มันเหมือนกับเก็บมาตลอดทั้งแต่จำความได้
เรามีพี่ชายนึงคนพี่ชายเรียนเก่งต่างจากเราที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเรียนไม่ค่อยเก่งตกบ่อยๆ
เรามักจะได้ยินคำพูดนึงว่า
มันโง่ ได้ยินคำว่าด่าว่าโง่ๆมาตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม
ช่วงม.ต้นเราก็ไปเรียนแบบไม่ได้ไปไหนคือเรียนแล้วก็กลับบ้านเขาก้จะมารับทุกวัน
ขอไปไหน แค่ไปเดินห้างแถวโรงเรียนก็ไม่ให้ไปเราก็ฟังเขาไม่ไปตอนนั้นเรารู้สึกแตกแยกมาก
นั่งฟังเพื่อนคุยกันแล้วแบบ เรารู้สึกว่าแตกต่างจากสังคม เราไม่ใช่ส่วนนึงของมัน เราคุยกับใครไม่ได้เลยเราคุยกับใครไม่รู้เรื่องเลย
พอเข้าม.ปลายเราก็พอได้ไปไหนบ้างเพราะมันโครงงานที่ต้องไปทำนอกสถานที่
เป็นช่วงที่รู้สึกดีหน่อยที่ได้อยู่กับคนที่ทำให้เราสบายใจ
เรารู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมาเราไม่รู้ด้วยซํ้าอะไรคือข้อดีของเราเราไม่รู้ด้วยซํ้าว่าพ่อแม่รักเราไหม ต้องการเราหรือเปล่า
เขาไม่เคยฟังเราพูดไม่ว่ามันจะมีเหตุผลแค่ไหนก็ตามเราไม่รู้สึกถึงคุณค่าในชีวิต เราไม่รู้เป้าหมายว่าเราจะต้องทำอะไรทำไปเพื่อใคร
เวลาเราเห็นพ่อแม่เล่นกับลูก
คุยกับลูกปรึกษากันคุยกันแบบมีเหตุและผล
รับฟังยิมรับในตัวเด็กแล้วอิจฉา
เขาชอบเปรียบเทียบกับเด็กข้างบ้าน ลูกคนอื่น
เหมือนเขาแค่อายที่มีลูกเรียนไม่เก่งเอาไปคุยกับใครไม่ได้
มันหลายๆเรื่องจนเราเก็บๆๆจนบางทีไม่ไหวๆเราก็อยากเอาปืนขึ้นมายิงพ่อแม่ตัวเองให้ตายๆไปซะ หรือไม่ก็เอาปืนมายิงตัวเองทิ้ง
เรารู้สึกเป็นคนที่ไร้ค่ามาก ทุกวันนี้เราอยู่บ้านทำงานบ้านล้างจา ซักผ้า รีดผ้าบ้าง ต้มนํ้าบางวันก็ต้องไปซื้อกับข้าว ทำกับข้าว
รอเขาหุงข้าว แต่พอเขากับมาแทนที่จะคุยดีๆเขาก็ยังด่าในเรื่องที่เขาไม่พอใจรู้สึกเหนื่อยเขาชอบใช้ข้ออ้างว่าทำงานมาเหนื่อยๆ อยู่บ้านสบายๆ
บางครั้งเขากับมาเขาก็หาเรื่องด่าว่าอยุ่บ้านดีแต่อยู่เฉยๆไม่ทำงานบ้านทั้งๆที่เราทำ แต่พอเราเถียงเขาก็บอกก็ดี แค่นั้นคือจบห้ามเถียงต่อ
ห้ามพูดหรืออะไรทั้งนั้น อะไรที่เราไม่ได้ทำเขาก็ห้ามเราพูดหรืออธิบายเพราะเขาบอกว่า
ถึงไม่ได้ทำผิดแต่ถ้าเขาด่าอยุ่ก็ห้ามเถียง
เราเคยโดนแม่พูดว่า 'ไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาก็เสียชาติเกิด'
เวลาเราไม่สบายอย่างพีชายแค่ปวดท้องเขาก็ให้หยุดโรงเรียน
ของเราต่อให้ปวดท้องหายใจไม่ออกไข้ขึ้นจะเป็นจะตายแค่ไหนก็ต้องไป
