ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองมีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพจิตรึป่าว มีความรู้สึกแบบนี้มาประมาณ 5 ปีแล้ว
คือแบบว่า ชีวิตประจำผมเริ่มจาก การตื่นนอน จากนั้นไปดูมือถือไม่มีใครโทรมา อาบน้ำเสร็จไปดูมือถืออีกทีก็เหมือนเดิม ไปทำงานก็แทบไม่ได้คุยกับใคร วันๆนึงแค่คุยกับร้านค้าเพื่อสั่งข้าวกินเท่านั่น และนั่นแทบจะเป็นเพียงประโยคสนสนาเดียวที่ผมใช้เกือบทุกวัน กลับมาถึงบ้านอาบน้ำ ก่อนนอนไปดูมือถืออีกทีว่าเผื่อมีใครโทรมาแต่ก็เหมือนเดิม
บางทีผมก็หาทางออกด้วยการ เดินเล่นซื้อของตามห้ามบ้าง ดูหนังคนเดียวบ้าง ก็รู้สึกดีขึ้นนิดนึง บางครั้งในช่วงวันศุกร์หากผมรู้สึกว่ามันสุดๆวังเวจริงๆ ก็อาจไปหาร้านนั้งชิล ดื่มเบียร์คนเดียวอยู่หลายครั้ง จนเด็กเชียร์เบียร์ในร้านมักถามเสมอว่าพี่มาคนเดียวหรอรอเพื่อนรึป่าว เป็นประโยคที่คุ้นเคยทุกครั้งที่ไป นานๆทีก็จะมีโต๊ะอื่นบ้าง เข้ามาคุยหรือมาชนแก้วกินเบียร์เป็นพิธีเล็กน้อย แล้วก็ผ่านไป
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ไง ก่อนหน้านี้ผมเคยมีความสุขมากกว่านี้ ผมเคยมีแฟนที่อยู่เคียงข้างกันและมีเพื่อนมากมายที่พร้อมลุยทั้งทุกข์และสุขเสมอ แต่เวลาผ่านไปบุคลลเหล่านั้นก็หายไปกันตามเวลา ซึ่งผมก็เข้าใจในจุดนี้ว่าทุกๆคนย่อมมีเส้นทางที่ต้องไปต่อที่ไม่เหมือนกัน ห่างกันบ้างคุยกันบ้างนานๆทีตามโอกาศ แต่ผลลงเอยสุดท้ายก็เหลือแค่ตัวผมคนเดียว
เทศกาลต่างๆ อย่างเช่น วันปีใหม่ ผมก็อยู่คนเดียว เคาท์ดาวน์คนเดียวไม่ได้ไปฉลองกับใคร เพื่อนก็ไปอยู่กับคนสำคัญบ้างก็เข้าใจไม่ว่ากัน เพราะผมก็เริ่มชินกับแบบนี้ทุกปี
ทุกวันนี้ผมพยายามไม่คิดอะไร ไม่เครียดกับสิ่งต่างๆ ยิ่งคิดมากก็ทำให้สุขภาพไม่ดีบางครั้งก็หนักจนเข้าโรงพยาบาลเลยก็มี ภาพที่ทุกๆคนในที่ทำงานเห็นผมนั้งกินข้าวคนเดียว เดินไปไหนคนเดียวจนชินตา มีเข้ามาคุยบางแต่ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับงาน
ผมมักมีความรู้สึกแบบนี้มากดทับสมองเสมอ โดยเฉพาะเวลาเห็นคนอื่นเค้าคุยกันสนุกสนาน หรือเห็นคู่รักสวีทกันตามที่ต่างๆ
นิสัยส่วนตัวผม ที่จริงแล้ว เป็นคนที่ง่ายๆยังไงก็ได้ ไม่เรื่องมาก ยิ้มเก่ง ถ้าหากมีโอกาศได้คุยกัน เพียงแต่แค่ผมไม่ค่อยได้มีโอกาศแสดงความรู้สึกแบบนั้นออกมาเท่านั้นเอง
ที่มาโพสนี่ก็ไม่มีอะไรมากครับ ผมแค่อยากระบายออกมาบ้าง เพราะเคยมีทุกอย่าง ซึ่งก็น่าจะเหมือนที่คนอื่นเคยมี แต่ตอนมันไม่มีอีกแล้ว ผ่านมา 5 ปีแล้ว ผมพยายามทำให้ดีขึ้น จะไม่คิดมากกับสิ่งเหล่า ตอนนี้อาจยังไม่สำเร็จ เพราะผมอาจจะยังไม่เจอความสุขที่แท้จริงก็เป็นได้ สุดท้ายขอบคุณพื้นที่เล็กๆนี้ที่ให้ผมได้ระบายความในใจออกมาบ้าง และเป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่ประสบปัญหาเช่นเดียวกับตัวผม ขอบคุณมากครับ
"กลัวเหมือนกันว่าสุดท้ายตัวผมเองจะกลายเป็นพวกมีปัญหาทางจิตรึป่าว"
หวังว่าสักวันผมจะเจอเรื่องที่ดีหรือความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง สักวันผมต้องหาให้เจอ
