ความเห็นส่วนตัวนะ มันอยู่ที่ประสบการณ์ชีวิตด้วยฮะ มันต้องมองเห็นก่อนว่า ทำตามแบบเดิมก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่ได้ประโยชน์อะไร ต้องเห็นแบบนั้นจริงๆก่อน พอถึงตอนนั้นหลักการพวกนี้จะเข้ามาในหัวเอง

ทุกข์เกิดจากการตอบสนองของตัวเราเอง - ไปโกรธคนอื่นก็รุ่มร้อนใจเราเอง ทำงานต่อไม่ได้ คิดมากวนเวียนกับเรื่องเดิม ชีวิตก็แย่ลง คุณอาจจะต้องได้เห็นตอนชีวิตตัวเองแย่ลงเพราะคิดมากกับเรื่องพรรค์นี้จริงๆซะก่อน หรือ อย่างน้อยได้เห็นคนอื่นเป็นแบบนั้น พอได้เห็นแล้ว เราจะเริ่มคิดได้ และเริ่มคิดถึงการแก้ไขสถานการณ์ในทางบวก มากกว่า ทางลบ

กังวลเฉพาะเรื่องที่เราควบคุมได้ - การกังวลเรื่องที่ควบคุมไม่ได้ เช่น ฝนตกทำให้เดินทางลำบาก ก็ไปพาลฟ้าฝนว่าทำให้รถติด รถติดแหงๆเลยสาดเอ๋ยยย ไรแบบนี้ แทนที่จะคิดว่าแก้สถานการณ์ยังไงดี หรือ กังวลว่าคนอื่นจะนินทาเราลับหลังยังไง นี่ก็ไร้สาระ เพราะ ไม่รู้จะทำอะไรได้เพื่อให้คนอื่นไม่นินทาเรา เพราะเราควบคุมปากเขาไม่ได้หรอก แต่อาจมีวิธีอื่น เช่น ควบคุมตัวเองวางตัวเราในสังคมให้ดี ก็พอแล้ว หรือ วางแผนแก้ปัญหาอย่างมีชั้นเชิง ทั้งหมดนี้จะทำไม่ได้ถ้าใจยังกังวลอะไรบ้าๆบอๆ

ปรับปรุงตนเอง ไม่หวังให้คนอื่นปรับปรุงเพื่อเรา - ตอนเด็กๆเชื่อเราสามารถบงการให้ใครปรับปรุงตัวเขาเพื่อเราได้ ผ่านชีวิตมา บอกเลย ยาก 555 เหลืออีกทางก็คือ เลิกหวังพึ่งคนอื่น แล้วปรับตัวเราให้ดีขึ้นเพื่อเอาชนะอุปสรรค แล้วจะพบกว่า การปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นมันยากมาก ไม่มีใครอยากทำเพื่อคนอื่นขนาดนั้นหรอก ถ้าไม่เคารพรักบูชากันจริงๆ พอเราดีขึ้นมันก็ดีสำหรับเราเองนั่นแหละ อาจจะเผื่อแผ่ไปถึงคนรอบข้างได้ด้วย

ไม่สร้างหนี้สิน เร่งสร้างแต่ทรัพย์สิน - มีช่วงนึงหาเงินได้มาก ก็ใช้ไม่คิด ซื้อของนู่นนี่ที่อยากได้มานาน พอเงินตรงนั้นหมดไป ใจหาย ซึงก็ได้นั่งมองของที่ซื้อมา แล้วเกิดความสงสัยว่า ถ้าวันนึงเงินหมดแล้ว หรือถ้าของพวกนี้ได้มาจากการกู้หนี้สินมาซื้อ มันมีชิ้นไหนที่เราซื้อมาแล้วต่อยอดให้เกิดรายได้กับเราได้บ้าง หรือ อันไหนเป็นแค่สินค้าฟุ่มเฟือยไม่ก่อประโยชน์ได้แค่ความพอใจ หลังจากพิจารณาดูแล้ว ก็เลยได้ความคิดว่า ความพอใจนั้น บางทีมันเป็นเพียงอะไรกลวงๆ เหมือนกลิ่นหอมแปบเดียวก็จาง แต่ชีวิตเรายังต้องยืนยาวกว่านั้น ต่อไปก่อนซื้อของแพงๆต้องคำนวณให้ดี ว่ามันเอามาต่อยอดเกิดประโยชน์อะไรได้บ้าง แล้วทำได้จริงหรือไม่