หาว่าสำออยไม่เข้าเรื่อง เวลาต้องไปหมอทีก็ชอบด่าว่าไม่สบายทีใครเดือดร้อนต้องเปลืองตัง
เหมือนเขาคิดแค่ว่าไม่อยากเสียตังเราเหนื่อยอยากหนีไปไกลๆ
เราเรียนมหาลัยไม่จบเพราะเรียนไม่ไหวออกมาตอนนี้23ทำงานเกือบปีออกมาพ่อแม่ก็ด่าๆๆว่าอายคนอื่นไหม
จนบางทีเราก็ร้องไห้ต่อหน้าเขา เขาก็คิดว่าเราไม่รู้สึกอะไรเลยไม่เจ็บไม่ปวด
เรารู้สึกเวลาเราอยู่กับคนอื่นเราเป็นที่ยอมรับแต่กับที่บ้านเราไม่เป้นที่ยอมรับหรือต้องการอะไรทั้งนั้น
เขามองแค่ว่าคนอย่างเราก็คิดได้แค่นี้ไม่มีสมอง วันๆเอาแต่คิดเรื่องไร้สาระ ไร้สมองไปวันๆ
เรารู้สึกกำลังจะเป็นบ้า เรารู้สึกอยากให้เขาตายแบบทรมาณๆเวลาเครียดมากๆเราอยากเห็นเลือดสมอง ตับไตอยากได้ยินเสียงเขาตอนอ้อนวอนขอร้องชีวิตเราก็รู้ว่าคิดงี้มันไม่ดีมันผิดแต่บางทีเราก็อดคิดไม่ได้
เราอยากให้เขาเจ็บแบบที่เราเจ็บ ให้เขาทรมาณแบบที่เราทรมาณ
อยากมีชีวิตอยู่โดยไม่รู้ว่าพ่อแม่รักเราไหม เรามีค่าหรือเปล่าถ้าตายไปเขาจะเสียใจไหม
หรือแม้กระทั่งเขาต้องการให้เราเกิดมาหรือเปล่าหรือเราเป็นแค่ความผิดพลาดที่เขาไม่ต้องการให้เกิดจริง
เราไม่รู้จะทำยังไงดีกับความรู้สึกของตัวเองอยากจะก้าวไปข้างหน้าแต่ก็ยังติดอยุ่กับอดีตที่ตามหลอกหลอนอยุ่ทุกเวลาเหนื่อย
เคยรู้สึกเก็บกดกดดันจนอยากฆ่าพ่อแม่แท้ๆตัวไหม หรือไม่ก็อยากทำให้เขาทรมาณ
เรามีพี่ชายนึงคนพี่ชายเรียนเก่งต่างจากเราที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเรียนไม่ค่อยเก่งตกบ่อยๆ
เรามักจะได้ยินคำพูดนึงว่า
มันโง่ ได้ยินคำว่าด่าว่าโง่ๆมาตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม
ช่วงม.ต้นเราก็ไปเรียนแบบไม่ได้ไปไหนคือเรียนแล้วก็กลับบ้านเขาก้จะมารับทุกวัน
ขอไปไหน แค่ไปเดินห้างแถวโรงเรียนก็ไม่ให้ไปเราก็ฟังเขาไม่ไปตอนนั้นเรารู้สึกแตกแยกมาก
นั่งฟังเพื่อนคุยกันแล้วแบบ เรารู้สึกว่าแตกต่างจากสังคม เราไม่ใช่ส่วนนึงของมัน เราคุยกับใครไม่ได้เลยเราคุยกับใครไม่รู้เรื่องเลย
พอเข้าม.ปลายเราก็พอได้ไปไหนบ้างเพราะมันโครงงานที่ต้องไปทำนอกสถานที่
เป็นช่วงที่รู้สึกดีหน่อยที่ได้อยู่กับคนที่ทำให้เราสบายใจ
เรารู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมาเราไม่รู้ด้วยซํ้าอะไรคือข้อดีของเราเราไม่รู้ด้วยซํ้าว่าพ่อแม่รักเราไหม ต้องการเราหรือเปล่า
เขาไม่เคยฟังเราพูดไม่ว่ามันจะมีเหตุผลแค่ไหนก็ตามเราไม่รู้สึกถึงคุณค่าในชีวิต เราไม่รู้เป้าหมายว่าเราจะต้องทำอะไรทำไปเพื่อใคร
เวลาเราเห็นพ่อแม่เล่นกับลูก
