ตอนนี้เราอยู่ในภาวะที่รู้สึกอยากต*ยตลอดเวลาค่ะ คือจะไปตอนไหนก็ได้ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรที่จะทำให้เราอยากอยู่ต่อ เราอยากลงมือกับตัวเองแต่เราก็ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กเรื่องเวรกรรมว่าถ้าทำจะตกนรก จะไม่ได้ไปผุดไปเกิดจนกว่าจะหมดอายุขัยจริง เราก็ไม่กล้าที่จะทำเพราะคิดว่าตอนมีชีวิตอาจจะน่าเบื่อน้อยกว่าตอนที่เราสู่ขิตแล้ววนเวียนอยู่แต่ที่เดิม555

เรามีความรู้สึกอยากต*ายครั้งแรกตอนป.6 เราคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเป็นช่วงวัยรุ่นที่อาจจะมีความรู้สึกแบบนี้บ้าง อาจจะเป็นเพราะฮอร์โมนเปลี่ยน เลยพยายามตั้งสติให้ได้มากที่สุด แต่เราก็เป็นมาเรื่อยๆ จนถึงปัจจุบันที่เราอยู่ม.5 ซึ่งเรารู้สึกว่ามันจะมีความรู้สึกแบบนี้มากขึ้น จนปัจจุบันเราไม่ได้กลัวความต*ายเหมือนแต่ก่อน ซึ่งปัญหาหลักๆ ของเรามาจากครอบครัว พ่อของเราค่อนข้างที่จะทำตัวเป็นใหญ่ ชอบทำตามใจตัวเอง ชอบตะคอกด่า เวลาเราอธิบายไม่เคยฟัง ชอบลงไม้ลงมือ ชักสีหน้าใส่เป็นประจำ ทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ แม้แต่ต่อหน้าคนหมู่มากพ่อเราก็จะทำปฏิกิริยาแบบนี้ ซึ่งเราคิดว่าพ่อเราอาจจะคิดว่ามันเท่มั้ง พ่อชอบคิดว่าตัวเองเป็นพ่อที่ดี

มีครั้งนึงพ่อเรานัดเจอเพื่อนแล้วเล่าเรื่องราวให้กันและกันฟัง พ่อเพื่อนเล่าว่าเค้าไม่อยากที่จะบังคับให้ลูกของเขาทำตามที่เขาต้องการเป๊ะๆ เขาทำได้แค่เพียงคอยชี้แนะเพราะนั่นเป็นชีวิตของเขาเราดูได้แค่ตัว แต่พ่อเราแย้งขึ้นมาว่าลูกก็คือลูกต้องเชื่อฟังพ่อแม่ทุกอย่าง สั่งให้ทำไรก็ต้องทำ ต้องบังคับได้ทุกอย่างพ่อเราพูดแบบมั่นใจมาก เราน้ำตาคลอเลยพอได้ยินความคิดเพื่อนของพ่อและพ่อตัวเอง

ที่เรารู้สึกแบบนี้อาจจะเพราะเรายังเด็กอยู่ แต่ตอนนี้ม.5 เราคิดว่าตอนนี้โตพอที่จะแยกแยะได้ระดับนึงค่ะ ไม่ได้น้อยใจแล้วอยากต*ายเลย แต่มันเหมือนเป็นความรู้สึกที่สะสมมานานๆ ไม่เคยได้ระบาย พอถึงจุดนึงแค่เรานอนอยู่เฉยๆ ก็อยากต*าย เราดิ่งทุกวัน ไม่มีความสุข อยากต*ายเกิดใหม่ แต่เราก็ยังไม่กล้าตอนนี้ เราอยากรู้ว่าเราจะทำยังไงดีคะ หรือเราควรพบจิตแพทย์ แล้วเราจะบอกกับครอบครัวยังไง