สวัสดีค่ะ ทุกท่านชาวพันทิปทุกคน ทุกห้อง วันนี้เรามีเรื่องราวบางอย่างที่จะมาแบ่งปัน มาเล่าประสบการณ์ชีวิตของการสูญเสียคนที่สำคัญมากๆในชีวิต มาให้แต่ละท่านได้รับฟัง .....
เนื่องจากวันนี้ วันที่ 28 พฤศจิกายน เป็นวันที่ตรงกับวันที่แม่ของเราเสียชีวิตจากโลกนี้ไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว คือวันที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2551
ทุกๆปี ที่ตรงกับวันที่แม่เสียชีวิต เรามักจะนึกถึงคำพูดนึงของแม่เสมอ ที่แม่เคยพูดไว้ตอนที่อยู่โรงพยาบาลวันสุดท้าย
ย้อนกลับไปเมื่อ 10กว่าปีที่แล้ว ก่อนวันที่ 28 พฤศจิกายน ก่อนแม่จะเสียชีวิตลง 3 วัน แม่ล้มป่วยหนักมาก่อนหน้านี้เป็นเดือน แม่ของเราเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แม่อยู่ที่โรงพยาบาลอาการแย่มาก แม่ผอมซูบ ตัวซีดเหลือง ตอนนั้นแม่ของเราอายุ 43 ปี เราอายุแค่ 10 ขวบ
เราไปเยี่ยมแม่ที่ " โรงพยาบาลศิริราช " นั่งคุยกับแม่ เข้าไปกอดแม่ พร้อมกับถือตุ๊กตาหมีตัวโปรดที่แม่ซื้อให้ตั้งแต่เด็กๆ ( เชื่อว่าเด็กๆหลายคนต้องเคยติดตุ๊กตา มีตุ๊กตาตัวโปรดของตัวเอง " วันนั้นประมาณ 4-5โมง ช่วงเย็นแล้ว
สนทนากับแม่
น้ำฝน ( ชื่อเรา ) : แม่ หายไวๆนะ จะได้กลับไปส่งหนูที่โรงเรียนทุกวันเหมือนเดิม หนูไม่ชอบให้ยายไปส่งเลย ยายไม่ชอบให้หนูซื้อขนม
แม่ : ( หัวเราะ ) อือ ไว้รอแม่หายก่อนนะ
น้ำฝน : แม่จะหายใช่มั้ย แม่จะไม่นอนที่โรงบาลตลอดชีวิตใช่มั้ยอะ เมื่อไหร่หมอจะให้แม่กลับบ้าน หนูอยากนอนกอดกับแม่
แม่ : ก็เรากอดกันอยู่นี่ไง ( หัวเราะ )
น้ำฝน : หนูไม่อยากนอนกับคนอื่น หนูอยากนอนกับแม่ ยายชอบนอนกรน หนูไม่อยากนอนกับยายแล้ว
แม่ : อือ รู้แล้ว ... ฝนก็นอนกอดตุ๊กตาตัวนี้ไว้สิ วันไหนแม่ไม่อยู่กับฝน แต่ตุ๊กตาตัวนี้ก็เหมือนเป็นแม่อีกคนของฝนนะ เป็นเด็กดี รู้มั้ย อย่าดื้อกับใจยายนะ
นั่นคือ บทสนทนาครั้งสุดท้ายกับแม่ และหลังจากวันนั้นเรากลับไปที่บ้าน ก็ไม่ได้คุยกับแม่อีกเลย จนถึงวันที่ 28 พฤศจิกายน ก็มีสายโทรศัพท์จากโรงพยาบาลโทรมาหายาย ว่า " แม่เสียชีวิตแล้ว "
วินาทีที่เด็กหญิงอายุ10ขวบคนนึง จะต้องเจอกับความสูญเสีย สูญเสียคนที่รักและสำคัญมากที่สุดในชีวิตไป แบบไม่มีวันได้คืนกลับมา ความรู้สึกนี้คงไม่ต้องบรรยายมาก เชื่อว่าใครที่เจอ ก็จะรู้สึกเหมือนกัน
นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ประโยคสุดท้ายที่แม่พูดกับเรา ก็ยังอยู่ในความทรงจำเราตลอดมา และตุ๊กตาตัวนั้นมันก็ยังอยู่ เรารู้แค่ว่าจะรักษาตุ๊กตาตัวนี้เอาไว้กับเรานานๆ เพราะมันเหมือนเป็นตัวแทนความอบอุ่นและอ้อมกอดของแม่ " คิดถึงแม่ "
