🌹🌹ผู้เขียนอายุ 26 ปี มีอาชีพทำฟาร์มวัวและเกษตรผสมผสาน อ่านแล้วคงจะมีชีวิตที่น่าจะสงบสุขแล้ว แต่ไม่ค่ะ เราต้องดูแลตา วัย 76 ปี ตาเรายังแข็งแรง ทำงานเก่ง เดินไปไหนมาไหนคล่องแคล่ว แต่ตาจะมีนิสัยดื้อรั้น เอาแต่ใจ บางทีด้วยวัยและสิ่งที่แกเจอมามันกระทบจิตใจแก ทำให้สมองแกช้าคิดอะไรไม่ทัน มีวันนึงที่เราเริ่มรู้สึกว่าตาไม่เหมือนเดิม คือ เราถามเรื่องทั่วไปที่ตาเคยทำได้และชำนาญ เช่น ตา หนูว่าจะต่อปะปาไปคอกวัวใช้ท่ออะไรเท่าไหร่บ้างหนูจะไปซื้อมา เดี๋ยวทำเอง ตาจะตะคอกเรากลับทันที จะทำอะไรทำไปทำไม บลาๆ ตะคอกเราไปประมาณ ครึ่งนาที เหมือนแกนึกออกก็เบาลงแล้วถามเราใหม่ว่าเราถามอะไร แต่ด้วยเราถูกตะคอกไปแล้วอะค่ะ ใจเราเสียไปแล้ว เราจึงเลือกพูดว่าไม่มีอะไร แล้วเดินหนีออกมา
       บางทีเขาจะตำหนิเราเรื่องเลี้ยงวัว ว่าเราคลุมมุ้งตลอดทั้งวันทำไม เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น มันต้องเปิดให้ลมมันผ่าน เราเปิดค่ะ เปิดตอนวัวเดินออกไปกินหญ้า ระหว่างนั้นเราก็ทำความสะอาดคอก พอวัวเข้าคอกเรากก็ปิดกันแมลงพาหะโรค กันยุง เราอธิบายให้ตาฟังหลายรอบมากๆ แต่ตาไม่พยายามเข้าใจการเลี้ยงแบบสมัยใหม่ เขาจะให้เราเลี้ยงแบบสมัยก่อนตอนเขายังเด็ก ตำหนิเรา จี้เราทุกวัน ไม่เคยสนับสนุนเราเลย มีแต่แช่ง เดี๋ยวมันก็ตาย แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง

       เป็นเวลาเกือบ 2 ปี ที่เราเจอแบบนี้ทุกๆวัน บางวัน วันละหลายรอบ ตอนแรกเรามองผ่านได้เราไม่เก็บมาใส่ใจ แต่ด้วยเราก็เป็นมนุษย์คนนึง คำบางคำที่ออกมาจากปากตาเรา มันก็ยังความในใจในความรู้สึกของเรา จนมันสะสมมากเสียจนตอนนี้เรารับไม่ไหวแล้วค่ะ เมื่อวานก่อนมาเขียนกระทู้นี้ เรายืนทำกับข้าว อยู่ดีดี เขาก็เดินมาตำหนิเราเรื่องเดิมๆอีกแล้ว เราพยายามอธิบายแต่เหมือนว่าเขาไม่เข้าใจที่เราพูดเลย เขาจะยึดคำพูดหรือความคิดในหัวเขาเท่านั้นว่าเราต้องพูดแบบนี้ตามเขาแน่ๆ แล้วเขาก็พูดไม่หยุดประหนึ่งแรพเปอร์ เราทนไม่ไหวทิ้งมีดทิ้งหมูวิ่งออกมาร้องไห้คนเดียว เรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้ว เราไม่อยากได้ยินอะไรที่มาจากเขาแล้ว ไม่ได้อยากได้ยินเสียง ไม่อยากเจอหน้า และ อาการของเราตอนนี้ คือ นอนไม่หลับ ตื่นตัวง่าย วิตกกังวน ปวดหัว ไม่สบายตัว อารมณ์แปรปรวน ไม่มีสมาธิ คือเราจัดการกับตัวเองไม่ได้เลย ทั้งๆที่เราเป็นคนที่จัดการอารมณ์ จัดการงานในบ้านทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ทุกวันนี้เราแทบจะทำอะไรไม่ไหว ไม่มีแรง หดหู่

       อาจจะมีคนคิดแล้วว่าทำไมไม่หนีออกมาพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น เราอยากไปมากค่ะ แต่เรามีวัว มีไก่ มีปลา มีสวน ที่ต้องดูแล และตาเราเขาก็ไม่มีใครดูแลหรืออยู่เป็นเพื่อนแล้วนอกจากเรา ลุง แม่ น้องสาว(ลูกลุง) ทุกคนต่างไปทำงานที่อื่น พอเราอาจจะไปขอคำปรึกษากับคนในครอบครัว ทุกคนจะบอกให้เราทน ทน และทน กลางเดือนนี้เรามีแผนว่าจะไปพบแพทย์จิตเวชแล้วค่ะ เรารู้สึกว่ามันกระทบชีวิตเรามากเกินไปแล้ว เกินกว่าที่เราจะจัดการมันได้

        จุดประสงค์ของกระทู้นี้ อยากให้คนที่มีประสบการณ์ดูแลผู้สูงอายุที่ดื้อรั้น เอาแต่ใจ ว่ามีวิธีรับมือและจัดการได้ยังไงกันบ้างคะ ระหว่างรอก่อนไปหาหมอเราอยากแลกเปลี่ยนความคิด ความรู้ไปพลางๆ เผื่อว่าจะเบาเครียดลงได้บ้างค่ะ 🙂