สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลยค่ะ คือเราเป็นเด็กคนนึงที่อยากมีชีวิตแบบง่ายๆ ไม่กดดัน และอยากให้มีคนสนับสนุนและเข้าใจเรา ซึ่งเราหวังอย่างมากให้เป็นพ่อของเราค่ะ เราเป็นเด็กห้องเรียนพิเศษของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งของภาคอีสานค่ะ เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่งมากนะคะ แต่เราพยายามทำให้ดีที่สุด แม้เกรดของเราจะออกมาค่อนข้างดี แต่เหมือนว่าจะทำให้พ่อของเราคาดหวังในตัวเรามากขึ้น เราเป็นเด็กที่ผลการเรียนออกมาค่อนข้างดีนะคะ สำหรับเราเอง เรารู้สึกว่าแค่นี้มันก็โอเคร แล้วนะสำหรับเด็กคนนึงที่ที่ฟลุ๊คติดห้องพิเศษ ซึ่งเพื่อนของเราหลายคนเรียนเก่งมากค่ะ ติดระดับประเทศ รุ่นพี่ของเราก็เก่งมากค่ะ รุ่นพี่ของเราติดโรงเรียนชื่อดังหลายแห่งเลยค่ะ เราว่ามันเป็นข้อดีนะคะ ที่มีเพื่อนเก่งๆ รุ่นพี่ที่เทพมาก เรารู้ว่าความเก่งที่เพื่อนและรุ่นพี่ของเรามาจากการเรียนก่อนค่ะ อย่างเช่น ม.1 เรียน ม.5 ประมาณนี้ค่ะ กลายเป็นพ่อเรากดดันมาก ทำไมไม่ดีเหมือนพี่ เก่งเหมือนเพื่อนบ้าง เรามักจะคิดมากเรื่องนี้ค่ะ พ่อเราชอบบอกเราว่า ตอนพ่อยังเด็กพ่อต้องลำบากอย่างนู้นอย่างนี้ถึงเป็นอย่างทุกวันนี้ เราก็พยายามคิดเหมือนที่พ่อบอก แต่เราเหนื่อยมากค่ะ เหนื่อยมากจริงๆ เรารู้สึกกดดันและเจ็บปวดมาก เราอยากให้พ่อเราเข้าใจ เรารู้ว่าพ่อต้องเหนื่อยเพื่อส่งเราเรียน แต่เราก็พยายามแล้ว ถึงแม้มันจะดีแค่ไหน ก็ไม่เคยพอ เรารู้สึกสิ้นหวัง เพื่อนของเราที่เรียนเก่งมากบางคนก็โดนกดดันแบบนี้เหมือนกัน เราอยากรู้ว่ามีใครทีเหมือนเราบ้างมั้ย เราควรจะจัดการกับบาดแผลที่เกิดขึ้นยังไงดีคะ