คุยกับลูกปรึกษากันคุยกันแบบมีเหตุและผล
รับฟังยิมรับในตัวเด็กแล้วอิจฉา
เขาชอบเปรียบเทียบกับเด็กข้างบ้าน ลูกคนอื่น
เหมือนเขาแค่อายที่มีลูกเรียนไม่เก่งเอาไปคุยกับใครไม่ได้
มันหลายๆเรื่องจนเราเก็บๆๆจนบางทีไม่ไหวๆเราก็อยากเอาปืนขึ้นมายิงพ่อแม่ตัวเองให้ตายๆไปซะ หรือไม่ก็เอาปืนมายิงตัวเองทิ้ง
เรารู้สึกเป็นคนที่ไร้ค่ามาก ทุกวันนี้เราอยู่บ้านทำงานบ้านล้างจา ซักผ้า รีดผ้าบ้าง ต้มนํ้าบางวันก็ต้องไปซื้อกับข้าว ทำกับข้าว
รอเขาหุงข้าว แต่พอเขากับมาแทนที่จะคุยดีๆเขาก็ยังด่าในเรื่องที่เขาไม่พอใจรู้สึกเหนื่อยเขาชอบใช้ข้ออ้างว่าทำงานมาเหนื่อยๆ อยู่บ้านสบายๆ
บางครั้งเขากับมาเขาก็หาเรื่องด่าว่าอยุ่บ้านดีแต่อยู่เฉยๆไม่ทำงานบ้านทั้งๆที่เราทำ แต่พอเราเถียงเขาก็บอกก็ดี แค่นั้นคือจบห้ามเถียงต่อ
ห้ามพูดหรืออะไรทั้งนั้น อะไรที่เราไม่ได้ทำเขาก็ห้ามเราพูดหรืออธิบายเพราะเขาบอกว่า
ถึงไม่ได้ทำผิดแต่ถ้าเขาด่าอยุ่ก็ห้ามเถียง
เราเคยโดนแม่พูดว่า 'ไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาก็เสียชาติเกิด'
เวลาเราไม่สบายอย่างพีชายแค่ปวดท้องเขาก็ให้หยุดโรงเรียน
ของเราต่อให้ปวดท้องหายใจไม่ออกไข้ขึ้นจะเป็นจะตายแค่ไหนก็ต้องไป
หาว่าสำออยไม่เข้าเรื่อง เวลาต้องไปหมอทีก็ชอบด่าว่าไม่สบายทีใครเดือดร้อนต้องเปลืองตัง
เหมือนเขาคิดแค่ว่าไม่อยากเสียตังเราเหนื่อยอยากหนีไปไกลๆ
เราเรียนมหาลัยไม่จบเพราะเรียนไม่ไหวออกมาตอนนี้23ทำงานเกือบปีออกมาพ่อแม่ก็ด่าๆๆว่าอายคนอื่นไหม
จนบางทีเราก็ร้องไห้ต่อหน้าเขา เขาก็คิดว่าเราไม่รู้สึกอะไรเลยไม่เจ็บไม่ปวด
เรารู้สึกเวลาเราอยู่กับคนอื่นเราเป็นที่ยอมรับแต่กับที่บ้านเราไม่เป้นที่ยอมรับหรือต้องการอะไรทั้งนั้น
เขามองแค่ว่าคนอย่างเราก็คิดได้แค่นี้ไม่มีสมอง วันๆเอาแต่คิดเรื่องไร้สาระ ไร้สมองไปวันๆ
เรารู้สึกกำลังจะเป็นบ้า เรารู้สึกอยากให้เขาตายแบบทรมาณๆเวลาเครียดมากๆเราอยากเห็นเลือดสมอง ตับไตอยากได้ยินเสียงเขาตอนอ้อนวอนขอร้องชีวิตเราก็รู้ว่าคิดงี้มันไม่ดีมันผิดแต่บางทีเราก็อดคิดไม่ได้
เราอยากให้เขาเจ็บแบบที่เราเจ็บ ให้เขาทรมาณแบบที่เราทรมาณ
อยากมีชีวิตอยู่โดยไม่รู้ว่าพ่อแม่รักเราไหม เรามีค่าหรือเปล่าถ้าตายไปเขาจะเสียใจไหม
หรือแม้กระทั่งเขาต้องการให้เราเกิดมาหรือเปล่าหรือเราเป็นแค่ความผิดพลาดที่เขาไม่ต้องการให้เกิดจริง
เราไม่รู้จะทำยังไงดีกับความรู้สึกของตัวเองอยากจะก้าวไปข้างหน้าแต่ก็ยังติดอยุ่กับอดีตที่ตามหลอกหลอนอยุ่ทุกเวลาเหนื่อย