เวลาเเศร้าและครียดมากๆ ความรู้สึกดิ่งลงสุดๆ แบบขนาดสติไปเลย แล้วชอบมีความคิดอยู่ในหัว อยากกินยาฆ่าตัวตัวตายบ้างแหละ ผูกคอบ้างเเหละ หรือทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเองเจ็บตัวและทำได้ ณ ตอนนั้น เพื่อเป็นการระบายความรู้สึกที่อัดอั้นที่มันไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้  คิดว่าแม่ไม่ใช่ safe zone ของเรา ปฏิสัมพันธ์ระหว่างเรากับเเม่ไม่ค่อยสนิทกัน มีปัญหาอะไรเรามักจะไม่พูด ไม่ปรึกษา เราเลยคิดที่จะเงียบ ไม่พูดดีกว่า จนตัวเราเองแหละ ที่เก็บสะสมเรื่องแย่ๆจนมันทำให้เราดิ่งลงได้ขนาดที่มีความคิดที่อยากจะทำร้ายตัวเอง  สมัยเรียนมอต้นนี่ยิ่งเเย่เลย เข้ามาอยู่ในเมือง สังคมบูลลี่ เวลารู้สึกแย่ทุกครั้งต้องวิ่งเข้าห้องน้ำโรงเรียนตลอดเลย ที่ทำร้ายตัวเองบ่อยๆตอนนั้นก็ ต่อยกำแพงห้องน้ำ (ใจจริงอยากกรี๊ดมากกว่า) ต้องบอกก่อนว่า เราเคยกรีดแขน และกินยาแก้แพ้ไป 50 เม็ด แต่รอดมาได้เพราะยาที่กินไม่ได้ช่วยให้ตาย ฮ่าๆ ตลกสิ้นดี ใช้เล็บตัวเองขูดแขนตัวเอง ตบหน้าตีหัวตัวเอง 

  เราเป็นคนชอบคิดมากค่ะ เก็บเอาเรื่องราวเเย่ๆมาคิด จนทำให้ตัวเราเองรู้สึกแย่กับตัวเอง โทษตัวเอง ไร้ประโยชน์ บลาาาาาา~

แต่ก็อยากบอกว่าที่ทำ ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรจากใคร  ให้มาสนใจเรา เพราะเราเลือกที่จะไม่พูดไม่เล่าให้ใครฟังเอง แม้แต่แม่ก็ไม่เคยปรึกษา ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีปัญหาทางจิตหรือเป็นซึมเศร้าอะไรนะ เวลาเราดิ่งมากๆ เราคิดแค่ว่า "ตายไปได้ก็ดี"  หรือมีสติหน่อยยังดิ่งไม่มาก ก็จะทำร้ายตัวเองด้วยการทำให้ตัวเอ็งเจ็บ 

และพันทิปก็เป็นพื้นที่ส่วนหนึ่งที่เรากล้าพูด และทำให้เราได้ละลายอารมณ์ตัวเองได้ดี ก่อนจะมาเขียนกระทู้นี้ เราก็ได้ต่อยกำแพงไป 1 ที เวลาที่เขียนก็ ตี 4:33 น. ไปแล้ว (เครียดจนนอนไม่หลับ)