ทำไมเรานั่งสมาธิไม่เคยได้ผลกันเลย  

ปัญญาก็ตัดกิเลสไม่ได้ ยังเสียดาย ยังรัก ยังหวงอยู่ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าจะต้องจากกัน ก็ยังไม่ยอมจากกัน จะจากกันก็ต้องถูกบังคับให้จาก ถึงจะจากกัน

ฟังเทศน์เราก็ฟังอยู่เรื่อยๆ ว่า ร่างกายนี้ไม่เที่ยง เกิดมาแล้ว ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย แต่เราไม่ยอมตายกัน ถ้าไม่ถูกบังคับให้ตายไม่ยอมตายกัน

ถ้าเรายอมตายได้นี่เราจะสบาย เราจะตัดกิเลสได้ ตัดความทุกข์ได้ แต่เราไม่ยอมตาย เราก็เลยต้องทุกข์กับความตายกัน ทุกข์กับความเจ็บไข้ได้ป่วย  ทุกข์กับความแก่ เพราะความไม่ยอม เพราะคิดว่าเรามีปัญญา

แต่มีปัญญาแต่ตัดกิเลสที่ทำให้เราทุกข์กับเรื่องความแก่ ความเจ็บ ความตายไม่ได้ รู้ว่าเราเกิดมาแล้วต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย อันนี้คือปัญญา

ปัญญาที่จะเป็นปัญญาแท้จริงต้องตัดได้ ถึงจะเรียกว่าปัญญาที่แท้จริง เพียงแต่รู้เฉยๆ แต่ตัดไม่ได้นี้ ยังไม่ถือว่าเป็นปัญญาที่แท้จริง

เมื่อเรารู้แล้วว่าเราเกิดมาแล้วเราต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย ทำไมเราปล่อยไม่ได้ ทำไมเรายอมให้มันแก่ มันเจ็บ มันตายไม่ได้ ก็แสดงว่าปัญญาเราไม่มีกำลังที่จะตัด  ตัดกิเลส คือความอยากไม่แก่ อยากไม่เจ็บ อยากไม่ตาย

ก็รู้อยู่ไม่ใช่หรือว่าต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย แล้วทำไมไม่ยอม ทำไมยังอยากไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย

อยากไปแล้วมันทำให้ ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย หรือเปล่า มันก็แก่ เจ็บ ตาย เหมือน

แต่ถ้าไม่อยาก ถ้าไม่มีความอยากให้มันไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย มันจะไม่ทุกข์มันจะสบายใจมันจะเฉยๆ

มันถึงต้องปฏิบัติไง รู้เฉยๆ นี้ไม่พอ ศึกษาเฉยๆ ไม่พอ ศึกษาแล้วต้องมาปฏิบัติ ต้องมาทำใจให้ได้

สนทนาธรรมะบนเขา วันที่ ๒๙ มิถุนายน ๒๕๕๙
พระอาจารย์สุชาติ  อภิชาโต

ฟังย้อนหลังได้ที่ : https://youtu.be/BMZjclUV9PA