที่ยังไม่ค่อยพร้อม ค่าใช้จ่ายสูงขึ้นมาก จนบางครั้งต้องก่อหนี้
แต่ก็ยังไม่ดิ้นรนไขว่คว้า  จนมาวันหนึ่ง ถูก lay off เพราะลดขนาดองค์กร
และลำบากต่อเนื่องจนต้องนำครอบครัวไปฝากญาติดูแล
ตนเองต้องมาอยู่ตามลำพัง หางานประจำใหม่ และทำงานเสริมไปด้วย
แปะภาพคนที่เรารักไว้ข้างตู้เสื้อผ้า  กินข้าวไปก็ดูไป  หลายมื้อกินไม่ลงเพราะคิดถึง

ผมสูญเสียความเชื่อมั่นในตนเองไปโดยสิ้นเชิง
เพราะเก็บรักษาคนที่เรารักไว้ไม่ได้
เหมือนกับภาพๆ นี้  เป็นภาพตอนที่ลูกสิงโตโดนขับออกจากถิ่นเดิม
ต้องมากินแมลงเป็นอาหาร  หมดสิ้นความเป็นราชสีห์



สิงโตที่สิ้นสภาพจนต้องกินแมลง วันๆ หวังแต่หาแมลงกินเพื่ออยู่รอด
และคงจบชีวิตไปในป่าที่ปลอดภัย ตามลำพัง

แต่วันหนึ่ง ลูกสิงโตตัวนี้ ก็คำรามออกมาตามสัญชาตญาณ
เสียงสะท้านจนตัวเองยังต้องตกใจ
มันกระตุ้นเตือนให้นึกได้ ว่าตัวเองไม่ได้เกิดมาเพื่อกินแมลง

ผมเองก็เชื่อว่า  วันที่เราลำบาก เราก็เหมือนลูกสิงโตที่ต้องทนจับแมลงกิน
แต่สักวันหนึ่ง เราจะเป็นผู้ชนะ เพราะเราไม่ได้เกิดมาเพื่อพ่ายแพ้ไปตลอดชีวิต

ไม่มองคนที่มีทุนแล้วสำเร็จ  แต่ค้นหาคนที่ไม่มีต้นทุนแล้วสำเร็จ ยึดเป็นแรงใจ

อย่างใน pantip  ช่วงเริ่มต้น ผมเลือกอ่านเฉพาะกระทู้ของคนที่คล้ายกับเรา  แต่ทำได้ดีกว่าเรา

(กระทู้คนรวยที่มีต้นทุน ผมข้ามเลย  อ่านไม่ได้ อ่านแล้วท้อ ท้อมากด้วย)

แต่กระทู้คนธรรมดา ที่ทำอะไรบางอย่างให้สำเร็จได้ ไม่ต้องมากนัก
ขอแค่ดีกว่าเราในตอนนั้น  ก็พอแล้ว ที่จะฉุดเราให้ขึ้นมาจากจุดเดิม

บางที อ่านแค่หัวกระทู้  ขอให้เป็นถ้อยคำดีๆ  ประโยคเดียว ก็พอแล้ว
วิธีการ เดี๋ยวเราจะสร้างวิธีการของเราขึ้นมาเอง
จนบางที คนละเรื่องกับในกระทู้ที่เราใช้เป็นแบบอย่างเลยด้วยซ้ำ
แต่ผลลัพธ์ออกมาไม่ต่างกัน

สุดท้ายนี้ เหตุผลของเราแต่ละคนคงต่างกัน  แต่ก็สามารถแบ่งกำลังใจให้กันได้ครับ