สวัสดีค่ะดิฉันชื่ออ้อมนะคะปัจจุบันอายุ24ปีประกอบอาชีพแอร์กราวด์ นี่เป็นกระทู้แรกของอ้อม เข้าเรื่องเลยนะคะตามหัวกระะทู้เลยค่ ย้อนกลับไปเมื่อ10กว่าปีที่แล้วอ้อมมีเพื่อนชื่อหลิวบ้านของหลิวค่อนข้างที่จะมีตังค่ะ ส่วนบ้านอ้อมจนเรียนโรงเรียนบ้านนอก ส่วนหลิวเรียนในเมืองแต่บ้านเราอยู่ใกล้กัน มีวันนึงพ่อของหลิวซื้อคอมพิวเตอร์ให้หลิว แล้วบังเอิญอ้อมไปบ้านหลิวพอดี อ้อมเห็นหลิวเล่นเกมส์แต่งตัวตุ๊กตา อ้อมก็เลยนั่งดูหลิวเล่นอยู่ห่างๆ สักพักยายของหลิวเรียกหลิวให้ไปเอาขนม ทิ้งให้อ้อมนั่งอยู่กับคอม ด้วยความที่เราเป็นเด็กและไม่เคยเล่นคอม อยากรู้ว่ามันมีความรู้สึกเป็นยังไง อ้อมก็เลยเอามือเอื้อมไปจับๆตรงเม้าส์ดู ว่ามันเป็นยังไง คุณยายของหลิวเข้าเห็นอ้อมกำลังจับๆเม้าส์พอดี ก็พูดขึ้นว่า "อยากเล่นทำไมไม่ให้พ่อแม่เธอซื้อให้ มาเล่นของคนอื่นถ้าทำของเค้าพังมีตังซื้อให้หรอ มันไม่ใช่บาท2บาทนะ!! " อ้อมก็ไม่ได้ตอบอะไรด้วยความเป็นเด็กมาก สักพักอ้อมก็เดินกลับบ้านก็ได้ยินเสียงคุณยายของหลิวดุหลิวนิดๆประมาณว่า "วันหลังถ้าจะเล่นก็เล่นคนเดียวไม่ต้องให้คนอื่นเล่น"  พออ้อมกลับมาบ้านอ้อมก็ว่ารูปใส่กระดาษเป็นรูปคอมพิวเตอร์555+ มีเมาส์ มีจอ มีคีย์บอร์ด หน้าจอก็มีเกมส์แต่งตัวตุ๊กตา  จากนั้น4-5ปีพ่อซื้อคอมให้เครื่องแรก อ้อมดีใจมากใช้พังแล้วพังอีกจนซ่อมไม่ได้ทุกวันนี้ยังไม่กล้าทิ้งเลย แต่แปลกมากเรื่องราวนั้นมันเกิด10กว่าปีแล้วยังจำเรื่องราวและความรู้สึกได้ดี มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องราวใหญ่โตอะไร แต่นึกทีไรน้ำตาไหลทุกที ไม่ได้โกรธใครนะแต่มันไหลเองตลอด  เพื่อนในพันทิปมีเรื่องราวคล้ายๆกับอ้อมก็เล่าสู่กันฟังหน่อยนะคะ หรือว่าอ้อมเป็นคนเดียว555+  ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ tagห้องผิดขออภัยด้วยนะคะ