เราสูญเสียเเม่ที่เรารักมากไป เราอายุ 25 ปี ในเเผนชีวิตที่เราวางมีเเม่อยู่ในนั้นทั้งหมด

เราร้องไห้ทุกวันเพราะคิดถึงเเม่มาก เราสนิทกับเเม่มากดูซี่รีย์เกาหลีก็ดูกับเเม่ ดูการ์ตูนก็ดูกับเเม่ เรากลัวผีมากโตขนาดนี้เราก็ยังนอนกับเเม่

ตอนนี้เรารู้สึกเเบบเอื่อยๆเรื่อยๆ ไม่รู้จะทำอะไร เหนื่อยๆ เรายังเหลือพ่อที่รักเรามาก เเละบอกเราว่า พ่ออยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีหนู

เเต่มันก็ยังรู้สึกเสียใจมาก เรานอนไม่หลับเลย ต้องไปหาหมอ กินยานอนหลับ มันเเย่ไปหมด

เราฝันถึงเเม่ทุกคืน มันไม่ใช่ว่าเเม่มาหาเเต่มันคือเหตุการ์ณเก่าๆที่เกิดขึ้นเเล้ว เวลาเราอยู่กับเเม่ มันวนๆฝัน

อยู่กับเพื่อนเราก็เฮฮา เหมือนจะปกติ พออยู่คนเดียวก็นั้งร้องไห้ ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกยังไง

เเต่เราไม่ได้มีความคิดที่จะฆ่าตัวตาย เราเเค่เเบบมันเหนื่อยๆเฉื่อยๆ 

ปกติที่บ้านเราคนทำกับข้าวคือเเม่ อยากกินอะไรก็เเม่ทำ หุ้งข้าวเราก็เเทบไม่ได้หุ้ง

พอไม่มีเเม่ ทั้งบ้านมันเหมือนมืด เราเดินเข้าครัวไปเห็นอะไรเดิมๆเราก็ร้องไห้ กินข้าวไม่ค่อยลงค่อยมันเหมือนดันๆ

เเล้วพอเรานอนไม่ได้มันเริ่มลงผลเราตื่นมาเวียนหัว ต้องไปเข้าโรงพยาบาล เราอ้วก เพราะว่าเครียด

วันที่เผาเเม่เราไม่ได้รู้สึกไรนอกจากว่างเปล่า เรามือเย็น ตัวเหลือง ต้องไปหาหมอ

พ่อเราก็เหมือนวิตกกังวลว่าเราจะเป็นอะไร ไม่กล้าให้เราอยู่คนเดียว

เพื่อนเราก็เป็นห่วงลางานมาเฝ้า มันเหมือนเราเป็นภาระให้คนอื่นไปหมด 

เเต่จะเราเเบบรีเฟรชสดใสเหมือนเดิม เราก็ทำให้ได้ เเต่พออยู่คนเดียวก็เหมือนเดิม ร้องไห้

มีวิธีรับมือยังไงกันหรอคะ กับการสูญเสียคนที่รักไปเเบบนี้?