ผมทำงานกลางคืนมาปีกว่าๆ งานที่ทำก็อยู่ในผับซะส่วนใหญ่ ก่อนหน้านั่นผมก็มีแฟนนะครับ แต่พอมาทำงานกลางคืน ก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยอีกอย่างก็อยู่กันคนละที่ ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่แต่เราก็คุยกันวีดีโอคอลหากันตลอด ประคับประคองกันมาได้ 3 เดือน ก็ทะเลาะกันหนักขึ้นสาเหตุมาจากความไม่ไว้วางใจ จนต้องเลิกรากันไปในที่สุด หลังจากนั้น 6 เดือน ผมก็ได้พบรักผู้หญิงอีกคนนึง เธอก็ทำงานกลางวันครับ แต่เธอน่ารักมากครับเธอพยายามปรับตัวเข้าหาผม ด้วยการที่มาหาผมที่ผับที่ผมทำงานอยู่ในทุกๆวันที่เธอตื่นสายได้ ส่วนผมเองก็พยายามปรับตัวหาเธอด้วยการตื่นเช้า (เช้าของผมนี่คือเที่ยงนะครับ ผมนอนก็ 6:00น. ก็ได้นอนแค่ 4-5 ชมเอง) เพราะจะได้ไปหาเธอพาเธอไปกินข้าว ดูหนัง เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ แต่ก็ไปทุกวันไม่ได้หรอกครับเพราะวันไหนนอนน้อยผมก็ทำงานแบบงัวเงีย ทำงานไม่ได้เต็มที่ครับ ตอนนี้เราก็ตกลงเป็นแฟนกันมาได้ 2 เดือนแล้ว เราเจอกันแค่สัปดาห์ละ 1-2 วัน วันศุกร์หรือวันเสาร์เอง ถ้าอาทิตย์ไหนโชคดีก็ได้เจอทั้ง 2 วันเลย ซึ้งถ้าลองมาเปรียบเทียบกับคู่อื่นคิดว่าน้อยไปมั้ย ถึงตรงนี้ปัญหาเริ่มมาแล้วครับ สังคมเราเริ่มต่างกันในเวลาที่อีกคนกำลังหลับอยู่ ก็ไม่สามารถรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างในแต่ละวันของคนรักของตัวเอง ความรู้สึกมันก็ห่างๆ อย่างเช่น เค้าจะตื่นผมก็งัวเงียง่วงจะนอน พอเค้าจะนอนผมก็พึ่งตื่น เวลามันสวนกันครับ บางทีผมเองยังรู้สึกเหงาเลย มีปัญหาไม่สบายใจกลางดึกแฟนเราก็หลับซึ่งเหมือนกันถ้าแฟนผมมีปัญหากลางวันล่ะ ผมก็หลับ เฮ้อ...!!!  ผมอยากมีแฟนที่คบด้วยนานๆจนไปถึงแต่งงานเลย ไม่อยากเสียแฟนคนนี้ไปอีกแล้ว และผมก็ไม่อยากเสียงานนี้ไปด้วย ใครมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้บ้างครับลองแชร์เป็นวิทยาทานให้ผมด้วยนร้าา.....