" วันใดที่แม่ไม่อยู่ ... กอดตุ๊กตาหมีตัวนี้เอาไว้แทนนะ " ___ ประโยคสุดท้ายที่แม่พูดก่อนจะลาจากโลกนี้ไป
เนื่องจากวันนี้ วันที่ 28 พฤศจิกายน เป็นวันที่ตรงกับวันที่แม่ของเราเสียชีวิตจากโลกนี้ไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว คือวันที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2551
ทุกๆปี ที่ตรงกับวันที่แม่เสียชีวิต เรามักจะนึกถึงคำพูดนึงของแม่เสมอ ที่แม่เคยพูดไว้ตอนที่อยู่โรงพยาบาลวันสุดท้าย
ย้อนกลับไปเมื่อ 10กว่าปีที่แล้ว ก่อนวันที่ 28 พฤศจิกายน ก่อนแม่จะเสียชีวิตลง 3 วัน แม่ล้มป่วยหนักมาก่อนหน้านี้เป็นเดือน แม่ของเราเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แม่อยู่ที่โรงพยาบาลอาการแย่มาก แม่ผอมซูบ ตัวซีดเหลือง ตอนนั้นแม่ของเราอายุ 43 ปี เราอายุแค่ 10 ขวบ
เราไปเยี่ยมแม่ที่ " โรงพยาบาลศิริราช " นั่งคุยกับแม่ เข้าไปกอดแม่ พร้อมกับถือตุ๊กตาหมีตัวโปรดที่แม่ซื้อให้ตั้งแต่เด็กๆ ( เชื่อว่าเด็กๆหลายคนต้องเคยติดตุ๊กตา มีตุ๊กตาตัวโปรดของตัวเอง " วันนั้นประมาณ 4-5โมง ช่วงเย็นแล้ว
สนทนากับแม่
น้ำฝน ( ชื่อเรา ) : แม่ หายไวๆนะ จะได้กลับไปส่งหนูที่โรงเรียนทุกวันเหมือนเดิม หนูไม่ชอบให้ยายไปส่งเลย ยายไม่ชอบให้หนูซื้อขนม
แม่ : ( หัวเราะ ) อือ ไว้รอแม่หายก่อนนะ
น้ำฝน : แม่จะหายใช่มั้ย แม่จะไม่นอนที่โรงบาลตลอดชีวิตใช่มั้ยอะ เมื่อไหร่หมอจะให้แม่กลับบ้าน หนูอยากนอนกอดกับแม่
แม่ : ก็เรากอดกันอยู่นี่ไง ( หัวเราะ )
น้ำฝน : หนูไม่อยากนอนกับคนอื่น หนูอยากนอนกับแม่ ยายชอบนอนกรน หนูไม่อยากนอนกับยายแล้ว
แม่ : อือ รู้แล้ว ... ฝนก็นอนกอดตุ๊กตาตัวนี้ไว้สิ วันไหนแม่ไม่อยู่กับฝน แต่ตุ๊กตาตัวนี้ก็เหมือนเป็นแม่อีกคนของฝนนะ เป็นเด็กดี รู้มั้ย อย่าดื้อกับใจยายนะ
นั่นคือ บทสนทนาครั้งสุดท้ายกับแม่ และหลังจากวันนั้นเรากลับไปที่บ้าน ก็ไม่ได้คุยกับแม่อีกเลย จนถึงวันที่ 28 พฤศจิกายน ก็มีสายโทรศัพท์จากโรงพยาบาลโทรมาหายาย ว่า " แม่เสียชีวิตแล้ว "
วินาทีที่เด็กหญิงอายุ10ขวบคนนึง จะต้องเจอกับความสูญเสีย สูญเสียคนที่รักและสำคัญมากที่สุดในชีวิตไป แบบไม่มีวันได้คืนกลับมา ความรู้สึกนี้คงไม่ต้องบรรยายมาก เชื่อว่าใครที่เจอ ก็จะรู้สึกเหมือนกัน
นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ประโยคสุดท้ายที่แม่พูดกับเรา ก็ยังอยู่ในความทรงจำเราตลอดมา และตุ๊กตาตัวนั้นมันก็ยังอยู่ เรารู้แค่ว่าจะรักษาตุ๊กตาตัวนี้เอาไว้กับเรานานๆ เพราะมันเหมือนเป็นตัวแทนความอบอุ่นและอ้อมกอดของแม่ " คิดถึงแม่ "