คือจริงเราเป็นคนที่คุยเยอะในระดับนึง แต่เราก็ไม่ได้คุยกับใครจริงๆจังๆซักที แล้วมาวันนึงเราได้ไปรู้จักน้องผู้หญิงคนนึง (ไม่ขอเล่าว่ารู้จักได้ไงนะ เพราะยาวมาก)
คือคนนี้เป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วแบบ ไม่ต้องพยายามอะไรเลยแบบมีความสุขที่สุดอะ ไม่เคยอยู่กับใครหรือคุยกับใครแล้วมันมีความสุขขนาดนี้อะ เหมือนคนนี้แหละใช่เลยหวะ อยู่ด้วยแล้วไม่เคยอึดอัดเลย ก็เหมือนสนิทกันทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันมาก่อน ตั้งแต่นั้นอะ เราก็ไม่ได้คุยกะใครเลย มันเหมือนแบบหยุดแล้ว พอแล้วอะ ไม่ได้อยากจะไปม่อเหมือนเดิมอีกแล้วอะ  ทั้งๆที่เจอคนที่สวยกว่าน่ารักกว่า แต่เราก็เฉยๆ ไม่ได้คิดแม้แต่จะมอง แต่ทีนี้ ด้วยความที่เราก็ไม่ได้ไปรวมญาติที่ต่างจังหวัดบ่อย พูดง่ายๆคือถ้ารวมญาติที่จังหวัดอื่นเราก็ไม่เคยได้ไปด้วยอะ เพราะติดเรียน ติดงานกิจกรรม บ้างแหละก็เลยรู้จักแค่ญาติที่เป็นผู้ใหญอายุ 30-50 อัพ ทั้งนั้นอะ แล้ววันนึงพี่ชายของยายเราป่วย เราก็เลยต้องไปเยี่ยมอยู่ต่างจังหวัด แล้วพอมาถึงเราก็ได้มารู้ว่าน้องคนนั้นเป็นญาติของเรา แบบป๊าเราอะมาบอกว่า เนี่ย ไปทำความรู้จักกับลูกอากู๋หน่อยเร็ว (น้องเขาเป็นประมาณหลานของพี่ชายของยายเราอะ(งงมั้ย) ) คือเราก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ไม่ได้พูดอะไร ก็คุยกันปกติ เดิมทีเราก็ให้น้องเขาอยู่ในฐานะน้องสาวอยู่แล้ว จริงๆคิดว่าน้องเขาคงไม่คิดอะไรแหละ แต่คือเราคิดไง หลังจากนั้นเราก็พยายามไปหาคุยม่อไปทั่ว เหมือนตอนนี้เราเสียสูญอะ แต่รู้ป่ะ สุดท้ายอะมันก็เหมือนฝืน เหมือนหนีความรู้สึกตัวเองไม่พ้น พยายามหลอกตัวเองว่ากูชอบคนนั้น กูชอบคนนี้ กูไม่ได้ชอบน้อง... (ขอหยาบหน่อยนะ) แต่สุดท้ายมันก็ "มีให้คิดถึงอยู่แค่คนเดียวแหละ"
ถึงจะบอกว่าพอรู้ว่าเป็นญาติก็สนิทกันมากขึ้นก็เหอะ แต่สุดท้ายเราก็รักได้แค่ในฐานะพี่ชาย-น้องสาว มันก็เจ็บนะเว้ยที่เหมือนเรารักเค้าไปแล้ว แต่ก็มีสายเลือดกั้นไว้อะ
**คือตอนนี้เรารวนมากเราไม่รู้จะเริ่มพูดหรือจบกระทู้ยังไง เราเรียบเรียงอะไรไม่ถูกเลยอะตอนนี้ ต้องขอโทษด้วยถ้าอ่านแล้วงง เหมือนตรงนี้เป็นที่ระบาย
**ไม่ใช่เรื่องแต่งขึ้นไม่ใช่นิยาย ไม่ใช่นิทาน มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดกับตัวเราโดยตรง
**ใครมีวิธีแก้ปัญหา หรือบรรเทา หรือระบาย หรืออะไรก็ได้ ช่วยบอกเราทีนะครับ เราไม่โอเคกับสิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้