ทุกวันนี้ที่ยังไม่มีใคร..หรือเพราะยังลืมใครไม่ได้กันแน่...

ทุกวันนี้ที่ยังไม่มีใคร..หรือเพราะยังลืมใครไม่ได้กันแน่.
ก่อนอื่นขอแนะนำก่อนนะคะว่าเราเป็นคนชอบอ่านพันทิปมันได้เห็นหลายมุมมองความคิดดี ตัดสินใจอยู่นานจะเล่าดีไหมซึ่งเราก็เลยตัดสินใจจะเล่าเผื่อจะได้ย้อนเรื่องราวที่เก็บไว้ในใจอย่างน้อยๆก็เป็นความทรงจำ.. ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะค่ะ
ต้องย้อนความกันสักหน่อย... ขอแนะนำตัวเองก่อนเลย
คือเราเกิดในครอบครัวที่ยากจน ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีเลย..ตอนนั้นเราอยู่ประมาณม.5 เราทำงานที่คลินิกขายยาแห่งหนึ่งในตลาดแถวบ้าน...บ้านเราอยู่ห่างจากตลาดประมาณ2กิโลและโรงเรียนเราก็อยู่ในตลาด หลังเลิกเรียนเราก็จะต้องรีบไปเปิดร้านทำความสะอาดรอหมอ เราก็ได้เจอคนไข้มากมาย เด็กวัยรุ่ คนโต คนแก่ คือเรามีหน้าที้ปิดร้านทำความสะอาด คีย์ข้อมูลคนไข้ จ่ายยา เก็บเงิน ทำได้ไปได้สักเดือน2เดือนก็มีคนเข้ามาจีบเรื่อยๆ ตอนแรกเลยลูกตำรวจเป็นไข้มาหาหมอ เราก็ต้องวัดไข้ แล้วเขาก็ชอบเรา มาจีบเรา เราก็คุยกันไปพอได้ลองคุยก็บอกครอบครัวเขาก็พ่อไปหวัดดีพ่อเขา..เราก็พาเขามาเจอครอบครัวเรา แต่พอคุยไปได้สักพักเราก็บอกเลิกเขา เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เขาดีนะแต่เราขอเลิกกับเขาไม่รู้ทำไม เราก็รู้แหละว่าเขารักเรามากร้องไห้ใหญ่เลย พอผ่านไปได้สักเดือนนึงได้ @@@@
เราก็ทำงานปกติลืมบอกที่ร้านจะมีเด็กนักเรียนที่ทำงาน2คนนะ  เด็กอีกคนคือรุ่นพี่ม.6ต่างรร.(ผญ)สวยและเรียนเก่งมาก พี่แกเรียนรร.ประจำอำเภอ เราเรียนรร.ตำบลขอแทนว่าพี่ส.
แล้วก็มีพี่ผช.คนนึงมาหาหมอแล้วเขาอยู่รร.เดียวกับพี่ส.เขาก็คุยกันเราก็ไม่ได้สนใจอะไร..พอกลับบ้านหลายวันผ่านไปพี่แกก็เอาเฟสมาจากไหนก็ไม่รู้ ก็แอดมาเราก็รับแล้วพี่แกก็ชวนคุย ....เดี๋ยวมาต่อนะคะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่