รู้สึกเหมือนเหลือตัวคนเดียวบนโลก ชีวิตว่างเปล่า
คือแบบว่า ชีวิตประจำผมเริ่มจาก การตื่นนอน จากนั้นไปดูมือถือไม่มีใครโทรมา อาบน้ำเสร็จไปดูมือถืออีกทีก็เหมือนเดิม ไปทำงานก็แทบไม่ได้คุยกับใคร วันๆนึงแค่คุยกับร้านค้าเพื่อสั่งข้าวกินเท่านั่น และนั่นแทบจะเป็นเพียงประโยคสนสนาเดียวที่ผมใช้เกือบทุกวัน กลับมาถึงบ้านอาบน้ำ ก่อนนอนไปดูมือถืออีกทีว่าเผื่อมีใครโทรมาแต่ก็เหมือนเดิม
บางทีผมก็หาทางออกด้วยการ เดินเล่นซื้อของตามห้ามบ้าง ดูหนังคนเดียวบ้าง ก็รู้สึกดีขึ้นนิดนึง บางครั้งในช่วงวันศุกร์หากผมรู้สึกว่ามันสุดๆวังเวจริงๆ ก็อาจไปหาร้านนั้งชิล ดื่มเบียร์คนเดียวอยู่หลายครั้ง จนเด็กเชียร์เบียร์ในร้านมักถามเสมอว่าพี่มาคนเดียวหรอรอเพื่อนรึป่าว เป็นประโยคที่คุ้นเคยทุกครั้งที่ไป นานๆทีก็จะมีโต๊ะอื่นบ้าง เข้ามาคุยหรือมาชนแก้วกินเบียร์เป็นพิธีเล็กน้อย แล้วก็ผ่านไป
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ไง ก่อนหน้านี้ผมเคยมีความสุขมากกว่านี้ ผมเคยมีแฟนที่อยู่เคียงข้างกันและมีเพื่อนมากมายที่พร้อมลุยทั้งทุกข์และสุขเสมอ แต่เวลาผ่านไปบุคลลเหล่านั้นก็หายไปกันตามเวลา ซึ่งผมก็เข้าใจในจุดนี้ว่าทุกๆคนย่อมมีเส้นทางที่ต้องไปต่อที่ไม่เหมือนกัน ห่างกันบ้างคุยกันบ้างนานๆทีตามโอกาศ แต่ผลลงเอยสุดท้ายก็เหลือแค่ตัวผมคนเดียว
เทศกาลต่างๆ อย่างเช่น วันปีใหม่ ผมก็อยู่คนเดียว เคาท์ดาวน์คนเดียวไม่ได้ไปฉลองกับใคร เพื่อนก็ไปอยู่กับคนสำคัญบ้างก็เข้าใจไม่ว่ากัน เพราะผมก็เริ่มชินกับแบบนี้ทุกปี
ทุกวันนี้ผมพยายามไม่คิดอะไร ไม่เครียดกับสิ่งต่างๆ ยิ่งคิดมากก็ทำให้สุขภาพไม่ดีบางครั้งก็หนักจนเข้าโรงพยาบาลเลยก็มี ภาพที่ทุกๆคนในที่ทำงานเห็นผมนั้งกินข้าวคนเดียว เดินไปไหนคนเดียวจนชินตา มีเข้ามาคุยบางแต่ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับงาน
ผมมักมีความรู้สึกแบบนี้มากดทับสมองเสมอ โดยเฉพาะเวลาเห็นคนอื่นเค้าคุยกันสนุกสนาน หรือเห็นคู่รักสวีทกันตามที่ต่างๆ
นิสัยส่วนตัวผม ที่จริงแล้ว เป็นคนที่ง่ายๆยังไงก็ได้ ไม่เรื่องมาก ยิ้มเก่ง ถ้าหากมีโอกาศได้คุยกัน เพียงแต่แค่ผมไม่ค่อยได้มีโอกาศแสดงความรู้สึกแบบนั้นออกมาเท่านั้นเอง
ที่มาโพสนี่ก็ไม่มีอะไรมากครับ ผมแค่อยากระบายออกมาบ้าง เพราะเคยมีทุกอย่าง ซึ่งก็น่าจะเหมือนที่คนอื่นเคยมี แต่ตอนมันไม่มีอีกแล้ว ผ่านมา 5 ปีแล้ว ผมพยายามทำให้ดีขึ้น จะไม่คิดมากกับสิ่งเหล่า ตอนนี้อาจยังไม่สำเร็จ เพราะผมอาจจะยังไม่เจอความสุขที่แท้จริงก็เป็นได้ สุดท้ายขอบคุณพื้นที่เล็กๆนี้ที่ให้ผมได้ระบายความในใจออกมาบ้าง และเป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่ประสบปัญหาเช่นเดียวกับตัวผม ขอบคุณมากครับ
"กลัวเหมือนกันว่าสุดท้ายตัวผมเองจะกลายเป็นพวกมีปัญหาทางจิตรึป่าว"
หวังว่าสักวันผมจะเจอเรื่องที่ดีหรือความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง สักวันผมต้องหาให้เจอ