จขกท โดนพ่อแม่กดดันให้สอบราชการให้ได้ บอกว่าพอได้แล้วจะสบาย จขกท โดนเขี้ยวเข็ญให้อ่านหนังสือทุกวัน โดนด่า โดนว่า โดนประชดต่างๆนาๆ วันๆพ่อแม่ จขกท จะไม่ให้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งอ่านหนังสือ จนรู้สึกเหนื่อยใจ ท้อใจ ยิ่งโดนด่ายิ่งโดนกดดันยิ่งไม่อยากอ่านหนังสือ
คือตอนนี้ จขกท ก็ทำงานประจำอยู่ งานที่ทำก็ค่อนข้างเครียด ยิ่งช่วงนี้ปัญหางานก็เยอะแยะ ไหนจะเพื่อนร่วมงานอีก กลับมาจะมาระบายกับแม่ ก็โดนแม่ว่าอีกว่า ขี้บ่น บางทีกลับมาจากบ้านเหนื่อยๆ หรือหยุดเสาร์ อาทิตย์ก็อยากพักผ่อน มีเวลาส่วนตัวบ้าง แต่ไม่เคยได้มี กลับมาพ่อกับแม่ไม่เคยถามสักคำว่าเหนื่อยกับงานไหม จะเขี้ยวเข็ญให้อ่านหนังสืออย่างเดียว จขกท เป็นคนไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า ไม่เหลวไหล ทำงานเสร็จก็ดิ่งกลับบ้าน ไม่เที่ยวกลางคืนเลย
ตลอดชีวิตของ จขกท รู้สึกว่าพยายามทำตัวดีทุกอย่าง สมัยเรียนมัธยม จขกทเป็นคนไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ใช้ชีวิตมอปลายเหมือนเด็กเรียน เรียนพิเศษเสาร์ อาทิตย์ กลับมาบ้านอ่านหนังสือ ยิ่งช่วงเอนทรานซ์ อ่านหนักมาก นอนแค่วันละไม่กี่ชั่วโมง จนสามารถสอบติดหลายที่
พอขึ้นมหาลัย จขกท เรียนสายวิทยาศาสตร์ มหาลัยชื่อดังแถวศาลายา เรียกได้ว่าใช้ชีวิตมหาลัยได้ไม่คุ้มค่าเลย วันๆไปเรียน กลับมาอ่านหนังสือ ใกล้สอบก็อ่านมันถึงตีสาม ตีสี่ หกโมงตื่นไปสอบ ชีวิตมีแค่นี้จริงๆ ตลอด 4 ปี จน จขกท เรียนจบด้วยเกรดสวยงาม
จบมาได้ไม่ถึง 3 เดือน จขกท ก็หางานทำได้ ตั้งใจทำงานเก็บเงิน เดือนนึงได้ไปเที่ยวห้างแค่ 3-4 ครั้ง นอกนั้นเวลาก็หายไปกับการทำงานทั้งหมด ตอนนี้ จขกท อายุ 23 พึ่งทำงานมาได้ 8 เดือน
จขกท รู้สึว่าชีวิตตัวเองอยู่กับหนังสือมาแทบตลอดชีวิตแล้ว เรียนจบก็อยากใช้ชีวิตบ้าง อยากทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำบ้าง ตลอดชีวิตเอาแต่เรียน จนไม่รู้ว่าในชีวิตตัวเองต้องการอะไร ไม่เคยได้ใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากได้ใช้ บางทีก็พาลคิดไปว่า หรือจะเปลี่ยนตัวเองให้กินเหล้า เที่ยวกลางคืน งานการไม่ทำ ไม่กลับบ้านมันซะเลย เผื่อ พ่อแม่ จะรู้ว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่มันก็ดีแล้ว หรือว่าที่เป็นอยู่มันดีแต่เขามองไม่เห็น
ตอนนี้ไม่อยากกลับบ้านแล้ว ทำงานก็เหนื่อย เครียด อยู่บ้านก็โดนกดดันอีก......เฮ่อๆๆๆๆๆๆๆ
ระบาย รู้สึกว่าพ่อแม่กำลังจะกดดันเราให้กลายเป็นเด็กมีปัญหา
คือตอนนี้ จขกท ก็ทำงานประจำอยู่ งานที่ทำก็ค่อนข้างเครียด ยิ่งช่วงนี้ปัญหางานก็เยอะแยะ ไหนจะเพื่อนร่วมงานอีก กลับมาจะมาระบายกับแม่ ก็โดนแม่ว่าอีกว่า ขี้บ่น บางทีกลับมาจากบ้านเหนื่อยๆ หรือหยุดเสาร์ อาทิตย์ก็อยากพักผ่อน มีเวลาส่วนตัวบ้าง แต่ไม่เคยได้มี กลับมาพ่อกับแม่ไม่เคยถามสักคำว่าเหนื่อยกับงานไหม จะเขี้ยวเข็ญให้อ่านหนังสืออย่างเดียว จขกท เป็นคนไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า ไม่เหลวไหล ทำงานเสร็จก็ดิ่งกลับบ้าน ไม่เที่ยวกลางคืนเลย
ตลอดชีวิตของ จขกท รู้สึกว่าพยายามทำตัวดีทุกอย่าง สมัยเรียนมัธยม จขกทเป็นคนไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ใช้ชีวิตมอปลายเหมือนเด็กเรียน เรียนพิเศษเสาร์ อาทิตย์ กลับมาบ้านอ่านหนังสือ ยิ่งช่วงเอนทรานซ์ อ่านหนักมาก นอนแค่วันละไม่กี่ชั่วโมง จนสามารถสอบติดหลายที่
พอขึ้นมหาลัย จขกท เรียนสายวิทยาศาสตร์ มหาลัยชื่อดังแถวศาลายา เรียกได้ว่าใช้ชีวิตมหาลัยได้ไม่คุ้มค่าเลย วันๆไปเรียน กลับมาอ่านหนังสือ ใกล้สอบก็อ่านมันถึงตีสาม ตีสี่ หกโมงตื่นไปสอบ ชีวิตมีแค่นี้จริงๆ ตลอด 4 ปี จน จขกท เรียนจบด้วยเกรดสวยงาม
จบมาได้ไม่ถึง 3 เดือน จขกท ก็หางานทำได้ ตั้งใจทำงานเก็บเงิน เดือนนึงได้ไปเที่ยวห้างแค่ 3-4 ครั้ง นอกนั้นเวลาก็หายไปกับการทำงานทั้งหมด ตอนนี้ จขกท อายุ 23 พึ่งทำงานมาได้ 8 เดือน
จขกท รู้สึว่าชีวิตตัวเองอยู่กับหนังสือมาแทบตลอดชีวิตแล้ว เรียนจบก็อยากใช้ชีวิตบ้าง อยากทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำบ้าง ตลอดชีวิตเอาแต่เรียน จนไม่รู้ว่าในชีวิตตัวเองต้องการอะไร ไม่เคยได้ใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากได้ใช้ บางทีก็พาลคิดไปว่า หรือจะเปลี่ยนตัวเองให้กินเหล้า เที่ยวกลางคืน งานการไม่ทำ ไม่กลับบ้านมันซะเลย เผื่อ พ่อแม่ จะรู้ว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่มันก็ดีแล้ว หรือว่าที่เป็นอยู่มันดีแต่เขามองไม่เห็น
ตอนนี้ไม่อยากกลับบ้านแล้ว ทำงานก็เหนื่อย เครียด อยู่บ้านก็โดนกดดันอีก......เฮ่อๆๆๆๆๆๆๆ