ตอนนี้เรารู้สึกว่างเปล่ามากค่ะ ไม่เข้าใจตัวเอง เราหมดความเชื่อมั่นกับทุกอย่าง เหมือนโลกของเรามันจบไปแล้ว ออกไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่สนุก คือใจเรามันไม่ได้อยุ่ตรงนั้น อยู่ไปวันๆ ไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่มีความรู้สึก  ไม่มีความสุข แต่ไม่ได้เศร้าหรือกลัว จิตใจไม่ได้อยู่กับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้อยู่ที่อื่น ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน เหมือนกับว่ามันเป็นช่วงรอยต่อของชีวิต ไม่รู้จะไปทางไกน เราเจอปัญหาที่หนักมาก มากจนเหมือนมันชาไปแล้วค่ะ ตอนนี้ เราปลงกับทุกอย่าง เราไม่ได้ต้องการอะไรแล้ว โลกของเรามันหายไปแล้ว มันคงจะเชื่อได้ยากว่า คนๆนึงทำไมถึงไม่มีความต้องการอะไรเลย เราก็งงตัวเองเหมือนกัน ตอนนี้ทุกอย่างของเราคือ ยังไงก็ได้ อะไรก็ได้ เราไม่ได้ใส่ใจในอะไรเลย

                  เราชอบตามหาความหมายของชีวิต เราได้เรียนรู้ว่าคนเราต้องเกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีใครหนีมันพ้น เรารู้สึกว่าชีวิตคนเรามันหมดไปกับเรื่องอะไรไม่รุ้ ทั้งๆที่พวกเรารู้ว่าเกิดมามีครั้งเดียว แต่เรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตได้ไม่คุ้มค่าเลย เราเสียเวลาในแต่ละวันไปโดยที่เราไม่มีความสุข เรามานั่งคิดว่า ทำไมเราไม่ทำในสิ่งที่มีความสุขไปพร้อมกับสิ่งที่มันเป็นประโยชน์ต่อตัวเรา ทำไมเราทำแบบนั้นไม่ได้ เรามองผู้คนมากมายที่เครียดไปกับการเรียนหนังสือ การทำงาน มีแต่ความกดดัน แข่งขัน โดยที่สุดท้ายแล้วสิ่งที่เราได้มาจริงๆมันคืออะไรกัน ชีวิตเรา เราทำทุกอย่างก็เพื่อให้ตัวเองมีความสุขไม่ใช่หรอ แล้วเมื่อไหร่เราจะไปถึงจุดๆนั้นดดยที่เราไม่มรู้จักพอซักที คนปานกลางอยากเป็นคนรวย คนรวยยิ่งอยากรวยขึ้นไปอีก แต่นี่คือมนุษย์ใช่มั้ย เราย่อมแสวงหาสิ่งที่ดีกว่าให้กับตัวเอง แต่ทำไมตอนนี้เราไม่ต้องการอะไรเลย

                   เรามีเพื่อน มีสังคม มีทุกอย่าง มีเงิน ไม่ได้มากมาย แต่ก็เพียงพอจะให้คนๆนึงใช้ชีวิตไปได้เรื่อยๆ ไม่ต้องดิ้นรนอะไร แต่ทำไมเรารู้สึกเหมือนเราอยู่คนเดียว  เราชอบคิดว่าเราก็เป็นแค่ส่วนนึงในชีวิตของคนอื่น ไม่มีใครเข้าใจเราได้จริงๆหรอก เราเลิกพยายามหาคนที่เข้าใจเรามาตั้งนานแล้ว รู้สึกว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน เราเกิดมาคนเดียวเราก็ต้องตายไปคนเดียว เราทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตลอด เราไม่อยากร้องขอใครถ้าไม่จำเป็น เราจัดการกับปัญหาของเราได้เสมอ เราเป็นคนปกติดี ชอบทำความดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น ชอบเข้าใจคนอื่นไปหมดทุกอย่าง คือเราเข้าใจไปหมดเรารู้ว่าไม่ว่าใคร ก็ต้องมีทั้งสุขและทุกข์ ทุกคนมีปัญหามีเศร้า มีเครียด การกระทำที่เค้าแสดงออกมาไม่ใช่ทุกอย่างเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่า คนไหนไปเจออะไรมาบ้าง ทุกนิสัย ทุกสาเหตุมีเหตุผล เรารู้สึกว่าในบางครั้งสังคมตัดสินคนแค่ภายนอก เพียงแค่เห็นคลิปไม่กี่นาที ดูทีวีไม่กี่ครั้งก้ตัดสินไปแล้วว่าคนนั้นเป็นแบบนี้คนนี้เป็นแบบนั้น โดยที่เราไม่เคยได้ไปเห็นชีวิตเค้าด้วยซ้ำ

(เริ่มออกนอกเรื่องแล้วค่ะ555555) นี่เป็นเรื่องสั้นๆในชีวิตเรา มันจะช่วยบอกอะไรได้บ้างมั้ยคะ หรือมีใครเคยเป้นแบบเราบ้างมั้ย ว่างเปล่าคือไม่ทุกข์ ไม่สุข ชอบคิดว่า ชีวิตคนมันเป็นแบบนี้นี่เอง อ้อลืมบอกค่ะ เราอายุสิบหกปี อยู่โรงเรียนเอกชนในกรุงเทพ เราหมดสนุกกับชีวิตเร็วเกินไปไหมคะ ใครรู้ช่วยให้คำแนะนำเราด้วยนะคะ เราคิดเสมอว่า ท้อได้แต่อย่าถอย ล้มได้แต่เราต้องลุกกลับขึ้นมายืนใหม่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ทั้งสอง มันไม่มีอะไรเลย มันแค่ว่างเปล่า คือจะลุกก็ไม่รุ้จะลุกไปไหนเพราะเราไม่ได้ล้ม ใครรู้ช่วยแนะนำเราทีนะคะว่าเราควรจะทำยังไงดี ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกความเห็นค่ะ