คือเค้าจะคิดบ้างมั๊ยค่ะ
ว่าทำไมเราต้องหาเบอร์เค้า/ทำไมถึงอยากคุยกับเค้าทั้งๆที่กว่าจะได้คุยกันก็หลังเที่ยงคืน
คือว่าได้ไปแอบชอบ ผช.ญป คือสเปกก็ใช่. ที่แน่ๆไม่สูบบุหรี่
ไปพยายามหาเบอร์มา. กว่าจะกล้าโทรหาก็นานหลายเดือน  พอได้คุยรู้สึกสุภาพมาก. ดีมากชอบ. ไม่เที่ยวด้วย
เพราะไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปเที่ยวเนอะ. กว่าจะถึงคอนโดก็เที่ยงคืนทุกวัน พอได้คุยก็คุยกันปกติ วันนี้ทำงานเป็นยังไงสนุกมั๊ย (เราทำงานที่เดียวกันค่ะ)
ด้วยความที่มันดึกมากๆๆ กว่าจะได้คุยกัน. เพราะเค้าต้องตื่น 5:20อีกทุกวัน เราก็อยากให้เค้าพักไง เลยไม่อยากกวนเค้ามาก. มีความเป็นห่วง
ที่จะได้คุยกันก็คือเราโทรไปนะคะ. แล้ วก็คุยนิดหน่อย. บางทีเราก็บอก เค้าให้ทำธุระให้เสร็จ แล้วโทรกับมานะ. เค้าก็โทรกลับมานะคะ. บางทีเค้าก็บอก ขอกินข้าวเสร็จแล้วจะโทรหานะ. ประมาณตี1 นะ เราก็โอเค. รอได้. เค้าก็โทรหานะก็คุยกันทั่วไป
มันแปลกตรงที่ว่า. เฮ้ย. คุยกันอยู่เมื่อคืนแต่พอเจอกันที่ทำงานกลับไม่เคยทักเลย. เหมือนคนไม่รู้จักกันเลย มันอาจจะใช่ นะ เค้าไม่รู้จักเราแต่เราก็บอกแผนก ที่นั่งทำงาน. รู้พิกัดขนาดนั้นเวลาเดินผ่านก็ควรยิ้มให้บ้างสิ่ว่ามั๊ย. ทุกครั้งที่คุยก็บอกเป็นห่วง(ซึ่งก็ห่วงจริงๆค่ะ)
แต่เมื่อคืนนี้เค้าบอกจะโทรกลับ. แต่เค้าก็ไม่โทร เค้าจะรู้มั๊ยค่ะว่าเราแอบชอบ. ยอมขนาดนี้
อาจเป็นไปได้มั๊ยว่าเราไม่ใช่สเปกเค้า(เราคงไม่สวย. ไม่ขาวและอึม)


ลืมบอก เค้า40กว่า เรา31ค่ะ
คุยกันภาษาไทยนะคะ
อยากบอกว่าชอบเค้าสักครั้งยังไม่มีโอกาสเพราะเค้าก็ไม่โทรหาเราก่อนอยู่แล้ว