ยาวนิดนึงนะคะ
เราเป็นคนที่ค่อนข้างคิดมากค่ะ กลัวไปซะทุกอย่าง เช่น เวลาเราทักเพื่อนไป แล้วเพื่อนไม่ตอบ เราจะชอบคิดว่าเพื่อนไม่อยากคุยกับเราหรือเปล่า หรือเพื่อนเป็นอะไรรึเปล่า จะถามก็ไม่กล้าค่ะ เพราะกลัวเพื่อนรำคาญ เวลาถามอะไรเพื่อนแล้วเพื่อนตอบหน้านิ่งๆ เราก็ชอบคิดว่าเพื่อนไม่พอใจอะไรเรา เวลาจะตัดสินใจเลือกอะไรก็กลัวว่าจะดีไหม เป็นคนขี้ลังเลไปเลยค่ะ เวลาจะทำอะไรสักอย่างก็กลัวว่าคนอื่นจะมองเรายังไง หรือเวลาพ่อแม่โทรมาถามนู่นนี่ก็กลัวว่าพูดแล้วเขาจะรู้สึกดีไหมหรือจะเสียใจไหม หรือเวลาท่านบ่นหรือดุด่าเราก็ร้องไห้ง่ายๆ เหมือนตัวเองเป็นเด็กเรียกร้องความสนใจ รู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดตลอดเวลา
เราเป็นคนที่กลัวคนมองเยอะๆ แค่ยกมือตอบคำถาม หรือถามคำถามอาจารย์แล้วเพื่อนมองก็สั่นแล้วค่ะ หรือเวลาถามก็กลัว ลนลาน พูดอะไรไม่ถูก ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ทำผิดอะไร
เราเป็นไม่มั่นใจในตัวเอง เพราะกลัวว่าทำออกไปแล้วมันจะไม่ดี กลัวคนอื่นมองไม่ดี
เรากลัวการเข้าสังคม กลัวที่คนเยอะๆ
ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเราเข้ากับทุกคนไม่ได้ เราดูทำอะไรก็แย่ ทำให้คนอื่นอารมณ์ไม่ดีไม่พอใจ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน บางครั้งก็คิดว่าไม่น่าเกิดมา ไม่อยากทำอะไรแล้ว
ถึงบางคนจะบอกว่าเป็นเรื่องเล็กๆ ก็แค่ปล่อยวางก็จบ แต่มันไม่เล็กสำหรับเราเลยค่ะ คำว่าปล่อยวางพูดง่ายแต่ทำยาก เราทำไม่ได้จริงๆเราไม่พอใจในตัวเองมากๆ เรารำคาญที่เป็นแบบนี้ มันทำให้รู้สึกแย่มากๆ จิตตก จนมีครั้งนึงถึงกับขังตัวเองในห้องเป็นเดือนๆ จะฆ่าตัวตายให้ได้  นี่ดีขึ้นแล้ว แต่ก็จะคิดมากและจิตตกเป็นช่วงๆ
เราควรจะแก้ไขยังไงบ้างคะ เราทำอะไรให้มันดีขึ้นได้บ้าง เบื่อตัวเองมากๆค่ะ ไม่ไหวกับตัวเองแล้ว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกันไหม แต่เราขี้ลืมมากๆค่ะ เช่น ลืมว่าวางของไว้ตรงไหน ทั้งๆที่เพิ่งวางไปได้ไม่ถึงนาที ไม่รู้ว่าเพราะคิดมากจนลืมเรื่องอื่นไปรึเปล่า