เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สะสมมานานแล้วค่ะ เวลาทะเลาะกับพี่เรื่องเกี่ยวกับที่บ้านทีไร พี่เราจะชอบเอาเรื่องที่เราไม่ไปงานศพปู่มาว่าเราตลอดเลยค่ะ
ไม่ใช่เราไม่อยากไปนะคะ แต่ช่วงนั้นเรียนอยู่ต่างประเทศ ทั้งสอบ และอะไรหลายๆอย่างไม่เอื้อ ทางญาติก็เร่งรีบจัดงานศพ สุดท้ายเราเลยไม่ได้กลับไปค่ะ
ตลอดเวลาที่ปู่มีชีวิตอยู่ เราอาจจะมีบ่นบ้าง ไม่อยากทำบ้าง ตามภาษาเด็กๆ แต่ทุกครั้งที่ท่านอยากให้ทำอะไร เราก็ทำให้หมดค่ะ ท่านป่วยส่วนใหญ่เราจะเป็นคนไปเฝ้า ตัดเล็บ ถูหลัง อะไรที่คนแก่ชอบทำเราก็ช่วยท่านทำหมดค่ะ เวลามีงานอะไรให้ทำ ท่านมักจะเรียกใช้เราก่อนเสมอ เราก็ไม่ได้มานั่งอิจฉาพี่ตัวเองนะคะ ทั้งๆที่นั่งด้วยกัน เราจะเป็นคนโดนใช้ตลอด แต่ตลอดเวลา เรารู้สึกมากว่าปู่รักพี่เรามากกว่าเวลามีอะไรดีๆท่านก็นึกถึงพี่ก่อน พี่ไม่ต้องทำก็ได้ เพราะเดี๋ยวเราก็ต้องเป็นคนทำ ไม่เคยโกรธปู่ หรือเก็บเอามาคิดเลยค่ะ
แต่ที่เราคิดมากๆเลยคือ พี่ชอบเอาเรื่องไม่ไปงานศพมาตอกย้ำ ถ้าไปได้ใครจะไม่อยากไปหล่ะคะ เราอยากไป แต่อย่างที่บอกค่ะมันไม่สะดวกในอะไรหลายๆอย่าง
เราบอกพี่หลายครั้งแล้วว่าเลิกพูดเรื่องนี้ พี่ก็ยังเอามาพูดว่าเราไม่รักปู่ ไม่สนใจปู่ เราเลยต้องเก็บมาคิดทุกครั้งที่โดนว่า จะต้องมานอนน้ำตาไหลตลอดเลยค่ะ (ส่วนตัวแล้วเป็คนคิดมากอยู่แล้ว พี่เราก็รู้ แต่ยังเอามาทำให้คิดอีก)
อยากถามทุกคนค่ะ ว่าเราผิดมากขนาดไหน?ทำยังไงให้พ้นปัญหานี้สักทีคะ?