เรื่องมันมีอยู่ว่าตั้งแต่เราโตมา ครอบครัวก็พยายามยัดเยียดในสิ่งที่เราไม่อยากทำ อยากเรียนเลย อะไรที่เราอยากทำ เป็นตัวเราจริงๆ แทบไม่เคยได้ตัดสินใจคิดเองทำเอง พอเราทำผิดพลาด เราก็ถูกตำหนิใช้ถ้อยคำที่กระทบจิตใจเราตลอดเวลา เรากดดันและเก็บกฎมาเรื่อย ๆ จนตอนนี้เราพยายามทำทุกอย่างให้ดี เราพยายามจะเป็นคนที่ดีขึ้น ประสบความสำเร็จตามที่พวกเขาต้องการ แต่มันก็ยังดูไม่ได้ดีพอสำหรับพวกเขาเลย เรากลายเป็นคยอารมณ์ร้าย เหมือนมีอะไรกระทบใจก็ไปแล้ว มันไม่รุ้จะหาทางออกยังไง เราแทบไม่มีกำลังใจในการทำอะไรดี ๆ เลย เราพยายามสร้างมันมาตลอด ปลอบใจตัวเองว่าวักวันมันจะดี แต่ทำไมเราถึงได้แต่ถ้อยคำรุนแรงที่จะทำร้ายจิตใจเราอยู่ตลอดเวลา เราเองไม่อยากเอาปัญหาไปให้คนอื่นมารับรุ้ แต่มันไม่รุ่จะทำยังไงเลยอะค่ะ มันมีแต่ความกดดัน มีแต่คราบน่ำตา มากกว่าจะมีความสุขกันซะอีก.. เราเหนื่อย เราท้อ วันนี้จะจบป.ตรีแล้ว ไม่รุ้จะทนไหวมั้ย เหมือนใจมันเปราะบางลงไปทุกทีแล้วค่ะ หมดแรงก้าวจริงๆ